Δεν είναι δυνατόν ένας παίκτης που πετυχαίνει γκολ και δίνει έστω και μια ισοπαλία να μην το πανηγυρίζει. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Τι δεν ακούσαμε, τι δεν διαβάσαμε χθες μετά το τέλος του αγώνα του Παναθηναϊκού στο Ηράκλειο με αφορμή τον πανηγυρισμό του Κίκο Μακέντα στο γκολ της ισοφάρισης. Από τους οπαδούς άντε να το περιμένεις, ως ένα βαθμό, να αντιδράσουν και να δηλώσουν την “αγανάκτηση” τους για την ένταση που έβγαλε ο επιθετικός του τριφυλλιού σε μια ισοφάριση κόντρα στον ΟΦΗ. Από τους δημοσιογράφους όμως; Η αλήθεια είναι πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι περισσότεροι κράτησαν μια σοβαρή στάση και δεν μπήκαν στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Τι συνέβη όμως και πυροδότησε όλο αυτό τον χαμό;

Ο Παναθηναϊκός, όπως φαντάζομαι γνωρίζετε άπαντες, δεν κατάφερε να πάρει για μια ακόμη αγωνιστική τους τρεις βαθμούς της νίκης. Κόντρα στον γεμάτο απουσίες ΟΦΗ του Γιώργου Σίμου, οι πράσινοι ναι μεν έδειξαν καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο, εντούτοις κατάφεραν να σώσουν τον έναν βαθμό της ισοπαλίας κυριολεκτικά στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ματς. Σκόρερ ο Ιταλός επιθετικός των πρασίνων Κίκο Μακέντα, που να σημειωθεί είχε χάσει πέναλτι νωρίτερα στο 1-1, ο οποίος και πανηγύρισε έξαλλα την επίτευξη αυτού του τέρματος. Τι ήθελε να το κάνει; Με το που έληξε το παιχνίδι στα social media, την γάγγραινα της σύγχρονης εποχής και αργότερα στις εκπομπές επικοινωνίας, πολλοί φίλοι της ομάδας “επιτέθηκαν” στον παίκτη έχοντας ως βασικό επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζει κανείς ένα γκολ ισοφάρισης κόντρα σε μια ομάδα επιπέδου του ΟΦΗ ή να πανηγυρίζεις με τόση ένταση και πάθος ένα γκολ σε αγώνα πρωταθλήματος όταν μάλιστα δεν κρίνει κάτι και αγνοείς την νίκη από το ξεκίνημα της σεζόν.

Κάπου εδώ τελειώνει και η κοινή λογική. Γιατί; Πρώτον διότι δεν είναι δυνατόν ένας παίκτης που πετυχαίνει γκολ και δίνει έστω και μια ισοπαλία να μην το πανηγυρίζει. Το μέγεθος και το είδος του πανηγυρισμού αφορά τον ίδιο τον παίκτη και κανέναν άλλο. Δεύτερον η ένταση που βγήκε από τον Μακέντα σε εκείνο το σημείο είναι απολύτως λογική και αναμενόμενη, αφού ο ίδιος νωρίτερα είχε χάσει σε κομβικό σημείο του παιχνιδιού πέναλτι, αλλά και γιατί γνωρίζει από πρώτο χέρι την πίεση που υπάρχει την δεδομένη στιγμή πάνω στην ομάδα. Τρίτον και εντελώς προσωπικό. Γουστάρω τον ποδοσφαιριστή που δεν ανέχεται να χάνει και παλεύει μέχρι το τέλος για το καλύτερο σε ένα ματς, όποτε όταν το καταφέρνει μπορεί να εκφράσει την χαρά του όπως του βγαίνει. Με αυτή την λογική τα μόνα γκολ που θα έπρεπε να γιορτάζονται από παίκτες και οπαδούς είναι όσα επιτυγχάνονται σε τελικούς μεγάλων διοργανώσεων και ντέρμπι. Έλεος πια με την υποκρισία και την ανοησία ορισμένων.

Κλείνοντας θα ήθελα να καταθέσω και κάτι ακόμα. Ο Παναθηναϊκός δεν μικραίνει επειδή ένας αθλητής του πανηγύρισε μια επιτυχία που για τους περισσότερους δεν υφίσταται. Ο Παναθηναϊκός δεν μικραίνει γιατί ένα γκολ έβγαλε μια μεγάλη ένταση σε έναν ποδοσφαιριστή. Ο Παναθηναϊκός δεν μικραίνει ακόμα και αν οι παίκτες μετά την λήξη του ματς γινόντουσαν ένα κουβάρι στο κέντρο του γηπέδου. Ο Σύλλογος είναι διαχρονικά πολύ μεγάλος για να συζητά τέτοιες καταστάσεις. Ξέρετε πότε μικραίνει ένας Σύλλογος; Μικραίνει όταν μαζεύεται κόσμος για να γιουχάρει στο αεροδρόμιο μια αποστολή που ταξίδεψε από το Ηράκλειο με την πτήση της γραμμής και όχι με τσάρτερ όπως αρμόζει στο μέγεθος του. Μικραίνει όταν στο παρελθόν κόσμος μπαίνει στο προπονητικό κέντρο και κυνηγά παίκτες – σύμβολα και σημαίες. Μικραίνει όταν φίλαθλοι κυνηγούν τον Πρόεδρο του Συλλόγου, θυμάστε το περιστατικό με τον Αργύρη Μήτσου πριν μερικά χρόνια, επειδή η ομάδα έχασε στην Κέρκυρα. Μικραίνει όταν η διοίκηση δεν σέβεται την ιστορία του και τον αφήνει να παρακαλά τους συνεταίρους του στην Λίγκα να τον σώσουν από τον υποβιβασμό. Μικραίνει όταν μια διοίκηση τον αντιμετωπίζει ως παιχνίδι ή ως όχημα για άλλου είδους παιχνίδια και όχι σαν μια ομάδα που στόχο έχει να μεγαλώνει διαρκώς την τροπαιοθήκη του. Μικραίνει όταν έχει ξεχάσει τι θα πει Ευρώπη παρόλο που αποτελεί διαχρονικά την ομάδα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, αλλά νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα. Καταλάβατε τώρα γιατί όχι μόνο δεν με ενοχλεί ο Μακέντα, αλλά αντίθετα τον γουστάρω κιόλας;