Ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος είναι από εκείνους τους τύπους, που μπορείς να καθίσεις μαζί τους σε ένα παγκάκι μιας πλατείας, να πιεις μια μπύρα και να μιλάτε ατελείωτες ώρες για τα πάντα χωρίς να βαρεθείς ούτε για μια στιγμή.

Ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος είναι από εκείνους τους τύπους, που μπορείς να καθίσεις μαζί τους σε ένα παγκάκι μιας πλατείας, να πιεις μια μπύρα και να μιλάτε ατελείωτες ώρες για τα πάντα χωρίς να βαρεθείς ούτε για μια στιγμή. Σε κάνει να γελάς με αυτή την πηγαία ικανότητα που είναι εξαιρετικά δυσεύρετη στους ανθρώπους και δέκα λεπτά αφού τον γνωρίσεις είσαι βέβαι@ ότι τον ξέρεις όλη σου τη ζωή. Είναι αφοπλιστικά απλός, κι αυτό τον κάνει τόσο αφάνταστα πολύπλοκο. Ξέρει πολύ καλά ποιος είναι, τι θέλει από τη ζωή του, πόσο καλά γνωρίζει τη δουλειά του, πού πηγαίνει και από που έρχεται, και για όλα αυτά δεν χρειάζεται να πει λέξη για να σου εξηγήσει: τα εκπέμπει στην αύρα του η οποία έχει το πιο φωτεινό χρώμα του κόσμου- ίσως το κίτρινο.

” Γεννήθηκα στην Αθήνα, έχω Ποντιακή καταγωγή, ο πατέρας μου είναι από την Καβάλα, η μητέρα μου από την Πάτρα και μεγάλωσα στην Καλλιθέα. Ο πατέρας μου έπαιζε ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ Καβάλας που αγωνιζόταν στην Β Εθνική και έτσι από μικρός ξεκίνησα να παίζω κι εγώ μπάλα στις αλάνες. Έμενα ακριβώς απέναντι από το Ελ Πάσο και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια μαγικά: παρέα, μπάλα, πλατεία, φλερτ, χωρίς κινητά, έξω στην αληθινή ζωή να φας και τη σφαλιάρα της πραγματικότητας.” 

Ηρθε στη συνέντευξή μας ένα πραγματικά ζεστό μεσημέρι μαζί με έναν απο τους τρεις γιους του, τον Άγγελο, ο οποίος είναι δεκατεσσάρων ετών και μοιραστήκαμε τα ακουστικά του για να ακούσουμε στο You Tube ένα κομμάτι του Λεξ -το αγάπησα αυτό το παιδί- για λίγη ώρα, όσο ο Σωκράτης πόζαρε στο φακό του φωτογράφου. Συναντηθήκαμε στην “Κίτρινη Γκαζόζα” ακριβώς δίπλα στο καινούριο γήπεδο της ΑΕΚ και πέρασαν τέσσερις ώρες τόσο ευχάριστα, σαν να ξαναέβλεπα έναν φίλο μου από τα παλιά.

Ο κόουτς της Ένωσης βρέθηκε από τον πάγκο της Β’ στην πρώτη ομάδα για τους τελευταίους και πιο δύσκολους μήνες της σεζόν και ένα είναι απολύτως σίγουρο: δεν την προπόνησε ως υπηρεσιακός προπονητής, αλλά σαν περισσότερο από επικεφαλής. Για την επόμενη σεζόν επέστρεψε στην δεύτερη ομάδα και λίγο πριν πάει διακοπές στις Αλυκές της Πάρου μίλησε για όσα δεν τον ρώτησε κανείς ποτέ πρoηγουμένως.

“Στα 12 μου χρόνια γράφτηκα στο Σύλλογο της Καλλιθέας και μετά τα βαλα σε μια σειρά. Δεν με πίεσε ποτέ κανείς για τίποτα, όπου έφτασα το θέλησα μόνος μου. Όταν έπαιζα στην δεύτερη ομάδα της Καλλιθέας λόγω των συγκυριών, ανέβηκα στην πρώτη κι από εκεί και πέρα πήραν όλα το δρόμο τους.”

Διάβασε τη συνέχεια ΕΔΩ