Ιούνιος του 1987. Μια άλλη Ελλάδα είχε ήδη γεννηθεί. Το ΠΑΣΟΚ ζούσε και βασίλευε και οι μέρες αφθονίας έπειτα από τη μεταπολίτευση ήταν γεγονός…

Η Ελλάδα φιλοξενεί στο ΣΕΦ το Ευρωμπάσκετ. Μια χώρα που αναγεννιόταν τα έβαλε με όλα τα «θηρία» της Ευρώπης και κατάφερε να φτάσει μέχρι την κορυφή της. Στις 14 Ιουνίου του 1987 το μπάσκετ γνωρίζει την πρώτη μεγάλη του εθνική επιτυχία. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας, ο Φιλίππου, ο Ανδρίτσος, ο Καμπούρης, ο Σταυρόπουλος, ο Λινάρδος, ο Καρατζάς, ο Ρωμανίδης και ο Ιωάννου, υπό τις οδηγίες του Κώστα Πολίτη κατάφεραν να υποτάξουν όποια ομάδα βρέθηκε στον δρόμο τους και στον τελικό, κόντρα στην πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, με υπερπροσπάθεια και τις δύο μαγικές… βολές του Αργύρη Καμπούρη, πιάσαμε την κορυφή.

Στα ραδιόφωνα οι μεγάλες επιτυχίες της εποχής (Και μόνο που με κοιτάς λιώνω, ο λαός τραγούδι θέλει, Μη μιλάς, μωρό μου φάλτσο) αντικαθίστανται από το Final Countown που πρέπει να είναι το πλέον αγαπημένο ξένο τραγούδι στη χώρα μας, ενώ έξω στους δρόμους, οι πιτσιρικάδες πετάνε τις μπάλες ποδοσφαίρου και ασχολούνται μαζικά με τις «σπυριάρες».

Μια άλλη Ελλάδα ξημέρωσε στις 15 Ιουνίου του 1987. Μια Ελλάδα γεμάτη αυτοπεποίθηση, με τον Ανδρέα στο τιμόνι και τους Έλληνες εθνικά λίγο πιο «φουσκωμένους» και περήφανους.

Το overfm.gr θυμάται την ημέρα εκείνη και σας μεταφέρει μέσα από τα γραπτά των δημοσιογράφων του, πως έζησαν τον πρώτο μεγάλο θρίαμβο της εθνικής μας, σε μεγάλη διοργάνωση:

Έλενα Φάκου: Το ένα τ’ άλογο, να είναι άσπρο…

Το καλοκαίρι του 1987 ήμουν 6 χρονών. Βρισκόμουν στην Κοζάνη στην οποία υπηρετούσε ο πατέρας μου τότε ως Ταξίαρχος. Το σπίτι μας βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, πολύ κοντά στο φημισμένο ρολόι της πλατείας. Όλα τα σπίτια είχαν ανοικτές τηλεοράσεις, ανοικτά παράθυρα και από τον αγώνα θυμάμαι μόνο τις βολές του Αργύρη Καμπούρη και τον ύμνο The Final Countdown να ηχεί παντού μετά τη λήξη του αγώνα.

Ήμουν αρκετά μικρή για να θυμάμαι περισσότερα, αλλά εκείνο το βράδυ κατάλαβα δυο πράγματα: ότι η Ελλάδα κατάφερε κάτι πολύ μεγάλο και ότι πρώτη φορά είδα όλους τους ανθρώπους ενωμένους να πανηγυρίζουν στους δρόμους για ώρες.

Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω είναι πως είδα στην κεντρική πλατεία της πόλης άλογα. Ναι, είχαν κατέβει στην πρωτεύουσα του Νομού από όλα τα χωριά με ότι μέσο είχε ο καθένας: ανάμεσά τους άνθρωποι πάνω σε άλογα κρατώντας ελληνικές σημαίες.

Γιώργος Κογκαλίδης: Έτρεχα για το… ρεπορτάζ!

Ήταν η πρώτη μου μεγάλη αποστολή. Ρεπόρτερ του «Φίλαθλου», ήμουν στο γήπεδο μέχρι το ημίχρονο, μετά έπρεπε να επιστρέψω στην εφημερίδα, για να περιμένουμε τις ανταποκρίσεις των υπολοίπων. Τότε δεν υπήρχαν κομπιούτερ, κινητά, ένα τηλέφωνο σταθερό κι ουρά για να πάρεις και να δώσεις δηλώσεις.

Μετά το τέλος της δουλειάς επέστρεψα στο ΣΕΦ, όπου πρόλαβα την αποστολή πριν φύγει για τη Γλυφάδα και το «Τζόουνς». Ακολούθησα με το αυτοκίνητο, ήταν τόσο πολύς κόσμος στον δρόμο, σε όποιο σημείο κι αν ήσουν, έμπαινες στον… χορό. Ατελείωτο γλέντι!

Επέστρεψα σπίτι στις 6 το πρωί, αφού πρώτα κάναμε με φίλους και συναδέλφους δύο-τρεις φορές τη διαδρομή Γλυφάδα – Ομόνοια.

Παύλος Σαχτούρης: Θυμάμαι το αδιαχώρητο στους δρόμους!

Έχουν περάσει 34 χρόνια. Κι όμως οι μνήμες είναι ακόμα νωπές. Ιούνιος του 1987. Μόλις είχα τελειώσει το δημοτικό. Το 25ο Ευρωμπάσκετ στην Ελλάδα.

Να πω την αμαρτία μου, μπάσκετ δεν παρακολουθούσα πριν τη διοργάνωση. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου και τα άλλα παιδιά, όπως ώθησαν εκατομμύρια κόσμου να ασχοληθούν, το ίδιο έκαναν με εμένα. Βρέθηκα με συγγενείς στις εξέδρες, σε ορισμένα ματς. Αυτό που συνέβαινε ήταν απίστευτο.

Κάθε ημέρα ο κόσμος πίστευε όλο και περισσότερο το θαύμα. Η ιστορία γράφτηκε. Μια χώρα στα ουράνια, ένα Έθνος γεμάτο υπερηφάνεια. Τη βραδιά της 14ης Ιουνίου θυμάμαι το αδιαχώρητο στους δρόμους της Αθήνας για το χρυσό θρίαμβο της Εθνικής.

Χρήστος Σούτος: Απίστευτα πράγματα στο ΣΕΦ, φαγητό και φωνές στο σπίτι

Ιούνιος 1987. Ζέστη αφόρητη με υψηλότατες θερμοκρασίες που οδήγησαν στο θάνατο πάνω από 3.500 συμπολίτες μας. Μέσα σε αυτό το σκηνικό τρόμου, η Ελλάδα ζει στον πυρετό του Ευρωμπάσκετ. Η παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη, του Φασούλα και των άλλων παιδιών κάνει απίστευτα πράγματα στο ΣΕΦ, πετούν από νίκη σε νίκη και φθάνουν μέχρι το μεγάλο τελικό κόντρα στους Σοβιετικούς.

Κυριακή 14 Ιουνίου 1987. Από το πρωί όλοι στο σπίτι το μόνο που συζητούσαν ήταν ο βραδινός τελικός. Εγώ στην ηλικία των εννέα ετών αντιλαμβανόμουν την σπουδαιότητα, έτσι κι αλλιώς από μωρό παρακολουθούσα τον Παναθηναϊκό σε όλα τα αθλήματα, αλλά κατά βάση είχα επιφορτιστεί με παραπάνω αγγαρείες απ’ ότι συνήθως. Η ώρα πέρασε, τις απαραίτητες μεταφορές για να γεμίσει το τραπέζι, μην μου πείτε ότι σας κάνει εντύπωση ο συνδυασμός φαγητού και σπουδαίου αθλητικού γεγονότος, τις έκανα και ήρθε η ώρα.

Τζαμπολ, αγωνία νίκη και τελικά τρελό πανηγύρι. Το σπίτι ανάστατο, μικροί και μεγάλοι εν δράσει, φίλοι και συγγενείς αγκαλιασμένοι και μαζικά όλοι στους δρόμους! Η γειτονιά μια παρέα και όλοι για Ομόνοια. Ούτε στα μισά τελικά δεν μπορέσαμε να φθάσουμε, αλλά από πανηγυρισμούς δεν στερηθήκαμε. Ξενύχτι χωρίς γκρίνιες, μπάλα για δώρο και αμέτρητες προσπάθειες να μιμηθούμε πότε τον Γιαννάκη, πότε τον Γκάλη και πότε τον Ανδρίτσο….Γιατί για να μην ξεχνιόμαστε ο Λιβέρης έβαλε τις κρίσιμες βολές της βραδιάς…

Σωτήρης Γεωργίου: Μέσα σε όλα…

Το Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν και είναι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι που θυμάμαι από τον αθλητισμό. Ήμουν μόλις 15 ετών και φυσικά σαν φανατικός μπασκετικός δεν έχασα κανένα παιχνίδι της Εθνικής μας.

Από την πρεμιέρα με την Ρουμανία μέχρι τον μεγάλο τελικό. Σε όλα τα ματς παρών στο ΣΕΦ στις πάνω κερκίδες. Μάχη για να κλείσεις τότε τα εισιτήρια αλλά εγώ είχα προμηθευτεί νωρίς νωρίς όλο το πακέτο και έτσι τα βρήκα εύκολα σχετικά. Μετά χαμός με την μαύρη αγορά να οργιάζει!

Γενικά επειδή η πορεία ήταν ένα θαύμα κάθε μέρα ήταν και ένα άλλο όνειρο. Τρομερή ατμόσφαιρα που θυμάμαι τα πάντα και χαμός μετά τις μεγάλες νίκες έξω από το ΣΕΦ και σε όλη την Αθήνα και θυμάμαι και την τρομερή πορεία χιλιάδες κόσμου με τους παίκτες για το περίφημο ξενοδοχείο “Τζόουνς” της Εθνικής μας στην Γλυφάδα που χρειάστηκε δύο ώρες!

Λάμπρος Γκαραγκάνης: Θαυμάζοντας τους Γίγαντες

Είναι το παιχνίδι που έχω παρακολουθήσει από την αρχή έως το τέλος περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο.
Μετά τον τελικό, η κρατική τηλεόραση -αυτήν είχαμε μόνο το 1987- το έδειχνε σχεδόν κάθε μέρα σε επανάληψη. Σε ηλικία 7 ετών, κάθε μέρα ήμουν μπροστά στην τηλεόραση για να το δω ξανά και ξανά. Να θαυμάσω τους ήρωες, τους άφθαστους στα μάτια ενός μικρού παιδιού.

Όλοι τους ξεχωριστοί, ωστόσο ο Νίκος Γκάλης υπήρξε και είναι ο αθλητής που μαζί με τον Δημήτρη Σαραβάκο χαρακτηρίζουν τα πάντα στο μυαλό μου μέχρι σήμερα αναφορικά με τον αθλητισμό και το πώς μπορεί ο ένας να νικήσει τους πολλούς. Το έπος του 1987 το μπάσκετ το εκμεταλλεύτηκε, σε αντίθεση με το Euro 2004 όπου τα οφέλη υπήρξαν πρόσκαιρα για το ποδόσφαιρο.

Μας ώθησε στα ανοικτά γήπεδα, έβγαλε Διαμαντίδηδες και Σπανούληδες και έκανε την Ελλάδα, αθλητικά, γνωστή στο σύμπαν. Να γινόταν να γυρίσουμε σε εκείνες τις Κυριακές, που με μία μπάλα στο χέρι ζούσαμε το όνειρό μας προσπαθώντας να μοιάσουμε στον Γκάλη και τον Γιαννάκη…