Προκαλεί απογοήτευση να βλέπεις τους οπαδούς στην εξέδρα να δίνουν ρεύμα και τους παίκτες στο γήπεδο να μην ηλεκτρίζονται. Γράφει ο Γιώργος Χελάκης.

Οι μόνοι που το προσπάθησαν στο Φάληρο το βράδυ της Πέμπτης, ήταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Αυτοί που φώναζαν μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή προσπαθώντας να ενισχύσουν την ομάδα τους. Μέσα στο γήπεδο η προσπάθεια ήταν περιορισμένη και εντελώς αποτυχημένη. Σαν να μην πέρασε μία μέρα από εκείνες τις τελευταίες του Πέδρο Μάρτινς. Η βελτίωση που όλοι περιμένουν δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της.

Παίκτες καινούργιοι μπήκαν αλλά τους κατάπιε και αυτούς η μετριότητα των υπολοίπων. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού κόντρα στη Φράιμπουργκ ήταν πολύ κάτω από τις προσδοκίες των φίλων της ομάδας και από τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ήταν σαν να έπαιζαν… μεγάλοι με μικρούς. Οι παίκτες της γερμανικής ομάδας έκαναν ό, τι ήθελαν στο γήπεδο περιορίζοντας τους παίκτες του Ολυμπιακού σε ρόλο κομπάρσου. Οι μόνες πάσες που άλλαξαν οι παίκτες του Κορμπεράν ήταν παράλληλες ή προς τα πίσω. Κυρίως προς τα πίσω.

Πλήρης η αδυναμία να οργανωθεί μία επίθεση της προκοπής, παιδαριώδη λάθη στην άμυνα που αδυνατούσε να ανταποκριθεί ακόμα και στα στοιχειώδη. Το δεύτερο γκολ της γερμανικής ομάδας έστειλε αδιάβαστους τους δύο στόπερ του Ολυμπιακού και έδειξε ότι αν δεν διορθωθεί το πρόβλημα στην άμυνα δεν μπορεί να χτιστεί μία αξιόπιστη και αποτελεσματική ομάδα. Ανεξάρτητα από τη διάθεση και την προσπάθεια που καταβάλλει ο Ισπανός τεχνικός γεγονός είναι πως ο Ολυμπιακός παραμένει χωρίς ουσιαστική βελτίωση και σε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθεί σε παιχνίδια με υπέρτερους αντιπάλους.

Ο, τι έπαθε πριν από λίγους μήνες από την Αταλάντα ακριβώς το ίδιο έπαθε και χθες το βράδυ από τη Φράιμπουργκ. Όταν δεν μπορείς να βγάλεις την μπάλα από την άμυνα σου για να οργανώσεις μία επίθεση της προκοπής και οι μόνες πάσες που παίρνουν οι εξτρέμ σου είναι με την πλάτη γυρισμένη στον αντίπαλο τερματοφύλακα τότε σημαίνει ότι η ομάδα σου είναι αδούλευτη και αδιάβαστη. Αυτό το παιχνίδι είναι σαν ακτινογραφία που δείχνει όλες τις αγωνιστικές αδυναμίες των ερυθρολεύκων. Παρά το γεγονός ότι επιθετικά ο Ολυμπιακός ήταν ισχνός, το μεγάλο του πρόβλημα ήταν η ευάλωτη και ευπαθής άμυνα. Το πρόβλημα αυτό φωνάζει από μακριά και παρά τις αλλαγές προσώπων που κάνει ο Κορμπερά δεν επιλύεται. Είναι μία γάγγραινα που απειλεί να καταστρέψει το σώμα της ομάδας μιας ομάδας που έμοιαζε παραιτημένη από ένα σημείο και μετά. Οι επιλογές του προπονητή δυσεξήγητες. Γιατί ο Μπόουλερ αριστερά και όχι δεξιά που είναι η θέση του. Γιατί ο Τζο Χουάνγκ κι όχι ο Ελ Αραμπί. Γιατί ο αργός Μπουχαλάκης κι όχι ο Κούντε.

Μια ομάδα που έδινε την εντύπωση ότι τα περιμένει όλα από τον πρόεδρο της που επιδόθηκε σε ένα μεταγραφικό ντεμαράζ για να της αλλάξει αγωνιστικό πρόσωπο. Το αγωνιστικό πρόβλημα έχει ήδη γίνει και ψυχολογικό. Τα αστεία λάθη του Βατσλίκ με την μπάλα στα πόδια το μαρτυρούν. Ο, τι τραγικό έχει γίνει δεν μπορεί να αλλάξει. Παίκτες με αξία και προσωπικότητα ήρθαν στην ομάδα. Το ερώτημα είναι αν ο Κάρλος Κορμπεράν μπορεί να βρει τη λύση η στους δύο μήνες που βρίσκεται στον ερυθρόλευκο πάγκο, μεταβλήθηκε, πάρα τις προσπάθειες του, σε μέρος του προβλήματος…