Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που έφτασε στην κορυφή.

Η κατάκτηση του τίτλου από τους Μιλγουόκι Μπακς στην άγονη γραμμή των ΗΠΑ, ήταν ένα ηχηρό μπαμ στο ΝΒΑ. Που έδειξε όμως και πως είναι χωρίς αντίπαλο το πιο δίκαιο πρωτάθλημα καθώς ο τρόπος λειτουργίας του και το Σάλαρι Καπ, δεν έχουν αιώνιους πρωταθλητές και πρωταγωνιστές αλλα το σύστημα δίνει την ευκαιρία στους πάντες να βρεθούν αξιοκρατικά στην κορυφή εφόσον κάνουν τις απαραίτητες σωστές κινήσεις στο παζάρι. Και η αλήθεια είναι ότι το ΝΒΑ που δεν μου πολυάρεσε τα τελευταία χρόνια, έχει πλέον πολύ άρωμα Ευρώπης και τακτικής της στα πλέι οφς ειδικά που αξίζει να βλέπεις. Από εκεί και πέρα η τύχη πάντα χρειάζεται. Οι Μπακς του Γιάννη έγραψαν ιστορία καθώς μετά από 50 χρόνια ακριβώς(1971 γαρ)βρέθηκαν πάλι στην κορυφή και ακούστηκε το όνομα της πρωτεύουσας της πολιτείας του Ουισκόνσιν παντού! Μια καθόλου τυχαία ιστορία που επαναλαμβάνεται πάντως καθώς οι άγνωστοι και αντιεμπορικοί Μπακς ,μην ξεχνάμε ότι το 1971 είχαν στις τάξεις τους δύο κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών! Τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και τον Όσκαρ Ρόμπερτσον! Και το 1974 πήγαν πάλι τελικούς. Έκτοτε στην άγονη γραμμή και μάλιστα με σκέψεις τα τελευταία χρόνια να μετακομίσει σε άλλη πολιτεία η ομάδα . Καθώς το Μιλγουόκι έχει μόλις 600.000 κατοίκους και το 1/5 εξ αυτών ήταν χτες έξω και μέσα στο γήπεδο! Είναι σαν να λέμε ότι η Λάρισα ή ο Προμηθέας πήραν τον τίτλο στην Ελλάδα από τους “αιώνιους”! Παράνοια ,ε;Δίκαια όμως!

Οι Μπακς πριν από χρόνια επένδυσαν στον όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο αλλά δεν νομίζω ότι στο μυαλό τους υπήρχε τότε ένα πρωτάθλημα, αλλά τα πλέι οφς ! Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη και λιθαράκι λιθαράκι ήρθε η απόλυτη επιτυχία. Σίγουρα χρειάζεται και τύχη αν δούμε πως ήρθε αυτός ο τίτλος θαύμα. Οι τελευταίες αποτυχίες στα πλέι οφς είχαν χαρακτηρίσει λούζερ τους Μπακς αλλα φέτος δούλεψαν για τον τίτλο. Στις περασμένες χρονιές αρέσκονταν στο σόου τάιμ του ΝΒΑ και ξεφούσκωναν στα πλέι οφς, ως έγινε πέρσι και στην “φούσκα” του Ορλάντο. Στην συνέχεια έκαναν την μεγάλη κίνηση να πείσουν τον Γιάννη να μείνει και προσπάθησαν να βάλουν δίπλα του και στον διόσκουρο Μίντλετον, κάποιον να κάνει την διαφορά. Οταν χάθηκε ο Μπογκντάνοβιτς πολλοί και όχι άδικα μίλησαν για λάθος πρότζεκτ. Αλλά στο τέλος όλα κρίνονται στο παρκέ όπως και ο Μπουντελχόζερ που άκουγε τα εξ αμάξης και όχι τόσο άδικα για τα κακά ξεκινήματα των Μπακς με το 0-2 και κάτι ξεγυρισμένες ήττες… Και τα ακόμα χειρότερα ξεκινήματα μέσα στα παιχνίδια. Βέβαια η σωστή δημοσιογραφία απαιτεί ρεαλισμό και σωστή προσέγγιση και όχι κραυγές θριάμβου για να πουλήσουμε! Καθώς αν πχ έπαιζε ο Ίρβινγκ σε όλα τα ματς με το φαβορί Μπρούκλιν Νετς πιθανότατα οι Μπακς θα είχαν χάσει την σεζόν. Ή αν δεν έκανε το παιδικό λάθος-μπούκα ο Μπούκερ στο 5ο ματς στο Φοίνιξ. Οπως και να έχει όμως καπως έτσι με πολλά αλλά γράφεται η ιστορία αλλά γράφεται. Ναι είχαν και τύχη οι Μπακς του Γιάννη αλλά όλες οι μεγάλες ομάδες δεν έχουν και τύχη; Και ναι οι τραυματισμοί των Λέικερς τους κόστισαν και έσκασε το άπειρο Φοίνιξ στους τελικούς. Αλλά μέσα στο παιχνίδι είναι και αυτό.

Η αλήθεια είναι για να είμαστε σωστοί ότι οι Μπακς είχαν και καλή ομάδα και άστρο….Εξω οι Λέικερς, τραυματίας ο Ίρβινγκ και πολλα μικρά ακόμα… Οταν άλωσαν το Μπρούκλιν έχοντας επιστρέψει από 40αρα στην αρχή μάλιστα, ήταν φανερό ότι θα ήταν η χρονιά τους. Και όταν στον 5ο τελικό γύρισαν από -16 στην αρχή ,λες ή τώρα ή ποτέ. Και χτες όταν ο Γιάννης που …δεν θέλει να βλέπει την γραμμή των βολών,τις έβαζε όλες στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της ζωής του λες και ήταν ο Γκάλης! Επισης στο χτεσινό ματς όταν βρέθηκαν στο -7 από +13 αντέδρασαν πάλι σωστά και με ωριμότητα. Και κακά τα ψέματα ο Μπουντελχόζερ κοουτσάρισε καλά. Εβαλε βασικό τον 35αρη ρολίστα Τάκερ στο “4” για μπασκετικό ξύλο και οι Μπακς έπαιξαν άμυνα και είχαν μόλις μια ήττα στην έδρα τους. Εκαναν διάφορα τρικ όπως με τον Γιάννη στο “5”,ενώ Μίντλετον και Χολιντέι (στην άμυνα ειδικά )βγήκαν μπροστά ακόμα και όταν έχασε κάποια ματς ο Γιάννης στα πλέι οφς . Γενικά οι Μπακς εμφάνισαν πολλούς ρολίστες (όπως και ο Πόρτις)που είχαν κομβικό ρόλο και ήταν τα …ρουλεμάν που λέμε στην υπεραμαξα του Γιάννη! Οι Σανς πλήρωσαν την απειρία τους σαν άτομα και την έλλειψη 1-2 παικτών ακόμα για την δουλειά αυτή(όπως πχ Τάκερ-Πόρτις). Συνεπώς μπορεί να είχε πολλά θέματα κατά διαστήματα στο κοουτσάρισμα ο Μπουντελχόζερ αλλά δικαιώθηκε στο τέλος. Και βγήκε και ο λάθος σχεδιασμός αρχικά με τα 60εκ σε Μίντλετον-Χολιντέι που θα σου πουν όμως το πήραμε μεγάλε! Ετσι όμως ανεβαίνει και πραγματικά το κασέ ενός παίκτη.

Πάμε στον Γιάννη. Πάντα με αφήνουν αδιάφορο οι κραυγές των ΜΜΕ και όχι μόνο λόγω εντοπιότητας. Δεν με ενδιαφέρει επειδή ο Γιάννης είναι Έλληνας. Η κριτική μου δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα για την χώρα του κάθε παίκτη. Εδώ πρέπει να λέμε αλήθειες. Και η αλήθεια είναι ότι πλέον ο Γιάννης είναι ο νέος “βασιλιάς” του ΝΒΑ. Οχι επειδή πήρε τον τίτλο, αλλά γιατί βγήκε μπροστά. Καταρχάς έπαιξε και τραυματίας ενώ θα μπορούσε να πει καλό καλοκαίρι από τα ημιτελικά. Πάμε παρακάτω. Δεν έχει σουτ και βολές ,γνωστό. Και όμως έχει ελληνική καρδιά και ψυχή αλλά και ωριμότητα αρχαίου Έλληνα. Εκανε τρομερή διαχείρηση της ψυχολογίας του, σαν αρχηγός και σταρ της ομάδας του έκανε τις σωστές δηλώσεις και εμψύχωσε όπως πρέπει τους συμπαίκτες του. Και στο παιχνίδι μπορεί να μην έχει το μακρινό σουτ, αλλά έκανε τα πάντα όλα τα άλλα τέλεια.

Αμυνα, τάπες, επίθεση, πάσα, διαχείριση συναισθημάτων! Πραγματικός ηγέτης πλέον. Του έλλειπε το σουτ και να πάρει την ομάδα από το χεράκι. Το έκανε και η κορυφαία εμφάνιση της καριέρας σε άμυνα, επίθεση, ψυχολογία, ήρθε στα 26του στο πιο κρίσιμο ματς της ζωής του! Πραγματικός σταρ πια και ηγέτης στα δύσκολα. Η ελίτ της ελίτ !Αυτό του έλλειπε. Οκ ,του λείπει και το σουτ αλλά κανείς τέλειος ποτέ…Ο Γιάννης μέσα σε όλα πρέπει να αναδειχθεί και σε …δήμαρχο Μιλγουόκι έστω τιμής ένεκεν ή και υπουργός τουρισμού! Κακά τα ψέματα αν δεν ήταν αυτός δεν θα έφτανε ποτέ εδώ το Μιλγουόκι και χωρίς αυτόν δεν θα ήξεραν πολλοί νέοι την όμορφη μικρή αυτή πόλη(28η στις 29 πολιτείες!)της άγονης γραμμής του Αμερικάνικου βορρά!