Μία ήττα που θα ξεχαστεί γρήγορα, σε μία χρονιά που όλοι θέλουν να ξεχάσουν γρήγορα. Γράφει ο Σωτήρης Γεωργίου.

Μία ήττα που θα ξεχαστεί γρήγορα, σε μία χρονιά που όλοι θέλουν να ξεχάσουν γρήγορα. Γράφει ο Σωτήρης Γεωργίου.

Η ήττα του ΠΑΟ στο Βερολίνο στο γήπεδο που πήρε την κούπα του 2009 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, σε ένα απίστευτο τελικό σε θέαμα και σασπένς, ουδόλως τον ενόχλησε, καθότι βαθμολογικά δεν περιμένει και δεν πάει για κάτι. Από την άλλη και άλλες ομάδες δεν πάνε για κάτι, όπως η γαλλική Βιλερμπάν, που όμως νίκησε δύο φορές φέτος και μάλιστα πεντακάθαρα το πρώτο φαβορί, την πανάκριβη Μπαρτσελόνα! Παρεμπιπτόντως, την Μπάρτσα του αγαπημένου του Σάρας υποδέχεται την Τρίτη στο ΟΑΚΑ, που λογικά θα γυρίσει και ο Νέντοβιτς και θα ντεμπουτάρει ο Χεζόνια.

Όμως και η Άλμπα δεν πάει για τίποτα, αλλά έδειξε μεγαλύτερο πάθος και ένταση, αλλά και ενέργεια από τους πράσινους και αυτό λίγο ψιλοενόχλησε. Ακόμα όμως και ο τελευταίος οπαδός του ΠΑΟ θα πρέπει να καταλάβει -και αυτό ισχύει και για τον Ολυμπιακό και τους φίλους του- ότι οι εποχές άλλαξαν ανεπιστρεπτί. Το Ελληνικό μπάσκετ κέρδιζε τέτοια ματς, όπως με την Άλμπα που δεν πάει και για τίποτα, την Βιλερμπάν και λοιπές μικρές… δυνάμεις, με την φανέλα και την τεχνογνωσία.

Για την ακρίβεια, με την κλάση των τελευταίων Ελλήνων σούπερ σταρ, όπως Σπανούλης (παίζει ακόμα μεν, αλλά στην δύση της καριέρας του δεν δύναται πια να διαμορφώνει καταστάσεις) – Διαμαντίδης. Τέτοιοι παίκτες δεν ξαναβγαίνουν, τα μπάτζετ δεν απέχουν πολύ πλέον από αυτών των ομάδων, οι προπονητές των Ελληνικών ομάδων δεν είναι πια τα μεγάλα βαριά ονόματα και η περίφημη γενικώς και αορίστως τεχνογνωσία των ομάδων μας χαιρέτησε. Μαζί με την αλλαγή του μπάσκετ και την αμερικανοποίηση του, φθίνει και το αίσθημα της φανέλας.

Πλέον με τόσους ξένους και καθώς το μπάσκετ γίνεται θέαμα και στηρίζεται στην ενέργεια, την αθλητικότητα και ταχύτητα, δεν παίζουν σχεδόν καθόλου ρόλο η λεγάμενη εμπειρία και φανέλα. Παλιά κράταγες και την νίκη στο τελευταίο δίλεπτο με την εμπειρία και φανέλα. Πλέον το μπάσκετ άλλαξε για τα καλά… Συνεπώς οι ελληνικές μας ομάδες πρέπει να ξεχάσουν μια για πάντα τα κάποτε είχαμε φανέλα και τεχνογνωσία, η αλήθεια είναι πικρή και κατάματα μπροστά τους.

Αν δεν φτιάξεις καλή ομάδα και δεν έχεις πρωτοκλασάτους παίκτες, δεν πας πουθενά. Χωρίς τους σταρ ο ΠΑΟ όσο καλούς Έλληνες και αν έχει που έχει, είναι μια κανονική ομάδα. Και χωρίς ένα μπόμπερ δυσκολεύεται να σκοράρει 70-75 πόντους (αφήνω εκτός το ειδικών συνθηκών ντέρμπι του ΣΕΦ) και η Άλμπα έχει δουλέψει καλύτερα και έχει και καλύτερη χημεία και καλύτερη μπασκετική προσέγγιση από αυτόν. Συνεπώς το ματς του Βερολίνου ήταν μια προσγείωση στην πραγματικότητα, πόσο δε μάλλον όταν χάνει εύκολα από +10. Σίγουρα ο Κάτας, για να μην τον αδικούμε, κάτι κάνει στο πάγκο και το παλεύει πρωτάρης γαρ και αυτός σε αυτό το επίπεδο.

Βέβαια, έχει πολλά να μάθει, όπως την διαχείριση των τάιμ άουτ του που αργεί επιδεικτικά και τα παίρνει όταν έχει τουμπάρει το παιχνίδι. Και χτες είδαμε και μια αμυντική προσέγγιση των πρασίνων που στάθηκαν πολύ καλά στο ξεκίνημα (7 λάθη η Άλμπα στο 10λεπτο), αλλά κατέρρευσαν στο δεύτερο μέρος, που από τα 2 τρίποντα έφαγαν 9 (!), ενώ έχασαν (34-32) και τα ριμπάουντ που ξεκίνησαν καλύτερα πολύ .

Και βέβαια… κατάφεραν να περάσουν και σε λάθη την Άλμπα (18-15)! Σαφώς ο Κάτας και ο ΠΑΟ έχει δικαιολογία πιθανότατα την κόπωση από την απραξία 15 ημερών λόγω πανδημίας, αλλά και από τις απουσίες (Χεζόνια, Μπρέι, Νέντοβιτς και Κασελάκης). Για την ιστορία του ματς, το πρόβλημα στην δημιουργία έβγαζε μάτια όπως και η… εκτέλεση του 27χρονου Γερμανού σέντερ Τίμαν με 4 συνεχόμενα τρίποντα(!) σε 3′ με τρόπο καρμπόν που τον έκαναν και MVP της αναμέτρησης και καθάρισε το ματς με το αρχικό 14-2 στην 4η περίοδο, που ο ΠΑΟ σκοράρισε 6 πόντους σε 7′(!) και ουσιαστικά με τα χίλια ζόρια πέρασε τους 60 πόντους, σε ματς που είχε τον έλεγχο με πολλά +10 και έχασε με κάτω τα χέρια (72-59 στο 38′).

Κανείς δεν διακρίθηκε, ο Κάτας κούρασε με τις συνεχόμενες αλλαγές, ο Παπαγιάννης έπαιξε μόλις 16′, όπως ελάχιστα έπαιξε μαζί με τον Μήτογλου που πάλευε σαν ταύρος, αλλά είχε κακές επιλογές στην επίθεση που συνήθως του έδιναν την μπάλα στο τέλος των επιθέσεων! Ρος και Μποχωρίδης απέτυχαν πλήρως στην διαχείριση του πλέι μέικερ, ο Παπαπέτρου δεν γίνεται να δημιουργεί μόνος του και εκτέθηκε , ο Μακ έβαλε δύο τρίποντα αλλά κατά τα άλλα… περπατούσε και ακόμα και ο Γουάιτ με τους 14πόντους και 8 ριμπάουντ δεν θεωρείται διακριθείς, καθώς παίζοντας σε άλλη θέση από την φυσική του (4), δεν είχε δυνατότητα να κρατά καν την μπάλα καλά καλά.

Πάντως για τον ΠΑΟ η χρονιά καθότι χαμένη και μεταβατική, η ήττα θα ξεχαστεί και ειδικά έχοντας κερδίσει στο ΣΕΦ που έφτιαξε τον κόσμο του και με την απόκτηση του Χεζόνια που δείχνει όραμα για το μέλλον και αλλαγή οικονομική από την… φτωχολογιά του περιορισμένου μπάτζετ!