Η Άρσεναλ ήρθε στο Φάληρο περισσότερο υποψιασμένη μετά και τον περυσινό της αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Το χθεσινό 1-3 στο Γεώργιος Καραϊσκάκης βάζει ουσιαστικά τέλος στην φετινή πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Σίγουρα τίποτα δεν τελειώνει πριν ολοκληρωθεί και η ρεβάνς σε μια εβδομάδα στο Λονδίνο, αλλά δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι οι ερυθρόλευκοι είναι ικανοί στην παρούσα κατάσταση να πάνε στο Emirates και να πετύχουν νίκη με τρία γκολ διαφορά ή δύο με την προϋπόθεση να βάλουν το λιγότερο τέσσερα. Μπορεί η Άρσεναλ να δείχνει τρομερά ευάλωτη στην άμυνα της, μπορεί να δείχνει ικανή να κάνει μεγάλα δώρα στον αντίπαλο της μετά από πίεση, όμως μήπως δεν είναι ικανή να βάλει τουλάχιστον ένα σε αυτόν τον Ολυμπιακό; Μην τρελαθούμε κιόλας. Η φετινή Άρσεναλ παραπαίει στην Αγγλία, εκεί όπου λογικά δεν προλαβαίνει τις θέσεις της Ευρώπης, όμως στο Europa League τα πράγματα είναι αλλιώς. Η ομάδα του Αρτέτα έκανε περίπατο σε έναν εύκολο όμιλο πετυχαίνοντας έξι νίκες σε έξι ματς, με γκολ μάλιστα 20-5, ενώ και στην φάση των 32 πέταξε εκτός συνέχειας την Μπενφίκα με μια νίκη και μια ισοπαλία, δηλαδή χωρίς να ηττηθεί. Ήρθε, επομένως, χθες στο Φάληρο αήττητη και περισσότερο υποψιασμένη μετά και τον περυσινό της αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό.

Το ερώτημα είναι θα μπορούσε να επαναλάβει ο Ολυμπιακός τον άθλο κόντρα στην ίδια ομάδα; Η λογική λέει πως όχι. Από την άλλη η λογική σταματά εκεί που αρχίζει το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς μετά το χθεσινό αποτέλεσμα οι ελπίδες εξανεμίστηκαν. Πάμε τώρα στο τι φταίει. Πρώτο κεφάλαιο ο προπονητής. Ο Πέδρο Μαρτίνς στην τρίτη του σεζόν στην ομάδα έχει καπαρώσει ουσιαστικά το δεύτερο στην σειρά πρωτάθλημα του, έχει φθάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, άρα βρίσκεται μπροστά σε μια πιθανή νέα κατάκτηση νταμπλ και στην Ευρώπη είναι για δεύτερη στη σειρά χρονιά στους 16 του Europa League. Προσθέστε στα παραπάνω ότι και την πρώτη σεζόν του στην Ευρώπη πέρασε από τους ομίλους του Europa αποκλείοντας την τεράστια Μίλαν για να έχετε ολοκληρωμένη την εικόνα στα ευρωπαϊκά ματς. Άρα τι είναι ο Πορτογάλος; Επιτυχημένος ή όχι; Μην απαντήσετε δεν παίρνει άλλη απάντηση. Ο κόουτς είναι απόλυτα επιτυχημένος. Κατέκτησε πάλι την κορυφή στην Ελλάδα, δύο στα τρία πρωταθλήματα με το φετινό, ενώ σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν νομίζω ότι οι ερυθρόλευκοι προ Μαρτίνς είχαν πετύχει κάτι πολύ μεγαλύτερο, το αντίθετο θα έλεγα. Σε όλα όμως τα πράγματα στην ζωή, πέρα από τα θετικά υπάρχουν και τα αρνητικά. Σήμερα ο προπονητής βρέθηκε σε κακό βράδυ. Η απουσία του Σεμέδο μαζί με την αυτήν του Μπα, που προέκυψε λίγο πριν από την σέντρα, τον μπέρδεψε περισσότερο απ’ ότι έπρεπε. Η μετακίνηση του Εμβιλά στο κέντρο της άμυνας δεν λειτούργησε. Αντίθετα στέρησε από τον Ολυμπιακό ένα από τα μεγαλύτερα του όπλα, την καλή λειτουργία στην μεσαία γραμμή. Επίσης η χρησιμοποίηση του μέτριου, τον τελευταίου καιρό το τονίζω, Βαλμπουενά αντί του Φορτούνη δεν τον δικαίωσε, όπως και η αλλαγή μέσα στο παιχνίδι του Ελ Αραμπί με τον Χασάν. Αυτά με τον κόουτς.

Πάμε στο δεύτερο κεφάλαιο, την ίδια την ομάδα. Η φετινή σεζόν είναι έτσι κι αλλιώς περίεργη για όλους. Χωρίς ουσιαστική προετοιμασία, χωρίς διακοπές για τους παίκτες, είναι λογικό να σκάσουν ή να μην έχουν τα περυσινά τρεξίματα. Η αποχώρηση των ακραίων αμυντικών, Ελαμπντελαουί και Τσιμίκα, έχει διαφοροποιήσει το στυλ του Ολυμπιακού, αλλά κυρίως του έχει μειώσει την δυναμική. Τα τωρινά άκρα δεν μπορούν να αποτελέσουν σημεία αναφοράς στην επίθεση και ως εκ τούτου ένας ποιοτικότερος αντίπαλός φοβάται λιγότερο και έτσι επιτίθεται μαζικότερα. Η σχετικά άνετη πορεία προς τον τίτλο στο ελληνικό πρωτάθλημα μάλλον οδήγησε στο να ρίξει στροφές η ομάδα με συνέπεια τώρα στα δύσκολα να αγκομαχά.

Τρίτο κεφάλαιο η ατυχία. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι υπάρχει στον αθλητισμό, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που την επικαλούνται. Είμαι της άποψης ότι την τύχη σου – και κατ’επέκταση την ατυχία σου- την ορίζεις. Ναι ατυχια με τον Σεμέδο, ναι γκαντεμιά με τον Μπα, αλλά πείτε μου εσείς ποια ομάδα, που βρίσκεται μέσα σε όλους της τους στόχους, την βγάζει με τρία στόπερ. Γιατί να δοθεί ο Σισέ; Μην μου πει κάνεις για τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, γιατί ουσιαστικά μιλάμε για παλαίμαχο. Η επιλογή να φύγει ο περσινός σκόρερ του Λονδίνου ήταν της διοίκησης σε συνεννόηση με τον Μαρτινς. Η απόκτηση του Παπασταθόπουλου όπως φάνηκε δεν ήταν αρκετή.

Τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο η διαιτησία. Αρκετοί στέκονται στην φάση του δεύτερου τέρματος της Άρσεναλ και στο κατά πόσο υπήρχε τελικά φάουλ του σκόρερ πάνω στον Εμβιλά. Οι υποστηρικτές της άποψης του φάουλ θεωρούν ότι ο μη καταλογισμός του ήταν αυτός που καταδίκασε τους ερυθρόλευκους, αφού εκτός του 1-2 που διαμόρφωσε, τους έκανε να απογοητευτούν και να δεχθούν μετά από λίγο και ένα τρίτο τέρμα- ταφόπλακα για τα ευρωπαϊκά τους όνειρα. Αστείες δικαιολογίες κατά την γνώμη μου. Αρχικά για το φάουλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο παίκτης της αγγλικής ομάδας έρχεται σε επαφή με τον παίκτη του Ολυμπιακού. Ο τελευταίος όμως ουσιαστικά δεν συμμετέχει στη φάση, αφού δεν προλαβαίνει ούτε καν να πηδήξει. Η χαλαρότητα του αυτή είναι που “δίνει το δικαίωμα ” και στον Γερμανό ρέφερι να μην δώσει το φάουλ. Θα μπορούσε θεωρητικά να το κοιτάξει στο μόνιτορ σε επαφή με τον VAR, αλλά δεν θα άλλαζε κάτι πέρα από τις εντυπώσεις. Τώρα στο κομμάτι της ψυχολογικής καταρράκωσης δεν έχει καν νόημα να μπούμε. Αν μια ομάδα με την ευρωπαϊκή εμπειρία του Ολυμπιακού διαλύεται από μια φάση, τότε το πρόβλημα το έχει αυτή πρωτίστως και όχι οι υπόλοιποι.

Η ρεβάνς της επόμενης εβδομάδας μοιάζει μετά το χθεσινό ματς τυπική διαδικασία. Όσο παίζεται το παιχνίδι όμως, οι πιθανότητες, έστω και ελάχιστες, υπάρχουν. Οι παίκτες του Πέδρο Μαρτίνς θα πρέπει να ξεχάσουν ότι έγινε στο Φάληρο και να κάνουν την προσπάθεια τους. Μήπως και πέρυσι μετά το πρώτο ματς ξεγραμμενους δεν τους είχαν οι “ειδικοί ” του ποδοσφαίρου;