Υπάρχουν συγκεκριμένοι δρόμοι να κρίνει κανείς τον Παναθηναϊκό του 2021, αλλά ας εστιάσουμε στο σπουδαίο «διπλό» στο «Βικελίδης» επί του Άρη. Αφήνοντας στην άκρη τα επικολυρικά περί μαχητικών ψυχών, λες και το Τριφύλλι είναι καμιά ομάδα γειτονιάς η οποία ζει το όνειρό της που παίζει στη Super League, η επικράτηση απέναντι στον βασικό αντίπαλο για την 4η θέση -που υπό προϋποθέσεις βγάζει Ευρώπη- αποκαθιστά μία ισορροπία και δίνει ελπίδα για το άμεσο μέλλον.
Ακόμα μία χρονιά εκτός Ευρώπης, θα είναι καταστροφή για τον Παναθηναϊκό. Όσο ο Άρης έπαιζε σαν την Μπάγερν και οι Πράσινοι ξόδευαν βαθμούς εντός και στην ελληνική επαρχία, η καταστροφή πλησίαζε με δρασκελιές. Με τον Άρη στο +5 πλέον, τα δεδομένα έχουν διαφοροποιηθεί και ο Παναθηναϊκός τού 1-0 δύναται να τρέφει ελπίδες πώς στο τέλος αυτός θα επικρατήσει σε αυτήν την ασύμμετρη μάχη -για το μεγάλο μέγεθός του- με φόντο την επιστροφή εκεί που ανήκει.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, το χτίσιμο ενός σερί νικών, το γεγονός πώς ένας από τους πλέον αδικημένους παίκτες (Καμπετσής) βρήκε το γκολ που έψαχνε (και έδωσε 3 βαθμούς). Ο Παναθηναϊκός, επίσης, διαθέτει έναν από τους καλύτερους Έλληνες τερματοφύλακες, με τον Διούδη να κρατάει όρθια την ομάδα του για ένα ακόμα ματς. Αν κοιτάξει κανείς μόνο τον πίνακα του σκορ, τότε όλα είναι καλά και ανθηρά.
Υπάρχει ένα «όμως»…
Η ποδοσφαιρική λογική στο Τριφύλλι διαλύθηκε πριν τα περυσινά play off, όπου η ΠΑΕ απέλυσε δια αλληλογραφίας τον κόουτς Δώνη! Ό,τι έχει μεσολαβήσει έως σήμερα γνωστό, με τον μεταγραφικό σχεδιασμό του καλοκαιριού, την πρόσληψη Πογιάτος, την απόλυση Ρόκα, την πρόσληψη Ντρεοσί (αναμένουμε με αγώνα την πρώτη δική του κίνηση!). Ο Μπόλονι έχει ένα περίεργο ρόστερ στα χέρια του, δίχως μπακ για παράδειγμα, με τρία φορ για μία θέση, έναν παίκτη που ήρθε στην ομάδα και καθόταν οκτώ μήνες μέχρι να παίξει και έναν άλλο που ήταν προς πώληση και τελικά επέκτεινε με διπλασιασμό αποδοχών…
Η επιστήμη έχει σηκώσει, καιρό τώρα, ψηλά τα χέρια. Ακόμα και μετά από νίκες, με καμία διάθεση διχασμού και άλλων τσιτάτων που ακούγονται στην Παναθηναϊκή πιάτσα, επιβάλλεται να μπουν ορισμένα πράγματα σε τάξη. Κυρίως η απόσταση που χωρίζει την εξέδρα, την απαξίωση και το «εκτός ομάδας» με την παρουσία στην 11άδα στο κρισιμότερο παιχνίδι της χρονιάς! Για Καμπετσή και Εμμανουηλίδη χτυπάει η καμπάνα και το γεγονός ότι κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά στον αγώνα που θα έκρινε αν υπάρχει φως για την Ευρώπη.
Μπορεί να είναι η δικαιοσύνη του Μπόλονι αυτή και ο τρόπος που την αντιλαμβάνεται. Μπράβο του που επιβράβευσε τη βελτίωση και την προσπάθεια των παιδιών, αλλά ως στρατηγική μόνο από το αποτέλεσμα δικαιώνεται. Από τη λογική όχι. Ειδικά όταν ο Παναθηναϊκός του περιορισμένου ρόστερ, στο πιο μεγάλο ματς φέτος έως τώρα, έχει συμβόλαια φορ 1,1 εκατ. ευρώ στον πάγκο και κερδίζει μάλιστα κάτι έχει γίνει πολύ λάθος (όχι από τον κόουτς φυσικά).
Η εικόνα του αγώνα συνηγορεί στις ενστάσεις για την 11άδα, με τον Μαουρίσιο να ξεπερνά τον ιό και να μπαίνει απευθείας στο γήπεδο, με τον Ιωαννίδη να πασχίζει να μεταμορφωθεί σε εξτρέμ που δεν είναι, με τον Διούδη να είναι ο παράγοντας – κλειδί που έβγαζε ό,τι πήγαινε μέσα. Μετά τον Αστέρα, τον Απόλλωνα, την ΑΕΛ, οι Πράσινοι έκαναν και τον Άρη να μοιάζει λίγο με Μάντσεστερ Σίτι! Με φάσεις, με κατοχή μπάλας, με κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι γκρίνια. Παρατήρηση απλή είναι, διότι έρχονται παιχνίδια που δεν θα φτάνει ό,τι παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στη Θεσσαλονίκη. Και επιθυμία, κάποια στιγμή, να επικρατήσει σε αυτήν την ομάδα λίγο η λογική και να μην πορεύεται στα κουτουρού.