Πλεόνασμα ομαδικής σοβαρότητας διαθέτει πλέον ο Ολυμπιακός στην αγωνιστική συμπεριφορά του, με την προσθήκη του Σωκράτη Παπασταθόπουλου.
Την άποψη μου για τη μεταγραφή του διεθνούς στόπερ την έχω εκφράσει από την πρώτη στιγμή που ο παίκτης φάνηκε οριστικά πως ντυνόταν στα ερυθρόλευκα, στον ραδιοφωνικό αέρα του OverFM: Ο «Παπ» είναι η μεγαλύτερη και «ασφαλέστερη» μετακίνηση αμυντικού από την εποχή του σπουδαίου Όλοφ Μέλμπεργκ.
Και τη χαρακτηρίζω «ασφαλέστερη», με την υποσημείωση ότι είναι “non risky”.
Μέχρι και για εμάς τους δημοσιογράφους που καλούμαστε κάπου κάπου να….προβλέψουμε τα μελλούμενα, με όσα ρίσκα παίρνουν και οι σύλλογοι κάνοντας μια μεταγραφή. Η οποία σχεδόν ποτέ, δεν είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα στεφθεί από επιτυχία. Όποιος και αν είναι ο παίκτης, για όποιο club και αν πρόκειται που τον αποκτά.
Θα εγκλιματιστεί στον σωστό χρόνο; Θα πάρει το κατάλληλο διάστημα προσαρμογής δίχως χρονοβόρες διαδικασίες; Θα μπολιαστεί εύκολα στο νέο περιβάλλον, με τους καινούργιους συμπαίκτες, με τα «θέλω» του προπονητή;
Για τον Παπασταθόπουλο δεν τίθενται τέτοια ζητήματα.
Κεντρικός αμυντικός (πολύ, άκρως) υψηλών προδιαγραφών, πλήρης παραστάσεων από το εξωτερικό, σε μεγάλες ομάδες, σε σπουδαία πρωταθλήματα, με άφθαστη πείρα για τα στάνταρ ακόμα και του οποιουδήποτε άλλου κορυφαίου συμπατριώτη μας.
Έλληνας, επαναπατρισθείς, γνώστης των απαιτήσεων του Ολυμπιακού, του πρωταθλητισμού και, ιδίως, στην ωριμότερη ποδοσφαιρική ηλικία.
«Δεν γύρισα να κλείσω την καριέρα μου…» υπογράμμισε ο Σωκράτης, διαμηνύοντας ότι τον διακρίνει ακόρεστη ποδοσφαιρική δίψα για «λάφυρα» από τα γήπεδα.
Κάτι «παρωχημένος» και «τελειωμένος» που… σέρνονται δεξιά και αριστερά, είτε τα αποκαλώ κουραφέξαλα, τρίχες κατσαρές, είτε η επιχείρηση διαπόμπευσης της σπουδαίας μεταγραφής των ερυθρόλευκων έχει βάση ζηλοτυπίας και φθόνου.
Γιατί ως γνωστόν, όσα δεν φτάνει η αλεπού – ή δεν μπορεί να φτάσει γιατί οραματίζεται βάψιμο αυγών με… πριτς – ξέρετε τί τα κάνει!..
Όσο για τον ισχυρισμό του προλόγου μου, ότι οι πρωταθλητές δικαιούνται να καμαρώνουν τώρα για περίσσεια σοβαρότητα, το εξηγώ ως εξής:
Ο Ολυμπιακός είχε έναν τερματοφύλακα κλάσης. Σοβαρή προσωπικότητα κάτω από τα γκολπόστ (Ζοσέ Σα).
- Διέθετε έναν αποδεδειγμένα σοβαρό ανασταλτικό μέσο, ασπίδα των μετόπισθεν (Γιάν Εμβιλά)
- Την προσωποποίηση της σοβαρότητας στο δημιουργικό παιχνίδι του, εκπεφρασμένη από τον γερόλυκο των ευρωπαϊκών γηπέδων, με τη διαπεραστική διεθνή ακτινοβολία (Ματιέ Βαλμπουενά)
- Ότι σοβαρότερο διαθέτει αυτή σ’ αυτή τη γενιά, ως εκπρόσωπο του, το ελληνικό ποδόσφαιρο (Κώστα Φορτούνη)
- Ένα σοβαρό σημείο αναφοράς στην επιθετική γραμμή του, τον εκφραστή της υλοποίησης του παιχνιδιού του με μοναδική ευχέρεια στο γκολ με όλους τους τρόπους (Γιουσέφ Ελ Αραμπί)
Κι από εδώ και πέρα, έχει στις τάξεις του (και) την επιτομή της σοβαρότητας στην αμυντική του διάταξη, της μυαλωμένης, μεστής αντίδρασης προτού η απειλή φθάσει στα γάντια του Σα: Τον «φιλόσοφο» του, καθοδηγητή της αμυντικής γραμμής.
Το μόνο που του έλειπε και που (μονάχα αυτό) δεν μπορούσε να του παρέχει ο Ρούμπεν Σεμέδο!