Περί διαβούλευσης ο λόγος. Το ελληνικό μπάσκετ ανοίγει τις πόρτες σε όλους. Και το ερώτημα: Πόσοι χωράνε; Θα επηρεαστούν τα δικά μας ταλέντα; Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Είπαμε ότι θα ασχοληθούμε με τη διαβούλευση της ΕΟΚ. Εδώ δεν… χωράνε οπαδικά. Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε με τη δέουσα σοβαρότητα τις προτάσεις, οι οποίες -κατά την ταπεινή μου άποψη- γράφτηκαν στο πόδι. Όπως για παράδειγμα αυτή που επιτρέπει αθρόα είσοδο ξένων και κοινοτικών ταλέντων.

Αναφέρεται στην αρχική πρόταση: «Ελεύθερα και χωρίς προϋποθέσεις εγγράφονται όλοι οι αθλητές έως και 13ων ετών, που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ζώνη της FIBA, καθώς και τις εμπόλεμες ζώνες.

Δικαίωμα εγγραφής στα Ελληνικά Αθλητικά σωματεία θα έχουν: ένας (1) αθλητής κάτω των 16 ετών, ένας (1) αθλητής κάτω των 18 ετών, ένας (1) αθλητής άνω των 18, αλλά κάτω των 20 ετών, και ένας (1) αθλητής άνω των 20 ετών από την Ευρωπαϊκή ζώνη της FIBA και τις εμπόλεμες ζώνες χωρίς άλλες προϋποθέσεις.

Ο αλλοδαπός Αθλητής άνω των 20 ετών θα έχει παράβολο συμμετοχής της τάξεως των 2.000€, σε περίπτωση που η ομάδα αγωνίζεται σε Εθνικό Πρωτάθλημα Β’, Γ’ Εθνικής κατηγορίας Ανδρών και Α2 Γυναικών. Δεν θα υπάρχει το παράβολο αυτό για τα σωματεία που συμμετέχουν στα τοπικά Πρωταθλήματα των Ενώσεων».

Να διαχωρίσουμε τις ανάγκες από τις μεταγραφές

Περί της ανάγκης να βρίσκουν έκφραση στο μπάσκετ παιδιά μεταναστών και προσφύγων, ουδείς λόγος. Όπως επίσης και παιδιά ξένων, που οι γονείς τους αποδεδειγμένα εργάζονται στη χώρα μας. Κανένα παιδί δεν πρέπει να αποκλειστεί από το μπάσκετ. Όλα χωράνε, με αγάπη, γιατί μόνο έτσι έχει νόημα το άθλημά μας.

Αυτό είναι ανάγκη. Ένα παιδί, που ο πόλεμος ή η ανάγκη οικονομικής μετανάστευσης το έφερε στην Ελλάδα, πρέπει να μπορεί να παίξει μπάσκετ. Όπως κι ο γιος ή η κόρη ενός υπαλλήλου πρεσβείας, ή μιας εργαζόμενης σε πολυεθνική και πάει λέγοντας. Ουδεμία αντίρρηση.

Το να μπορεί, όμως, ένας μάνατζερ να φορτώσει μια καραβιά νέους ταλαντούχους παίκτες και να τους φέρει στη χώρα μας είναι θέμα. Ήδη υπάρχει δυσκολία στο να βρουν χώρο και χρόνο τα εγχώρια ταλέντα, πόσο μάλλον να αυξηθεί ο ανταγωνισμός με εισαγόμενα.

Το κάνουν οι Ισπανοί, αλλά έχουν πλάνο και πρόγραμμα. Εδώ χωράνε παιδιά, που θα έρχονται στοχευμένα ως ταλέντα, για να βρουν θέση; Κι αλήθεια, αν ένας μάνατζερ φέρει πέντε πιτσιρικάδες κάτω των 13 για λογαριασμό του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού (τυχαίο το παράδειγμα), που θα βρουν χώρο ο Αβδάλας κι ο Οικονομόπουλος του μέλλοντος;

Άλλα εξυπηρετώ πραγματικές ανάγκες κι άλλο δημιουργώ συνθήκες μπασκετικής μετανάστευσης ταλέντων πρώτης γραμμής. Άλλο ανοίγω το άθλημα σε παιδιά για να χαρούν κι αν υπάρξει κι ένα – δυο ταλέντα καλώς να αναδειχθούν, κι άλλο στήνω μηχανισμό υποδοχής ταλαντούχων παιδιών. Δεν χωράνε όλοι οι καλοί. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Άλλο ως σπορ να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να βρει διέξοδο (δες Αντετοκούνμπο) κι άλλο να σταλεί μήνυμα προς απανταχού πλούσιους, να έρχονται στην Ελλάδα ως σταθμό μετεπιβίβασης.

Θέλει δουλειά η συγκεκριμένη πρόταση.