RADIO
Λάμπρος Γκαραγκάνης
Ό,τι συνέβη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, στο Φάληρο, είναι η αγωνιστική αποτύπωση μίας ομάδας που παλεύει να μείνει όρθια. Γράφει ο Λ. Γκαραγκάνης.
Για να αξιολογηθεί η εμφάνιση και η ήττα του Παναθηναϊκού από τον Ολυμπιακό χρειάζεται η ανάλυση όλων των παραμέτρων τι έχει γίνει στις δύο ομάδες τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι εύκολο και χρειάζονται τόμοι αναλυτικής καταγραφής της σύγχρονης ιστορίας τους, που όλοι όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό γνωρίζουν αλλά αποφεύγουν να θυμούνται. Είτε επειδή δεν θέλουν να θυμούνται, είτε επειδή δεν βολεύει, είτε λόγω της αυτονόητης ψυχολογικής κόπωσης να ασχολείται κανείς με ό,τι συμβαίνει στο Τριφύλλι εδώ και χρόνια.
Ο Λάζλο Μπόλονι έχει γράψει χιλιόμετρα στους πάγκους, έχει κοουτσάρει πιο σπουδαίους παίκτες από αυτούς που τώρα έχει διαθέσιμους και ακόμα μαθαίνει τα ονόματά τους. Είναι ο προπονητής που ο Κριστιάνο Ρονάλντο θεωρεί ως σταθμό στην καριέρα του και αυτό λέει τα πάντα. Ο Ρουμάνος μαθαίνει το ρόστερ που έχει, όμως δεδομένα το κάνει με εσφαλμένο τρόπο και κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική. Μέσα σε ένα μήνα και κάτι πρόλαβε να μπολιαστεί με την κακή νοοτροπία που κατασπαράζει το οτιδήποτε υγιές στο Τριφύλλι.
Απέναντι σε ομάδα η οποία ζει και πεθαίνει με τρία αμυντικά χαφ (όταν ο Παναθηναϊκός αγωνιζόταν στην Ευρώπη με δύο, γινόταν κακός χαμός στην κριτική!), ο Μπόλονι θεώρησε πώς με τους Μαουρίσιο και Κουρμπέλη (με τον αρχηγό σε αυτήν την κατάσταση) μπορεί να κάνει δουλειά. Συνέπεια, να φαινόταν για 30 λεπτά περίπου ότι μία σχολική ομάδα Λυκείου αντιμετώπιζε παιδάκια του Δημοτικού. Δεν είναι το πρώτο λάθος του Μπόλονι, ούτε σε τακτική, ούτε σε διαχείριση. Απλά στα 67 του δεν έχει, πλέον, την πολυτέλεια να μπορεί να τον υπερασπιστεί κάποιος λέγοντας «μαθαίνει την ομάδα».
Ο κανονικός Μπόλονι σε 2-3 προπονήσεις θα έπρεπε να έχει καταλάβει που βρίσκεται. Μόνο στα δύο τελευταία παιχνίδια, ποδοσφαιριστές κατώτεροι του δικού του μεγέθους (Μακέντα, Χατζηγιοβάνης) αντέδρασαν στην απόφασή του. Δημόσια. Μπροστά στην κάμερα. Κάτι που σημαίνει ότι, απλώς, δεν τον υπολογίζουν. Αν η παρακμή είχε εικόνα θα ήταν η αντίδραση των δύο παικτών, στην αλλαγή τους με Ατρόμητο και Ολυμπιακό. Ότι ο Μπόλονι είναι κανονικός προπονητής, που προσπαθεί να διορθώσει τα χάλια του καλοκαιριού, φάνηκε στην εικόνα των Πράσινων στο 2ο ημίχρονο. Πρέσινγκ, δημιουργικό ποδόσφαιρο, ευκαιρίες για σκορ 1-2 ή 1-3 μα κυρίως συναίσθηση και διόρθωση των δικών του λαθών.
Είναι δύσκολη ερώτηση. Η απάντηση είναι «ναι». Διότι αυτός ο Παναθηναϊκός των χειρότερων ετών στην ιστορία του, με τον Ολυμπιακό που εξακολουθεί να απολαμβάνει κάθε χρόνο τα εκατομμύρια του Champions League έχοντας κάνει ελάχιστα βήματα προόδου στην Ευρώπη ξέρετε ποια διαφορά είχαν; Το τελείωμα του Φορτούνη στο 1-0, με το τελείωμα του Μακέντα εκεί που έπρεπε να γίνει το 1-1. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Η κάψα δε «υπεράσπισης» της απλής νίκης με 1-0 και η υποβάθμιση του αντιπάλου αποτελούν ενστικτώδεις αντιδράσεις του Ολυμπιακού περιβάλλοντος, οι οποίες δείχνουν ότι ακόμα οι Πράσινοι είναι μέγεθος.
Σαφέστατα οι απουσίες των «ερυθρόλευκων» υπήρξαν σημαντικές, αλλά συμβαίνει. Συμβαίνει παντού στον πλανήτη, ειδικά σε εποχές υγειονομικής κρίσης. Σαφέστατα το πρόγραμμα των γηπεδούχων είναι βαρύ, αλλά επίσης συμβαίνει. Η αγωνιστική απόσταση Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού δεν είναι μόνο στο γήπεδο. Εκεί αντικατοπτρίζεται η διοικητική διαφορά και η αντιμετώπιση των συλλόγων από τον ίδιο τον κόσμο τους. Η απόφαση, για παράδειγμα, του Γιάννη Αλαφούζου να διαλύσει με 2-3 κινήσεις την έτοιμη ομάδα του Δώνη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτήν των Πειραιωτών να κρατήσει και να στηρίξει τον πολύ καλό κόουτς Μαρτίνς όταν σε άλλες εποχές ο Πορτογάλος με τα τότε αποτελέσματα θα είχε φύγει νύχτα για την Πορτογαλία!
Το απόστημα που υπάρχει στους Πράσινους φάνηκε λίγη ώρα μετά το τέλος του ματς στα social media. Χρησιμοποιήθηκε από Παναθηναϊκούς (ναι, καλά διαβάζετε) το αποτέλεσμα του ντέρμπι συγκριτικά με τη συμφωνία για το νέο γήπεδο! Από φίλους της ομάδας, οι οποίοι δεν απαρνούνται τη Λεωφόρο… Μην ρωτάτε «μα, γιατί;». Την απάντηση μπορεί να δώσει ενδεχομένως κάποιος ψυχαναλυτής ή, τέλος πάντων, κάποιος ειδικός στα κοινωνικά πειράματα. Σαν και αυτό που εξελίσσεται στο Τριφύλλι εδώ και δύο δεκαετίες.
Έχει κανείς αμφιβολία ότι θα υπήρχαν ομάδες που δεν θα άντεχαν σε όσα βιώνει το Τριφύλλι; Που θα βαρούσαν διάλυση; Αν κάτι κρατάει ζωντανή την όποια ενασχόληση με τον σύλλογο είναι τα αντισώματα που βγάζει. Απέναντι σε διοικήσεις που τα έκαναν μαντάρα, κόντρα στην εμφυλιοπολεμική διάθεση που υπάρχει όταν διαφωνεί κάποιος με τους τιμητές της Παναθηναϊκοφροσύνης, σε πείσμα του τεράστιου ελλείμματος αθλητών και προσωπικοτήτων που πλέον δεν δραστηριοποιούνται στο σωματείο. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, εννοείται.
Αν δεν υπάρχει, όμως, κάποιος να τραβήξει το αυτί του κάθε Τάσου ή να στείλει στην εξέδρα -όσα φράγκα και να παίρνει από το νέο του συμβόλαιο- τον κάθε Μακέντα την ώρα που ξεφτιλίζουν με τη συμπεριφορά τον προπονητή τους on camera τότε και στα επόμενα ντέρμπι οι Πράσινοι θα χάνουν με 1-0 και θα στέκονται στο καλό 2ο ημίχρονο. Η ζωή θα προχωρά, το κλαμπ θα μικραίνει και ουδείς θα εστιάζει στην ουσία. Ότι ο Παναθηναϊκός αποτελεί τόσο μεγάλο μέγεθος, μέσα στον νανόκοσμο που διαβιώνει. Φάνηκε και στο 1-0 στο Φάληρο…
