Ο Παναθηναϊκός διανύει τη δεύτερη χρονιά… εσόδων – εξόδων. Εξ αρχής είχαμε τονίσει ότι το τμήμα μπάσκετ έχει τα αντισώματα να αντέξει ακόμα και 2-3 χρόνια δίχως τίτλο. Πέρυσι ήρθε το νταμπλ στην Ελλάδα και φέτος το Πρωτάθλημα είναι διεκδικήσιμο. Επιπροσθέτως, το Τριφύλλι ήδη έχει κατακτήσει το Super Cup, προσθέτοντας ένα ακόμα τρόπαιο στη συλλογή του. Στα χειρότερα χρόνια του…
Η ομάδα που ήταν πιο διψασμένη για το Κύπελλο, το κατέκτησε. Ο Ολυμπιακός έχει υποπολλαπλάσιους τίτλους στο άθλημα και είναι λογικό, έστω και αν έχει απαξιώσει τον θεσμό ως ήσσονος σημασίας στο πρόσφατο παρελθόν, να υπερηφανεύεται για το επίτευγμά του. Άλλωστε, αποτελεί την εκκίνηση για την αιτιολόγηση του #mexritelous. Μόνο μακροπρόθεσμα θα κριθεί η αποδοτικότητα της κίνησης τούτης και όχι με το Κύπελλο ή ακόμα και με το νταμπλ.
Παναθηναϊκός: 10 Κύπελλα έχει ο Διαμαντίδης
Σε επίπεδο τίτλων, η απώλεια είναι μικρή έως ελάχιστη. Ο Παναθηναϊκός παραμένει η ισχυρότερη ομάδα στο σπορ, με το μεγαλύτερο παλμαρέ, τις περισσότερες διακρίσεις και το πλέον μπασκετικό κοινό στη χώρα. Ενδεικτικό, ότι τον αριθμό Κυπέλλων που έφτασε στο Ηράκλειο ο Ολυμπιακός τον έχει στην προσωπική του, αθλητική, καριέρα ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Δεν αποτελεί καζούρα τούτο, αλλά στατιστική πραγματικότητα.
Αγωνιστικά, σαφέστατα ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται να προβληματιστεί για πολλοστή φορά φέτος. Τις κακοτεχνίες του ρόστερ τις έχουμε επισημάνει, το γεγονός ότι δημιουργήθηκε δυναμικό για την Ευρωλίγκα με μεγάλη ποσόστωση ξένων ενώ κύριοι στόχοι ήταν το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο έχει τονιστεί επίσης. Οι Πράσινοι θα μπορούσαν φέτος να επενδύσουν σε ελληνικό κορμό, δίχως αχρείαστους Αμερικανούς τύπου Πέρι, και να δώσουν προσανατολισμό στη σεζόν με το βλέμμα στο μέλλον.
Η αποσυμπίεση των Διαμαντίδη – Αλβέρτη
Δεν το έπραξαν, με τον κόουτς Πρίφτη να μην παίρνει καλό βαθμό ούτε στο recruiting, ούτε στη διαχείριση του ρόστερ αγωνιστικά. Ό,τι έπαθε ο Παναθηναϊκός, σε δικό του ματς, στην τελευταία περίοδο στο Ηράκλειο το έχει πάθει ξανά καμιά δεκαριά φορές στη Euroleague. Με τα γνωστά αποτελέσματα και το Τριφύλλι στον πυθμένα της βαθμολογίας. Εδώ γίνεται ένα λάθος, που έχει να κάνει με τον καταμερισμό ευθυνών σε Δημήτρη Διαμαντίδη και Φραγκίσκο Αλβέρτη.
Ότι υπήρξαν legends, φυσικά, δεν εξασφαλίζει ότι στην παραγοντική τους πορεία έχουν το αλάθητο. Πρέπει, όμως, να αποσαφηνιστεί ποια είναι η πραγματική τους αξία στις θέσεις που κατέχουν. Δίχως αυτούς, ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα ήταν απείρως περισσότερο στα κάγκελα από ό,τι τώρα. Ορισμένοι θεωρούν πως με την παρουσία τους καλύπτουν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και την παρουσία – απουσία του. Όχι. Καλύπτουν τον Παναθηναϊκό, ως οι μόνοι που θα μπορούσαν να το πετύχουν.
Παναθηναϊκός: Ιδιοκτησιακή λύση… χθες
Αυτό που «πονάει» είναι το τέλμα στο οποίο φαίνεται ότι έχει εγκλωβιστεί η ΚΑΕ. Όσοι ασχολούνται ακόμα και λίγα δευτερόλεπτα την ημέρα με τον Παναθηναϊκό, συνειρμικά, βλέπουν ό,τι έγινε στο ποδόσφαιρο να περνάει εμπρός από τα μάτια τους. Δεν «πονάει» η απώλεια ενός Κυπέλλου, την οποία δεν θα θυμάται κανείς ειδικά αν έρθει το Πρωτάθλημα. «Πονάει» το έλλειμμα μίας μικρής ελπίδας για την επόμενη ημέρα. Η παρουσία σταθερής διοίκησης και χρηματοδότησης, συνθηκών που θα απομακρύνουν την παρούσα εικόνα μίας παρατημένης ομάδας. Γενικά, το καλοκαίρι θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον στο ιδιοκτησιακό της ΚΑΕ. Είτε προκύψει ενδιαφέρον, είτε αλλαγή πλεύσης του μεγαλομετόχου.