Μόνο περηφάνεια πρέπει να αισθάνονται στο Μαρόκο για αυτήν την εκπληκτική πορεία στο Μουντιάλ φτάνοντας μέχρι τους 4. Γράφει ο Χρήστος Νύκταρης.

Ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος πρέπει να αισθάνονται στο Μαρόκο. Όχι δάκρυα. Μόνο υπερηφάνεια. Μόνο υπερηφάνεια που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάνοντας όλο τον πλανήτη να παραμιλάει με τα κατορθώματα του, με αποτέλεσμα να κάνει την υπέρβαση στον θεσμό, που για πρώτη φορά αφρικανική χώρα μετέχει σε ημιτελικά Μουντιάλ. Παραλίγο να τα καταφέρει η Γκάνα το 2010 αλλά ας όψεται ο Σουάρες που απέτρεψε βέβαιο γκολ με το χέρι στο τελευταίο λεπτό της παράτασης με αποτέλεσμα να κάνει χέρι και να υποπέσει σε πέναλτι και να αποβληθεί. Αλλά και ο Ασαμόα Γκιάν που αστόχησε από τα έντεκα μέτρα και έστειλε το ματς στην διαδικασία των πέναλτι που εκεί προκρίθηκε στα ημιτελικά η Ουρουγουάη.

Ας επιστρέψουμε στο διά ταύτα. Το Μαρόκο κατάφερε να κάνει την υπέρβαση. Μια υπέρβαση που κανείς δεν θα περίμενε ενώ οι περισσότεροι έλεγαν ότι δεν θα περάσει καν τον όμιλο. Και πώς να τον περάσει όταν είχε μπροστά του εκτός από την Τυνησία να αντιμετωπίσει δυο μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου, το Βέλγιο και την Κροατία. Και όμως οι Αφρικανοί κατάφεραν όχι μόνο να αποσπάσουν τέσσερις βαθμούς νικώντας τους «διαβόλους» και παίρνοντας ισοπαλία στο πρώτο τους ματς από την «χρβάτσκα», αλλά και να μην δεχτούν και γκολ. Και το μόνο που δέχτηκαν ήταν αυτογκόλ από τον Αγκέρντ στον τελευταίο αγώνα της φάσης των ομίλων με τον Καναδά με αποτέλεσμα να τερματίσουν και πρώτοι.

Στο χτεσινό ματς με την Γαλλία παρότι ήξεραν εξ αρχης ότι θα είχαν δύσκολο έργο και ότι πολύ νωρίς δέχτηκαν το γκολ, δεν κλείστηκαν πίσω και έψαξαν το γκολ που θα ισοφάριζαν και παραλίγο να το πετύχαιναν προς το τέλος του ημιχρόνου με το ψαλίδι του Γιαμίκ. Παρόλα αυτά πάλεψαν το παιχνίδι, βγήκαν μπροστά στην επανάληψη έχοντας την κατοχή με το όνειρο της πρόκρισης σε τελικό να τελειώνει στο 80′ με το γκολ του νεοεισελθόντα Κόλο Μουανί. Πραγματικά οι παίκτες του Ουαλίντ Ρεγκραγκί άφησαν άφωνο όλο τον πλανήτη με τα κατορθώματα τους, για αυτά τα παιδιά που ήρθαν από το πουθενά, που δεν τους πίστεψε σχεδόν κανείς. Και όμως κατάφεραν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά να φτάσουν μέχρι τους 4 και θα έχουν ευκαιρία να διεκδικήσουν το χάλκινο μετάλλιο στον μικρό τελικό του Σαββάτου στις 17.00 με αντίπαλο την Κροατία. Σε μια επανάληψη του εναρκτήριου τους αγώνα σε αυτήν την διοργάνωση.

Μιλάμε για μεγάλα ραπίσματα. Ράπισμα στο Βέλγιο κερδίζοντας το και με δυο γκολ διαφορά μάλιστα (2-0) στην φάση των ομίλων, ράπισμα στην Ισπανία παρακαλώ και να προκρίνεται στους 8 με τον Μπόνο να πιάνει τρία πέναλτι, αλλά και στην Πορτογαλία του Σάντος και του Ρονάλντο με τον πρώτο να αποτελεί παρελθόν μετά από 8 χρόνια από την Εθνική. Έτσι στα ημιτελικά πάλεψε όσο μπορούσε το παιχνίδι και αν ισοφάριζε ειδικά προς το τέλος του ημιχρόνου που χε το δοκάρι θα μιλάγαμε για άλλα πράγματα. Με τα αν όμως δεν γίνεται δουλειά και αξίζουν πολλά μπράβο, πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους παίκτες και το τεχνικό επιτελείο που έφτασαν το Μαρόκο μέχρι τους 4 και με λίγη τύχη θα μπορούσε να ήταν ακόμη και στον τελικό, αλλά ηττήθηκε στις λεπτομέρειες από την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία, η οποία την Κυριακή θα κληθεί να υπερασπιστεί το στέμμα της στον τελικό με την Αργεντινή.

ΥΓ. Ορισμένους από τους Μαροκινούς διεθνείς μετά από αυτήν την επική πορεία-υπέρβαση που έκαναν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ η τιμή τους θα αυξηθεί και οι ομάδες που θα ενδιαφερθούν για να τους αποκτήσουν θα πρέπει να ξηλωθούν πολύ. Όπως για τον Χακίμι, όπω για τον Ζίγιες, για τον Ελ Νεσίρι και για τον Μπόνο.