Η νίκη του Παναθηναϊκού στο Φάληρο, πέρα από την ουσία και το γόητρο, έχει μία ακόμα ωφέλιμη πτυχή. Γράφει ο Λ. Γκαραγκάνης.

Ο Παναθηναϊκός έχει ταλαιπωρηθεί πολύ την τελευταία δεκαετία και βάλε. Αν δεν έρθει φέτος το Κύπελλο, το πανηγυρικό κλίμα που υπάρχει τώρα από το αήττητο δώδεκα αγώνων (8-4-0) ανεξαρτήτως διοργάνωσης και τον θρίαμβο επί του Ολυμπιακού θα ατονήσει. Η ισορροπία είναι πολύ εύθραυστη, τη στιγμή που ο στόχος της Ευρώπης περνάει, πλέον, μόνο από τα πόδια των παικτών του. Αρκεί όμως, αυτό;

Παναθηναϊκός: Η Ευρώπη είναι ο ελάχιστος στόχος

Αυτονόητο για το Τριφύλλι είναι να εξασφαλίζει κάθε χρόνο την ευρωπαϊκή του παρουσία και όχι ό,τι συμβαίνει από το 2018 και δώθε. Σαφέστατα είναι κομβικό να τελειώσει το Πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη, το ζήτημα, όμως, είναι η ολοκληρωτική επιστροφή του συλλόγου. Πρόκειται για μία διαδικασία επίπονη και με εμπόδια, η οποία θα πάρει χρόνο. Για αυτό και το Κύπελλο Ελλάδας αποτελεί τη χρυσή ευκαιρία για έναν τίτλο. Επάνω σε αυτόν θα μπορέσει να «χτίσει» το Τριφύλλι το άμεσο μέλλον του.

Είναι καλύτερος όλων

Από τα πρώτα ματς της σεζόν είχαμε σημειώσει πως στον Παναθηναϊκό κάτι αλλάζει. Ας μην έρχονταν τα αποτελέσματα… Πολύ νωρίς αντιληφθήκαμε ότι με μία διαφορετική προεργασία το καλοκαίρι και δίχως το background των αμέσως προηγούμενων ετών, ο Παναθηναϊκός φέτος θα μπορούσε και το Πρωτάθλημα. Διότι στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδικασίας υπήρξε η καλύτερη και πιο βελτιωμένη ομάδα σε σχέση με πέρυσι.

Το περυσινό, βέβαια, δεν είναι δείγμα, διότι μιλάμε για χάλι μαύρο. Όμως, αυτό το χάλι να έχει μεταμορφωθεί σε ένα σύνολο με αρχές, που παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο και χαίρεσαι να το βλέπεις δεν είναι εύκολο. Ούτε απλό. Για αυτό και η προσφορά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήδη κρίνεται επιτυχημένη. Δίχως να περιμένουμε τον τελικό, αναγνωρίζοντας αδυναμίες στη διαχείριση αγώνων (πχ στο 1-0 με τον Άρη), ξεκάθαρα η συμβολή του στην εικόνα των Πράσινων κρίνεται τεράστια.

Παναθηναϊκός: Ατσάλινη ψυχολογία

Ας μείνει, όμως, λίγο το καθαρά αγωνιστικό στην άκρη. Η νίκη επί του Ολυμπιακού με 2-1, πέραν των διάφορων ρεκόρ κτλ τα οποία δεν λένε απολύτως τίποτα σε ένα τόσο κλασικό ζευγάρι (όλες οι ομάδες έχουν ιστορικά σκαμπανεβάσματα, όπως στο παρελθόν πέρασε και ο Ολυμπιακός), έχει προεκτάσεις. Εξαιρετική νοοτροπία, ατσάλινη ψυχολογία, τρομερή αυτοσυγκέντρωση. Δίχως να κάνει σωρεία ευκαιριών, ο Παναθηναϊκός νίκησε σε μία δύσκολη έδρα πανεύκολα. Πάλεψε με το ΠΡΕΠΕΙ, μετά τη νέα γκέλα του ΠΑΟΚ και τη νίκη της ΑΕΚ, και κέρδισε. Αλλιώς σήμερα θα ήταν 5ος… Κοίταξε κατάματα την ΠΙΕΣΗ και τη συνέτριψε. Πάτησε κάτω το ΑΓΧΟΣ, συνδυασμός που δημιουργεί ένα σπουδαίο επίτευγμα.

Ο Ολυμπιακός έμεινε στο ματς επειδή δεν αποβλήθηκε ο Αβραάμ στο 40’ (για αυτό και τον τράβηξε στον πάγκο ο Μαρτίνς στο ημίχρονο) για το μαρκάρισμα στον Αλεξανδρόπουλο, που ήταν δεύτερη κίτρινη. Διεκδίκησε κάτι περισσότερο μετά τη διακοπή λόγω των καπνογόνων των δυσαρεστημένων, με όσα έβλεπαν, φιλάθλων του. Και με αυτούς τους εξωγενείς παράγοντες, ο Παναθηναϊκός τα έβαλε και βγήκε θριαμβευτής.

ΥΓ: Η μπλαζέ συμπεριφορά του Ολυμπιακού οργανισμού, ενός μέρους του πιο σωστά, δεν είναι καλός σύμβουλος για το μέλλον. Πολλοί φίλοι των Πειραιωτών αντέδρασαν στα social media, στα ραδιόφωνα, αλλά και στο γήπεδο με το θέαμα που παρουσίασε η ομάδα τους. Υγιές. Για μία άλλη μερίδα, ανεξαρτήτως ιδιότητας, δεν έγινε και τίποτα. Επειδή ο Ολυμπιακός παίρνει τον τίτλο, επειδή κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια και μία σειρά ακόμα από «επειδή». Αν δεν είναι τίποτα που φέτος έχει απολογισμό 0-2-2 με τον Παναθηναϊκό, έχοντας σκοράρει 1 γκολ σε 360 αγωνιστικά λεπτά, πάσο. Απλά η ιστορία έχει αποδείξει πως είναι άτιμη και η ζωή είναι γυρίσματα, αφού κάνει κύκλους. Άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει…