Έχοντας ζήσει μια ζωή σαν τριαντάφυλλο, η τρανς, η εκδότρια, η ακτιβίστρια, η φωτογράφος, η πόρνη, η μάνα, μιλά στην Έλενα Φάκου για το μεγαλύτερό της παράπονο : Ακόμη και σήμερα, αναγκάζεται να βγαίνει στο πεζοδρόμιο για να ζήσει, αφού η ελληνική πολιτεία δεν της έχει αναγνωρίσει καμία οικονομική βοήθεια.
Αποτελείτε πλέον σύμβολο για ολόκληρη την LGBTQ+ κοινότητα γιατί ανήκετε στην κυνηγημένη γενιά και ζήσατε άγριες εποχές. Παρόλα αυτά, αναδείξατε τα προβλήματα της κοινότητας σας μέσα σε μια κοινωνία η οποία ήταν πουριτανική. Ύστερα από τόσα χρόνια, τί πιστεύετε ότι βγήκε από την προσπάθειά σας;
Καταρχήν δεν ξέρω αν είμαι σύμβολο καμίας κοινότητας. Εγώ το μόνο που προσπάθησα να κάνω στη ζωή μου ήταν να είμαι αξιοπρεπής και να μην αφήσω κανέναν να με ταλαιπωρήσει ή να με καταπιέσει λόγω της σεξουαλικότητας μου και του τρόπου ζωής μου. Το περιοδικό που εξέδιδα για πολλά χρόνια το “Κράξιμο” συνειδητοποίησα κι εγώ ύστερα από πολλά χρόνια, ότι έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο και βοήθησε πάρα πολύ κόσμο. Το “Κράξιμο” ξεκίνησε όταν ήμουν πολύ νέα, μετά τις πρώτες φορές που παρευρέθηκα στις συγκεντρώσεις του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδος και κυκλοφόρησε με μεγάλες δυσκολίες (μηνύσεις, αστυνομική βία, κοινωνική κατακραυγή κλπ). Το πρόβλημα με την κοινωνία τότε, ήταν ότι ήταν υποκριτική κι επιθετική, όχι μόνο ψευτο-πουριτανική. Δημόσια όλοι το έπαιζαν ηθικοί, στην ιδιωτική τους ζωή όμως είχαν στη γειτονιά τους μια αδερφούλα που πηγαίνανε τα αγοράκια και ξεκαυλώνανε γιατί και οι γυναίκες δεν ήταν και τόσο εύκολες εκείνα τα χρόνια αλλά και ο Έλληνας είναι κωλομπαράς απ’τη φύση του. Υποκριτές κορίτσι μου… ο ίδιος άνθρωπος κατονόμαζε ως αίσχη αυτά που έκανε το προηγούμενο βράδυ.
Το περιοδικό έβγαλε 14 τεύχη, κυκλοφόρησε για πάρα πολλά χρόνια, αλλά δεν έβγαινε με συνέπεια. Προχωρούσα σε έκδοση όταν είχα κάτι να πώ, όταν υπήρχε ανάγκη να βγει κι όταν κι εγώ ήμουν οικονομικά ικανή να το βγάλω. Υπήρχε μια περίοδος που με είχαν ταράξει στις μηνύσεις και με είχαν εξοντώσει, είχα κάνει να βγάλω τεύχος ενάμισι χρόνο. Το “κράξιμο” βοήθησε πολλούς ομοφυλόφιλους ηθικά κι αυτό το βλέπω καθημερινά ακόμη και σήμερα, από ανθρώπους που με διάβαζαν τότε και σήμερα με πλησιάζουν για να με βοηθήσουν τιμής ένεκεν για το καλό που τους έκανε τότε η συντροφιά και η ηθική υποστήριξη του περιοδικού. Επίσης το “κράξιμο” επηρέασε και πολλούς δημοσιογράφους όπου μετά από τις παρεμβάσεις μας σταμάτησαν επιτέλους να μας παρουσιάζει ώς το “τρίτο φύλο”. Άλλαξε μέσα απ’αυτό πάρα πολλά πράγματα.
Οι παλαιότερες γενιές των τρανς σε τι μοιάζουν και σε τί διαφέρουν από τις νεότερες;
Θεωρώ πως η κοινότητα των τράνς γερνάει. Δε βγαίνουν πολλές καινούριες προς τα έξω. Αλλάζει η εποχή και μαζί της η σεξουαλικότητα. Ρωτάνε πχ μια τρανς αν είναι ενεργητική ή παθητική. Μα αυτό πριν μια πενταετία ήταν αδιανόητο. Είναι δυνατόν να κάνεις αλλαγή φύλου να πέρασες μια τόσο μεγάλη ταλαιπωρία και να σε ρωτούν τι είσαι; Δεν καταλαβαίνουν; Θα παρέμενες αγοράκι αν ήταν έτσι.
Οι παλιές ήταν πιο σκληρές. Φύγανε και πολλές βέβαια, αλλά να ξέρεις πως οι τρανς είμαστε η μόνη κοινότητα που έχει τόσο ελάχιστα ποσοστά στο aids, μιλάμε για κάτω από 1%. Tο ίδιο συνέβαινε και παλαιότερα με τη σύφιλη κλπ, πάντα προσέχαμε και αγαπούσαμε τη ζωή. Όταν ζεις στο δρόμο, έχεις μάθει και αναπτύσσεις τις άμυνες σου.
Οικογένεια δεν έχετε κάνει, παρόλ’αυτά, έχετε ένα παιδί μιλήστε μας γι’αυτόν:
Δεν έχω κάνει γάμο, ούτε έκανα παιδιά. Έχω ένα γιo, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είναι σήμερα 29 ετών. Βρέθηκε στη ζωή μου όταν ήταν ένα μικρό αγοράκι 14 ετών. Προέρχεται από οικογένεια μεταναστών από τη Ρουμανία. Είμαι πάρα πολύ περήφανη για τον Κωνσταντίνο γιατί είναι ένα καλό παιδί. Έζησε μαζί μου από τα 14 έως τα 21 του, δεν το υιοθέτησα νόμιμα, αλλά τον μεγάλωσα εγώ. Αισθάνθηκα την ηθική υποχρέωση όταν το παιδί ήταν αβοήθητο στο δρόμο να το περιθάλψω κι να του δώσω στοργή, αγωγή κι αγάπη, γιατί ποιος ξέρει πού θα είχε καταλήξει εάν δεν βρισκόταν ένα σπίτι για εκείνον στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας του.
Αν γυρίζατε το χρόνο πίσω, τι θα θέλατε να ξαναζήσετε και τι όχι ;
Θα γινόμουν λίγο πιο σκληρή, μόνο αυτό. Δε θα ήθελα να αλλάξω τίποτα, είμαι τόσο χορτασμένο άτομο, έζησα και ερωτικές δόξες είχα και κοινωνική αποδοχή. Το μεγάλο μου παράπονο είναι πώς δεν έχω μια δουλειά και καταφεύγω ακόμη στην πορνεία. Έκανα μια έκθεση φωτογραφίας στο Λονδίνο και ήρθε να τη δει μέχρι και η Bjork. Εδώ καμία αναγνώριση της δουλειάς μου και καμία επαγγελματική πρόταση για να ασχοληθώ με κάποιο αντικείμενο αξιοπρεπές και δημιουργικό.
Πιστεύετε στο Θεό; Θεωρείτε πως η εκκλησία ασκεί λειτούργημα;
Δεν πιστεύω στο Θεό και καλό θα ήταν οι παπάδες να σταματήσουν να εμπλέκονται στη νομοθεσία και τις κρατικές υποθέσεις. Εδώ στην Ελλάδα δεν είμαστε πολύ φανατικοί χριστιανοί μάλλον η Ορθοδοξία είναι μια “εικαστική παρένθεση” στη ζωή των ανθρώπων πχ. θα συγκινηθούν με τον επιτάφιο ή θα πάνε στην Ανάσταση. Αυτό που χρειάζεται είναι να διαχωριστεί η εκκλησία από το κράτος. Οι αρχιεπίσκοποι βγαίνουν και κάνουν κηρύγματα μίσους για τους ομοφυλόφιλους, το σύμφωνο συμβίωσης κά. Αυτό πρέπει να σταματήσει αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένη χώρα.