Όταν με μία όλη κι όλη τελική σε ένα ημίχρονο, ο Ολυμπιακός βρίσκει δίοδο προς τα δίχτυα και δεν χάνει το ματς από τον ΠΑΟΚ, στην ύστατη ευκαιρία του αντιπάλου του να έχει να ελπίζει πως όλα γίνονται σ’ αυτή τη ζωή, μια ισοπαλία ισοδυναμεί με τίτλο.
Ακόμα και ο Πάμπλο Γκαρσία που όταν πολεμάει να ωραιοποιήσει καταστάσεις και να παραμείνει αρεστός – δεν λέω αγαπημένος, προσέξτε, γιατί αυτό δεν αναιρείται ποτέ – ως τεχνικός ηγέτης της ομάδας, της διοίκησης και του λαού, μοιάζει να ζει στα… παστέλ χρωματάκια που βάφουν το συννεφάκι της ζωγραφικής νηπίου και λέει «άρες μάρες κουκουνάρες» περί «ιδίων λαθών» τα οποία… κάνουν μάγκα τον Ολυμπιακό (!) , ακόμα και ο ίδιος ο προπονητής του ΠΑΟΚ, ξέρει ότι η φετινή σεζόν σχεδόν τελείωσε ως μέγας στόχος για την Τούμπα.
Και όταν λέω σχεδόν, δεν εννοώ ότι διατυπώνονται ακόμα έστω και αμυδρές αμφιβολίες για το ποιος θα είναι (πάλι) πρωταθλητής, αλλά έστω υπάρχει στο κάδρο ο δεύτερος διεκδικίσιμος τίτλος της περιόδου: Το Κύπελλο.
Το πρωτάθλημα είναι τελειωμένη υπόθεση, μένει Πειραιά. Έστω και με τα χάλια που είχαν οι ερυθρόλευκοι στο β’ ημίχρονο, έστω και αν ο τωρινός Ολυμπιακός, αυτός που τρέχει τούτη την ποδοσφαιρική χρονιά είναι κάτω από τα στάνταρ, την προοπτική του και, ασφαλώς, την περυσινή εικόνα του.
Οι πολλοί το αποδίδουν σε αποδυνάμωση του ρόστερ του, σε ελλείψεις υψηλών δυνατοτήτων σε καίριες θέσεις της 11άδας, εκεί όπου πριν το καλοκαίρι οι ερυθρόλευκοι παρουσίαζαν αδιαμφισβήτητη υπεροχή (π.χ. στα δύο πλάγια μπακ), ωστόσο λίγοι αναλογίζονται κάποιους παράγοντες που φέρουν πιθανά και την πιο καίρια ευθύνη για τη φετινή «αλλαγή» των Πειραιωτών προς… το χειρότερο.
Κατ’ αρχήν με βρίσκει σύμφωνο η άποψη ότι οι ερυθρόλευκοι δεν είναι το ίδιο δυνατοί (ούτε καν κιόλας) στα πλάγια της οπισθοφυλακής τους, με Ραφίνια και Χολέμπας αντί Ομάρ και Τσιμίκα. Και δεν υπάρχει λόγος ασφαλώς επεξήγησης. Τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο δηλαδή! Εκείνον τον Βινάγκρε δεν θα τον θυμόμαστε, όχι στην όψη, αλλά ούτε ότι τον λέγανε έτσι σε μερικούς μήνες, καθότι δεν άφησε ούτε πατημασιά στο Καραϊσκάκη. Όσο για τον Ρέαμπτσιουκ, φανερώνει ενδιαφέροντα στοιχεία, όμως ώσπου να προσεγγίσει… Τσιμίκα… ο δρόμος είναι μακρύς.
Όπως, επίσης συμφωνώ και ότι ουδέποτε βρήκαν στον Ολυμπιακό, αντίδοτο στην αποχώρηση Ποντένσε στη θέση ενός «κανονικού» σπουδαίου εξτρέμ. Εντάξει οι Μασούρας, Ραντζέλοβιτς, ο Βρουσάι που μπήκε αργότερα στις επιλογές Μαρτίνς γι’ αυτή τη θέση, αλλά κανείς τους… Ποντένσε έτσι; Ο Μπρούμα μια παίζει, μια δεν παίζει, να δούμε πότε και αν (δεν το βλέπω) θα δείξει ότι άξιζε ο δανεισμός του από την Αϊντχόφεν.
Όλα αυτά έχουν παίξει αναντίρρητα το ρόλο τους στην πτώση ποιοτικής παρουσίας των πρωταθλητών στο γήπεδο. Έχουμε όμως λάβει σοβαρά υπόψη μας ότι:
- Φέτος ο Πέδρο Μαρτίνς λόγω της πανδημίας δεν έκανε σχεδόν καθόλου προετοιμασία στην ομάδα; Ότι το καλεντάρι σε υποχρεώνει σε διαρκείς αγώνες, χωρίς ανάσα, για Ελλάδα και Ευρώπη; Θα πείτε ότι για τον Ολυμπιακό ισχύει ότι και για τους άλλους πανευρωπαϊκά; Μα για τον Ολυμπιακό μιλάμε. Και επίσης ας δούμε και τις άλλες ομάδες τι κάνουν έξω. Ακόμα και τις πολύ μεγάλες: Λίβερπουλ και Γιουβέντους, η Μπαρτσελόνα, η Σίτι και η Π.Σ.Ζ. είναι ίδιες με πέρσι; Η Μπάγερν που ξεφτιλίστηκε από το Κίελο!
- Ότι παρά την κάκιστη εμφάνιση των ερυθρόλευκων στο εξ αναβολής ντέρμπι της Τούμπας, ο ΠΑΟΚ δεν τον νίκησε.
Ότι όταν ο Ολυμπιακός ήταν ακόμα χειρότερος κόντρα στον Παναθηναϊκό στο δεύτερο μισό του αγώνα, στο Φάληρο, εν τέλει τον νίκησε 1-0…
Ότι με πάρα πολύ μέτρια εμφάνιση στο ΟΑΚΑ ούτε από την ΑΕΚ ηττήθηκε…
Ότι επίσης στην ίδια ομάδα λίγες μέρες μετά της έβαλε 3 στο Καραϊσκάκη, πατώντας το γκάζι όποτε χρειαζόταν και ύστερα, για την πιο πολλή ώρα… τραβούσε χειρόφρενο!
Για να παίζεις μπάλα πρέπει να έχεις και κίνητρο. Να αμφισβητείσαι πραγματικά από τους άλλους μνηστήρες του τίτλου, να σε κάνουν κάπως να φοβηθείς.
Όχι να τους νικάς ή να μη χάνεις, χαλαρά, αραχτά, στα σβηστά.
Έτσι, τόσο εύκολα διατηρεί τα σκήπτρα του ο Ολυμπιακός!