Επιτέλους τελείωσε το μαρτύριο. Μπορεί να σας ακούγεται λίγο βαριά ως έκφραση, αλλά πραγματικά πείτε μου πως αλλιώς είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί η φετινή παρουσία των πρασίνων στην Euroleague. Μια ομάδα, που έχει στην τροπαιοθήκη της έξι ευρωπαϊκά, που δεν έχει απουσιάσει άλλη φορά στο παρελθόν από την διαδικασία των play-off, που ήταν ικανή να κερδίσει σε οποιαδήποτε έδρα, που στο Ο.Α.Κ.Α σε όποια κατάσταση και αν ήταν μπορούσε να υποτάξει κάθε αντίπαλο, να γίνεται σάκος του μποξ δεν είναι ότι το ωραιότερο. Η τελική κατάταξη της regular season έφερε το τριφύλλι στην 16η θέση, που αποτελεί με διαφορά την χειρότερη στην ιστορία του. Το τι μπορεί να φταίει για την φετινή κατρακύλα, έχει αναλυθεί πολλάκις μέσα στην σεζόν και πλέον δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία παρά μόνον για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη και στην επόμενη μέρα. Επίσης αν ο Παναθηναϊκός κατακτήσει τους εγχώριους τίτλους, όπως είναι και το αναμενόμενο, δεν θα σκορπίσει ρίγη συγκίνησης και θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των οπαδών. Επί της ουσίας η χρονιά είναι αποτυχημένη στην Ευρώπη και δεν σώζεται με την διατήρηση των σκήπτρων στην Ελλάδα, ειδικά από την στιγμή που ο αιώνιος αντίπαλος Ολυμπιακός βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια στην Α2. Τα σπουδαία βρίσκονται αλλού.
Πρώτον στα διοικητικά. Η επιστροφή ή όχι του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με ενεργό ρόλο θα δείξει για το τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός την νέα σεζόν. Με αυτόν στο τιμόνι αλλάζουν τα δεδομένα. Αύξηση του μπάτζετ, ισχυροποίηση του Συλλόγου και νέα προοπτική. Οι τελευταίες εξελίξεις μάλλον δείχνουν επιστροφή. Δεύτερον στο προπονητή. Τα έχουμε πει, τα έχουμε γράψει, ότι ο Κάτας δεν κάνει για να επαναφέρει το τριφύλλι στην πρώτη γραμμή. Η πιθανή κατάκτηση των εγχώριων τίτλων δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει εχέγγυο για το μέλλον. Ακόμα και αν τα οικονομικά είναι τα ίδια με φέτος, ακόμα και αν αποψιλωθεί το ρόστερ, ο Ισραηλινός πρέπει να αντικατασταθεί. Τρίτον και τελευταίο, το ρόστερ. Το υπάρχον δεν έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες του. Θα ήταν λάθος, ακόμα και αν αύριο το μπάτζετ εκτοξευόταν, να διαλυθεί η ομάδα. Ο ελληνικός της κορμός είναι μια χαρά, οι νέοι Έλληνες παίκτες επίσης, οπότε το θέμα είναι οι ξένοι.
Μεταγραφικά δηλαδή, δεν χρειάζεται να γίνουν υπερβολές. Κρατάς τους δύο, Νέντοβιτς και Χεζόνια, κρατάς τον Μπρέι ως μια καλή εναλλακτική λύση και από κει πέρα βλέπουμε. Ο Γουάιτ είναι ένας παίκτης ικανός να βοηθήσει σε συγκεκριμένες καταστάσεις και να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι σε μια ομάδα δεν χρειάζονται μόνο στρατηγοί, αλλά και στρατιώτες. Μπέντιλ, Μακ και Σαντ Ρος για διαφορετικούς λόγους δεν κάνουν. Ο πρώτος είναι λίγος για να κρατά θέση στην φροντλαιν, ειδικά από την στιγμή που θα παραμείνει ο Όγκαστ. Τι σημαίνει αυτό; Δεν μπορείς να έχεις σε βασικό ρόλο συμπληρωματικούς παίκτες. Με Παπαγιάννη, Μήτογλου και έναν ακόμα ψηλό πρώτης γραμμής, η τέταρτη θέση μένει για έναν από τους δύο. Ο δεύτερος είναι ο ορισμός της αδιαφορίας στο μεγαλύτερο μέρος της φετινής σεζόν. Με βασικό άσο, Μποχωριδη, Μπρέι και έναν μικρό είσαι καλά, δεδομένου ότι και ο Νέντοβιτς για λίγα λεπτά μπορεί να παίξει τον ρόλο. Ο τρίτος πρακτικά δεν χωράει. Με Χεζόνια, Παπαπέτρου στο τρία και με αξιοποίηση Μαντζούκα δεν περισσεύουν λεπτά. Επίσης δεν νοείται περιφερειακός, ο οποίος μάλιστα δεν μπορεί να συνεισφέρει στην δημιουργία, με τόσο κακά ποσοστά να παίρνει θέση ξένου.
Συμπέρασμα; Ελληνικός κορμός πρώτης γραμμής με Παπαγιάννη, Μήτογλου και Παπαπέτρου. Συμπληρωματικοί Έλληνες οι Μποχωριδης, Κασελάκης, Όγκαστ και οι μικροί Δίπλαρος και Μαντζούκας. Ξένοι πρώτης γραμμής οι Χεζόνια και Νέντοβιτς μαζί με έναν άσο και έναν αθλητικό ψηλό. Μπρέι και Γουάιτ δεύτερες λύσεις. Φτιάχνεις δηλαδή, μια χαρά ομάδα χωρίς να τινάξεις την μπάνκα στον αέρα. Τι λείπει; Ο προπονητής…..