Ο Χρήστος Σούτος κάνει μια πρώτη ανάλυση των αγώνων στα φετινά play-off της Euroleague.

Πρώτη πράξη στα φετινά play-off της Euroleague με τους γηπεδούχους να κρατούν αλώβητη την έδρα τους. Η Εφές ήταν από άλλο πλανήτη κόντρα στην Ρεάλ ισοπεδώνοντας την με χαρακτηριστική άνεση, ενώ στο Μιλάνο είχαμε το θρίλερ της βραδιάς. Σε κάθε περίπτωση έγινε απλά το 1-0 στις σειρές και τίποτα δεν τελειώνει πριν κάποιος από τους μονομάχους συμπληρώσει τον μαγικό αριθμό τρία στις νίκες του και προκριθεί στην μεγάλη γιορτή της διοργάνωσης, το Final- Four.

Ας ξεκινήσουμε από το ματς της Πόλης. Η γερασμένη, κουρασμένη και λαβωμένη Ρεάλ άντεξε ένα ημίχρονο. Οι παίκτες του Λάσο προσπάθησαν πολύ, αλλά δυστυχώς γι’αυτους απέχουν σημαντικά σε ταχύτητα και ενέργεια από τους αντιπάλους τους. Σε μια βραδιά που οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές της ομάδας του Αταμάν, Μισιτς και Λάρκιν, βρέθηκαν σε μέτρια κατάσταση, η Εφές κέρδισε με διάφορα 27 πόντους. Αλήθεια, όσο και αν ακούγεται πρόωρο, πραγματικά δεν μπορώ να βρω τον τρόπο που η φετινή ομάδα του Λάσο θα πάρει τρία ματς από την τούρκικη αρμάδα του Αταμάν. Εύκολα ή δύσκολα η Εφές νομίζω ότι θα πάει μέχρι το τέλος του δρόμου.

Πυραυλοκίνητη σε όλα τα επίπεδα, ειδικά επιθετικά, η φετινή Εφές, για την ακρίβεια και η φετινή, μοιάζει ικανή να κάνει την υπέρβαση και να πάρει την κούπα. Η περσινή σεζόν, που τελείωσε πρόωρα λόγω πανδημίας, την άφησε με το παράπονο, αφού έδειχνε ικανή να γίνει από πέρυσι η βασίλισσα της Ευρώπης. Στο πρώτο μισό της χρονιάς δεν έπειθε, όμως μετά την έναρξη του δευτέρου γύρου της κανονικής περιόδου πάτησε το γκάζι και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Τώρα είναι η ώρα της. Έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ικανή να γίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια. Αυτά τα ολίγα για το 1-0 των Τούρκων.

Πάμε τώρα και στο ματς του Μιλάνου. Εδώ είχαμε θρίλερ. Η Μπάγερν έχασε χρυσή ευκαιρία να σπάσει την έδρα και να πάρει αυτή το πλεονέκτημα. Θα μου πείτε χωρίς κόσμο τι μπορεί να σημαίνει πλεονέκτημα έδρας. Σίγουρα δεν έχει την ίδια βαρύτητα με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά πάντα παίζει το ρόλο του. Στο πρώτο ημίχρονο η Αρμάνι είχε πιεί θάλασσα. Βρέθηκε να χάνει με 17 πόντους από την ομάδα του Τρινκέρι και οι Βαυαροί έμοιαζαν αφεντικά του ματς. Τα μακρινά σουτ δεν έμπαιναν, η ρακέτα ήταν κλειστή για τους παίκτες του Μεσίνα και η μάχη των Ιταλών προπονητών έβγαζε νικητή τον συμπαθή Αντρέα.

Στο δεύτερο οι γηπεδούχοι μπήκαν μεταμορφωμένοι. Η Μπάγερν αν και δυσκολευόταν έβρισκε λύσεις και συντηρούσε μια ικανοποιητική διάφορα έως και το τέλος της τρίτης περιόδου. Στην τέταρτη όμως πήρε μπροστά ο Σέρχιο Ροντρίγκεζ. Ο βετεράνος γκαρντ άρχισε να σκοράρει, να μοιράζει το παιχνίδι και η Αρμάνι μπήκε γερά στην διεκδίκηση της νίκης. Παρόλα αυτά όμως το τελικό αποτέλεσμα γράφτηκε με χιτσοκικο τρόπο. Δύο βολές μέσα ο Γκιστ, βγαλμένο από πινακάκι του Μεσίνα το καλάθι του Λεντέι και 79-78 για τους Ιταλούς. Στο καναβάτσο οι φιλοξενούμενοι και ακόμα ο Τρινκέρι να ψάχνει πως έχασε το ματς. Εδώ το 1-0 δημιουργεί μια διαφορετική συνθήκη. Τέτοιες ήττες συνήθως διαλύουν την ψυχολογία του ηττημένου. Αυτό που απομένει είναι να δούμε αν μπορεί η Μπάγερν να επιστρέψει.

Συμπέρασμα; Τα φαβορί πήραν προβάδισμα και καλούνται στα δεύτερα παιχνίδια να κάνουν το δύο στα δύο και να πάνε πιο ήρεμα στις έδρες των αντιπάλων τους. Θα το κάνουν; Λογικά ναι, αν στο μπάσκετ υπάρχει λογική.