Μια μικρού χρονικού ορίζοντα (για την ώρα) αντεπίθεση κάνει ο Παναθηναϊκός. Έπαιξε καλύτερα (κι ας έχασε) με την Μπάγερν, νίκησε τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ και τη Ζενίτ στο «Νίκος Γκάλης». Δεν άλλαξε δέρμα, ξέφυγε όμως από την οικτρή κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Ερώτημα: Πόσο μακριά μπορεί να πάει; Άλλαξε το τσιπάκι και πλέον έχει ξεκινήσει η ανοδική πορεία; Φτάνουν τα… τρυκ τού Πρίφτη για να αλλάξει η εικόνα;
Η επιστροφή του Νεμάνια Νέντοβιτς ήταν το ένα από τα τρία στοιχεία, που άλλαξαν την εικόνα. Ο Σέρβος ήταν εξαιρετικός στα δύο τελευταία ματς και πήρε από το χέρι τους συμπαίκτες του. Περί της αξίας του ουδείς λόγος. Υπάρχει έστω ένας, που να μπορεί να βάλει υπογραφή ότι δεν θα λείψει στο υπόλοιπο της χρονιάς;
Πρόβλημα μπασκετικό με τον Νέντοβιτς δεν υπάρχει. Ποτέ δεν υπήρξε. Το μυϊκό του σύστημα δείχνει όχι ιδιαιτέρως ανθεκτικό, εξ ου κι η αγωνία για το αν θα είναι διαρκείας η παρουσία του. Μακάρι να μην χάσει ούτε προπόνηση στο εξής. Σε κάθε περίπτωση θα χρειαστεί διαχείριση από το τεχνικό τιμ. Το γνωρίζει, άλλωστε, κι ο ίδιος.
Κλειστό ρόστερ
Όπου διαχείριση σημαίνει να μην καταπονείται σε μικρού ενδιαφέροντος και βαθμού δυσκολίας παιχνίδια. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται παίκτες. Για την ώρα ο κόουτς του Παναθηναϊκού έχει κλείσει (ασφυκτικά) το ρόστερ. Νέντοβιτς, Μέικον, Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Κασελάκης, Ουάιτ, Έβανς, άντε κι ο Πέρι ή ο Μποχωρίδης (όχι κι οι δύο μαζί) μετέχουν της μυσταγωγίας.
Φτάνει αυτό το ρόστερ μέχρι τον Μάιο; Ξεκάθαρα όχι. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ενίσχυση. Δεδομένου ότι ο Φέρελ αποτελεί στην ουσία παρελθόν, ότι ο Φλόιντ δεν πείθει, ότι ο Πέρι είναι κυρίως του βάθους και σπάνια του ύψους, πρέπει να βρει κι άλλους παίκτες. Είτε εσωτερικά με αναβάθμιση ρόλων (Καββαδάς, Μποχωρίδης, Μαντζούκας), είτε με μεταγραφές.
Δεν είναι δυνατόν, στις παρυφές του 2022, να συζητάμε για ρόστερ 6-8 παικτών. Δεν βγαίνουν τα νούμερα, ακόμα κι αν δεν (απευχόμαστε) υπάρξει ο παραμικρός τραυματισμός. Χρειάζεται ενίσχυση το ρόστερ κι αυτό δεν είναι μόνο θέμα του κόουτς. Είναι και του κόουτς.
Η… αγία ζώνη
Το τρίτο στοιχείο (όχι κατ’ ανάγκη σε σειρά αξιολόγησης) είναι η ματς απ ζώνη, που παίζει ο Πρίφτης. Πέτυχε και στις τρεις αναμετρήσεις, που προαναφέραμε. Κυρίως πέτυχε γιατί οι αντίπαλοι «τσίμπησαν» στην πρόκληση του ελεύθερου σουτ. Είτε γιατί υπερεκτίμησαν την ικανότητά τους, είτε γιατί φοβήθηκαν να πάνε στο… στόμα του λύκου (Παπαγιάννης).
Μπορεί να τον πάει μακριά η ζώνη; Η απάντηση κι εδώ είναι όχι. Γρήγορα θα τη διαβάσουν οι αντίπαλοι προπονητές. Στο βίντεο δεν βλέπουν μικρού μήκους ταινίες, ούτε podcast, αλλά τον τρόπο που παίζει ο απέναντι. Πλέον έχουν επαρκές δείγμα και σύντομα θα βρουν λύσεις, απέναντι σε άμυνα χώρου. Κι αυτό γιατί αυτές οι άμυνες -όσο καλά κι αν τις παίξει μια ομάδα- έχουν πολλά κενά.
Πού καταλήγουμε; Καλό (πολύ καλό) είναι ότι αντέδρασε ο οργανισμός του Παναθηναϊκού, αλλά πρέπει να βρεθούν και μακράς πνοής λύσεις. Όχι… τρυκ. Αν δεν θέλουμε αυτή η αντίδραση να είναι μικρού χρόνου.