Η τελική διαφορά των 18 πόντων είναι απολύτως λογική με βάση την εικόνα του παιχνιδιού και είναι κυρίως αποτέλεσμα της εξαιρετικής άμυνας των παικτών του Κάτας σε πρώτο και τέταρτο δεκάλεπτο. Γράφει ο Χρήστος Σούτος
Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στις νίκες μετά από τρεις ήττες, δύο στη Γερμανία με Άλμπα και Μπάγερν και ενδιάμεσα με τη Μπαρτσελόνα στην Αθήνα, με εμφατικό τρόπο επικρατώντας της Μακάμπι Τελ-Αβίβ με 81-63. Η τελική διαφορά των 18 πόντων είναι απολύτως λογική με βάση την εικόνα του παιχνιδιού και είναι κυρίως αποτέλεσμα της εξαιρετικής άμυνας των παικτών του Κάτας σε πρώτο και τέταρτο δεκάλεπτο. Στο μεν πρώτο δεκάλεπτο επέτρεψαν στην αντίπαλό τους να πετύχει μόλις εννέα πόντους, ενώ στην τέταρτη οκτώ. Βέβαια, εκτός από την αμυντική τους επίδοση στις δύο αυτές περιόδους, παρουσίασαν και αρκετά καλή εικόνα – με εξαίρεση ένα τετράλεπτο στην 3η περίοδο – και στο επιθετικό κομμάτι.
Τα παιχνίδια Παναθηναϊκού – Μακάμπι αποτελούν για πάνω από μία εικοσαετία ένα από τα κλασικότερα ευρωπαϊκά ντέρμπι στα παρκέ. Πολλοί τα χαρακτηρίζουν ως το ευρωπαϊκό Lakers – Celtics. Αναμετρήσεις που τις περισσότερες φορές κρίνουν πολλά. Τρόπαια, όπως το 2000, 2001, 2011, προκρίσεις σε τελικούς ή ακόμα και σε Final Four, όπως η εκπληκτική σειρά των play-off της σεζόν 2011-12 με νικητές τους πράσινους στο δρόμο για την τελευταία τους παρουσία σε Final-Four στην Κωνσταντινούπολη. Σήμερα ήταν ένα παιχνίδι ουσιαστικά αδιάφορο, με τον Παναθηναϊκό αποκλεισμένο και τη Μακάμπι να διατηρεί ελάχιστες πιθανότητες πρόκρισης. Το γεγονός αυτό όμως δεν μειώνει στο ελάχιστο τη νίκη του τριφυλλιού σε ένα ντέρμπι.
Θετικά συμπεράσματα πολλά και μια μικρή δόση μελαγχολίας αφήνει το σημερινό παιχνίδι στον κόσμο των πρασίνων. Στα θετικά η συνεχής βελτίωση της ομάδας από την ημέρα που ο Όντετ Κάτας ανέλαβε τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας. Η άμυνα αρχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, χωρίς να μειώνει δραστικά την επιθετική παραγωγικότητα. Ο Μάριο Χεζόνια προσαρμόζεται όλο και περισσότερο στο ευρωπαϊκό παιχνίδι, περιορίζοντας τα λάθη και δίνοντας διαρκώς διαπιστευτήρια του μεγάλου ταλέντου του και της ηγετικής του παρουσίας. Τα τρία μεγάλα χαρτιά του ελληνικού κορμού, Μήτογλου, Παπαγιάννης και Παπαπέτρου, αποκτούν διακριτούς ρόλους και επίσης οι ξένοι της ομάδας κρίνονται πια με μπασκετικά κριτήρια και όχι καφενειακά. Άαρον Γουάιτ και Σαντ Ρος κερδίζουν επάξια θέση στην επόμενη σεζόν, όπως και ο χρήσιμος Μπρέι, που όμως δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρωλίγκα.
Άρα, που μπαίνει η μικρή δόση μελαγχολίας; Μπαίνει στο γεγονός ότι η ομάδα αυτή, εάν είχε έναν κανονικό άσο να κουμαντάρει το παιχνίδι της και τον Χεζόνια από το ξεκίνημα, θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη πορεία, ίσως και να διεκδικούσε κάτι περισσότερο από ένα καλό πλασάρισμα στην τελική κατάταξη. Η επόμενη σεζόν δεν μπορεί να είναι ίδια. Για να αλλάξει τα δεδομένα ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει σωστότερο σχεδιασμό και να δει αν ο Γιαννακόπουλος θα επαναδραστηριοποιηθεί στα διοικητικά, γιατί μόνο τότε μπορεί να διατηρήσει ένα υψηλό επίπεδο στο ρόστερ του και ενδεχομένως να το ενισχύσει. Βάσεις πλέον υπάρχουν και πάνω σε αυτές μπορείς να χτίσεις.