Η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψει το Τριφύλλι εκεί που του αξίζει είναι τώρα. Αρκεί άμεσα να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Γράφει ο Λ. Γκαραγκάνης.

Ποιος υπολογίζει τώρα τον Παναθηναϊκό; Ποιος τον υπολήπτεται; Τον φοβάται, μήπως, κανείς; Όλοι δεν πιστεύουν πώς είναι του χεριού τους; Αυτό, πρακτικά, σημαίνει πώς τώρα που το Τριφύλλι φαίνεται (και είναι) μαδημένο, ανίσχυρο και αδύναμο, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για επίθεση. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, που άπαντες είναι απροετοίμαστοι.

Μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου όλα αυτά, μα αποτελούν πάγια νικηφόρα τακτική αιώνων. Τακτική που χαρακτηρίζει τους θριαμβευτές και τους διαχωρίζει από τους ηττημένους. Ποιο είναι το εύκολο; Το ανάθεμα. Η απαξίωση. Να αρνιέσαι αυτό που αγαπάς. Η αντίδραση του κόσμου στα social media μετά το 1-4 από τον Ολυμπιακό είναι φυσιολογική και δείχνει σφυγμό. Άρα υπάρχει το εύφορο έδαφος, να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να αναζητήσει το «κλειδί» της επιστροφής τα επόμενα χρόνια.

Ουτοπία; Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως. Σε μία σεζόν που το ένα λάθος διαδέχτηκε το άλλο, ο Παναθηναϊκός δώρισε απλόχερα στους αντιπάλους του την ικανοποίηση πώς τον τελείωσαν. Έμεινε ένα πλάνο, που με τις όποιες ατέλειές του, δούλεψε στη μέση και αντ’ αυτού εκπονήθηκε μία καρικατούρα στρατηγικής για την οποία είναι απολύτως υπεύθυνη η διοίκησή του. Και τώρα τι; Το πάντα επίκαιρο ερώτημα, που είχε γίνει πανό στο ΟΑΚΑ, προ ετών μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ προς απάντηση.

Παναθηναϊκός: Τι είναι αναγκαίο να γίνει

Αρκεί ένα μεγαλύτερο μπάτζετ; Αρκεί ένας σούπερ τεχνικός διευθυντής; Αρκεί ένας προπονηταράς; Αρκούν 5-10 παίκτες καλύτεροι από τους υπάρχοντες; Αρκεί μία νέα διοίκηση; Αρκεί ένα νέο γήπεδο; Απομονώνοντας τούτα, όχι. Όλα μαζί, όμως, αποτελούν τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες επιστροφής του συλλόγου στη δική του κανονικότητα. Δεν είναι εύκολη η ταυτόχρονη υλοποίηση όλων. Θα πάρει χρόνο στον Παναθηναϊκό να μπορέσει να απαλλαγεί από τον νέο κύκλο εσωστρέφειας που μπαίνει. Συγνώμη, αλλά είναι αναγκαίο να γίνει.

Ο ζωτικός του χώρος κινδυνεύει. Χάθηκαν δύο γενιές φιλάθλων, από την πανηγυρτζίδικη 10ετία και βάλε που πέρασε. Επομένως, το σταυροδρόμι έχει μία διχάλα. Ο ένας δρόμος είναι της απάθειας, της απαξίωσης, της μιζέριας, του υβρεολογίου. Ο άλλος είναι της επίθεσης κατά μέτωπο. Της εκπόνησης μίας στρατηγικής προσέγγισης, η οποία θα περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω και κυρίως η επιλογή των ανθρώπων που θα βάλουν και την ψυχή τους στο αλέτρι ώστε το χώμα να γίνει ξανά γόνιμο και όχι να σκεπάσει το Τριφύλλι.

Τα παραπάνω είναι θεωρητικούρα και σκόρπια λόγια ενδεχομένως. Τώρα, που οι αντίπαλοι μοιάζουν (και είναι) ισχυροί κρίνεται ως η κατάλληλη στιγμή να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς… Μπορεί ο Γιάννης Αλαφούζος να εφαρμόσει κάτι από όλα αυτά; Ακόμα και ο πλέον αμφιλεγόμενος παράγοντας στην ιστορία του συλλόγου, έστω και τώρα, μπορεί. Εξασφαλίζοντας τη διάδοχη κατάσταση μετά από αυτόν και κάνοντας πράξη τα όσα έχει υπογράψει για τη στέγαση του συλλόγου. Τα υπόλοιπα θα πάρουν τον δρόμο τους…