Γιατί τόσο ενδιαφέρον και «συγκίνηση» για τον θάνατο της Ελισάβετ. Ο Γιώργος Χελάκης αναρωτιέται.

Στη Μεγάλη Βρετανία, άντε και στις χώρες της λεγόμενης κοινοπολιτείας το καταλαβαίνω, όλοι ασχολούνται μετά το θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ και το νέο βασιλιά Κάρολο. Εδώ στην Ελλάδα να ασχολούμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ με την Ελισάβετ και τον Κάρολο το θεωρώ τουλάχιστον υπερβολικό ως και αποπροσανατολιστικό. 

Έχω την εντύπωση πως η συνήθεια μας να κοιτάζουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων είναι που μας κάνει να ασχολούμαστε με το θάνατο της Ελισάβετ και τον γιο της. Σε μία χώρα που… πνίγεται από τα προβλήματα είναι άξιο προς ανάλυση και μελέτη γιατί τα ΜΜΕ ασχολούνται τόσο πολύ με το θέμα και γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας έχει δείξει τέτοιο ενδιαφέρον. 

Το μάταιο τούτο κόσμο αποχαιρέτησε μία γηραιά κυρία που ήταν εντεταλμένη να μην κάνει απολύτως τίποτα. Καμιά της πρωτοβουλία δεν είχε κοινωνικό αντίκτυπο, τίποτα πρακτικά δεν έκανε και δεν μπορούσε να κάνει για να βελτιώσει τη θέση των υπηκόων της εκτός αν χάριζε την τεράστια περιουσία της στους φτωχούς.

 Nα σημειώσω απλά ότι 6 δισεκατομμύρια λίρες (!) θα στοιχίσουν οι τελετές για την κηδεία της Ελισάβετ και την ενθρόνιση του νέου Βασιλιά Καρόλου. Στην εποχή των τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων και της ενεργειακής κρίσης που απειλεί να ξεπαγιάσει αυτό το χειμώνα εκατομμύρια Βρετανούς είναι κομμάτι προκλητικό να γίνονται κηδεία και ενθρόνιση με αυτό το κόστος. 

Για τους Βρετανούς η βασιλεία έχει έναν ισχυρό συμβολισμό. Τους θυμίζει τα περασμένα μεγαλεία μιας αυτοκρατορία. Δικό τους θέμα. Εμάς ο βασιλικός θεσμός μας τυράννησε και μας ταλαιπώρησε άσχημα από την εποχή του Όθωνα μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου. Η αποθανούσα στα εβδομήντα χρόνια της βασιλείας της είδε τη χώρα της να μακελεύει Ιρλανδούς, Αιγύπτιους, Αργεντινούς, υποσαχάριους Αφρικανούς, Νοτιοαφρικανούς, Κύπριους και όποιους άλλους βρέθηκαν μπροστά της. 

Κι επειδή γίνεται η σχετική συζήτηση δεν θα άλλαζε κάτι στην εκτίμησή μας αν είχε δώσει χάρη στον Παλληκαρίδη, τον Σαντς κι όσους άλλους απαγχονίστηκαν ή τουφεκίστηκαν στις μέρες της. Όσο για τη διαδοχή της βασίλισσας Ελισάβετ ο Κώστας Βάρναλης πολύ εύστοχα σημειώνει σε ένα ποίημα του πως δεν αξίζει να χαίρεσαι όταν ένας βασιλιάς διαδέχεται κάποιον άλλον αλλά μόνο αν αυτός που φεύγει είναι ο τελευταίος βασιλιάς.

«Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο

Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως

Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.

Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.»