Ο Γιώργος Χελάκης παρακολούθησε την ήττα των πράσινων από τον Αρη καταλήγοντας σε δυσάρεστα συμπεράσματα…

Τι μπορεί άραγε να πέρασε από το μυαλό του Ντάνι Πογιάτος; Ισως πληροφορήθηκε ότι ασκείται κριτική για την έλλειψη Ελλήνων παικτών στην βασική εντεκάδα και αποφάσισε να παρουσιάσει μια μεσαία γραμμή μόνο από συμπατριώτες μας. Τους έβαλε λοιπόν, έβαλε και τον Χατζηγιοβάνη μπροστά και περίμενε να δει προκοπή. Δεν είδε. Μαζί του δεν είδαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκούπου στήθηκαν μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες μπας και… Αλλά δεν…

Ο Παναθηναϊκός ήταν να μασάς και να φτύνεις. Σαν να βρέθηκαν την προηγούμενη στο ξενοδοχείο έντεκα ποδοσφαιριστές και αποφάσισαν την άλλη ημέρα να βάλλουν ίδιες φανέλες και να μπουν να παίξουν μαζί. Ακούγεται υπερβολικό αλλά δεν είναι. Αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο. Απογοητευτικός και τυχερός που όταν σφύριξε τη λήξη του ημιχρόνου ο διαιτητής έχανε με μόλις 1-0.

Πλήρης αδυναμία για έναν συνδυασμό της προκοπής και παίκτες που δεν πήγαιναν πάνω στον αντίπαλό τους για να τον προσπεράσουν. Μια ομάδα που έμοιαζε ευνουχισμένη και ακίνδυνη με εξαίρεση μια φάση. Το κέντρο δεν παρήγαγε και η επίθεση ήταν στατική και χωρίς διάθεση πέρα από κάποια ξεσπάσματα του Χατζηγιοβάνη.

Αντίθετα, ο Αρης που φαινόταν να κυριαρχεί στο γήπεδο, έπαιζε κανονικό ποδόσφαιρο και με καλή κυκλοφορία της μπάλας σε μικρούς χώρους και ταχύτητα στο ξεδίπλωμα των επιθέσεών της.

Αυτό το συνονθύλευμα δεν μπορεί να έχει προοπτικές ανταγωνιστικής ομάδας στο πρωτάθλημα. Θυμίζω πως ο στόχος ήταν να φτάσει ο Παναθηναϊκός να ανταγωνίζεται του άλλους τρεις κι αν είναι δυνατό να μπει σφήνα ανάμεσά τους. Υποτίθεται ότι για αυτό το λόγο ξηλώθηκε μια έτοιμη και ελπιδοφόρα ομάδα για να δημιουργηθεί στη θέση της μια άλλη με λεγεωνάριους που (τάχα) θα της πρόσθεταν ποιότητα.

Ποια ποιότητα; Αυτή εμφανιζόταν κάθε φορά που ο Αρης με τους γρήγορους και ευέλικτους παίκτες του έβγαινε μπροστά και προκαλούσε ταραχές στην πράσινη άμυνα. Με την είσοδο του Μακέντα κάπως σουλουπώθηκε η κατάσταση και για ένα εικοσάλεπτο οι πράσινοι κυριάρχησαν στο γήπεδο χάνοντας δυο καλές ευκαιρίες να ισοφαρίσουν. Μέχρι εκεί όμως. Στα τελευταία λεπτά, εκεί που θα νόμιζε κανείς πως ο Παναθηναϊκός θα εντείνει την πίεση του, ξεθύμανε. Δεν μπορούσε να περάσει την μπάλα μπροστά και επαναλάμβανε τα χάλια του πρώτου ημιχρόνου.

Είναι νωρίς αλλά δείγμα γραφής ικανοποιητικό δεν υπάρχει. Ούτε συγκεκριμένο σχέδιο φαίνεται να υπάρχει από πλευράς του προπονητή. Ούτε (κι αυτό είναι χειρότερο) καλύτεροι παίκτες από τους περσινούς φαίνεται να υπάρχουν. Ο Σάντσες τίποτα το ιδιαίτερο, ο Αϊτόρ προσποιείται για να πασάρει απλά ποτέ για να δημιουργήσει αριθμητικό πλεονέκτημα. Ο Βέλεθ φαίνεται μπροστά αλλά πίσω δεν κάνει την βασική δουλειά. Μόνο ο Χουανκάρ από αριστερά κινείται αλλά όχι κάτι παραπάνω από αυτά που πρόσφερε ο Ινσούα. Ο δε Καρλίτος που έπαιξε στην κορυφή ήταν σχεδόν αόρατος.

Εύκολο είναι να τα φορτώνουμε όλα στον Πογιάτος αλλά ο κόουτς δεν ήρθε μόνος του στην Αθήνα. Κάποιος τον έφερε. Είναι ο ίδιος που έφερε και μια σειρά νέους παίκτες που (θα) άλλαζαν την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Επί του παρόντος απογοήτευση που με τη σειρά της, γεννά θλίψη και απογοήτευση. Ο Τσάβι Ρόκα έχει την πρώτη ευθύνη για την κατάσταση. Λάθος, μάλλον την δεύτερη. Την πρώτη έχει εκείνος που τον πίστεψε…