Ο Μάνος Σταραμόπουλος γράφει από το Παρίσι για τον μεγάλο τελικό του Champions league όπου η Ρεάλ Μαδρίτης θα αντιμετωπίσει την Λίβερπουλ.

Η Γαλλία και η πρωτεύουσα του Παρισιού έχουν την τιμητική τους αυτή την εβδομάδα. Θα φιλοξενήσουν τον τελικό του UEFA Champions League μεταξύ της Λίβερπουλ και της Ρεάλ Μαδρίτης (το Σάββατο βράδυ στις 10μ.μ) όταν οι δυο τους θα συναντηθούν σε μια βαρέων βαρών σύγκρουση στο Στάντ ντε Φράνς (Stade de France) σε μία «επανάληψη» της σύγκρουσής τους στο Παρκ ντε Πρένς το 1981.

Ο αγαπημένος των Παριζιάνων , Κυλιάν Μπαπέ έχει κυριαρχήσει μέχρι στιγμής στο θέμα της δημοσιότητας. Καθώς επέλεξε να παρατείνει τη διαμονή του με τους γίγαντες της Ligue 1, Παρί Σεν Ζερμέν, αντί να ενταχθεί στους «λευκούς» , μετά από μια αποτυχημένη μετακόμιση το περασμένο καλοκαίρι και μια μακρά διαδικασία φλερτ.

«Θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον πρόεδρό της Φλορεντίνο Πέρεθ», έγραψε ο Γάλλος σούπερ σταρ μετά την επιλογή του. “Αναγνωρίζω την τύχη και το προνόμιό μου που με ήθελε ένας τέτοιος θεσμός. Δεν αμφιβάλλω για την απογοήτευσή τους. Ήταν ο μεγαλύτερος δισταγμός. Θα είμαι ο πρώτος τους θαυμαστής για τον τελικό του Champions League στο Παρίσι, το σπίτι μου.”

Πρώτα και κύρια, όμως , πριν ανατρέξουμε στους τελικούς του παρελθόντος στο Stade de France το μεγαλύτερο γήπεδο της Γαλλίας και στο Παρίσι, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε το γεγονός ότι αυτός ο τελικός δεν προοριζόταν καν να διεξαχθεί εδώ στην Πόλη του Φωτός, και είναι καλυμμένη στο σκοτάδι.

«Μεταφορά της έδρας του τελικού από την Αγία Πετρούπολη στο Παρίσι»

Η αρχική προοριζόμενη έδρα της UEFA ήταν η Gazprom Arena της Ζενίτ στην Αγία Πετρούπολη. Έπρεπε όμως να μεταφερθεί (όπως κι έγινε) μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τον επακόλουθο πόλεμο που οδήγησε επίσης στην αποβολή της Gazprom ως ενός από τους κύριους χορηγούς του Champions League.

Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος επανεξελέγη πρόσφατα ως Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μεταφορά του τελικού της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης , στο Παρίσι καθώς η υπόλοιπη Ευρώπη κινήθηκε γρήγορα για να απομονώσει τη Ρωσία, όσο το δυνατόν περισσότερο μετά την επιθετικότητα της χώρας προς την Ουκρανία.

Η ήττα στον τελικό του Champions League δεν ήταν η μόνη συνέπεια για το ρωσικό ποδόσφαιρο με την εθνική ομάδα και τις εγχώριες ομάδες να αποκλείονται από διεθνείς και ηπειρωτικές διοργανώσεις. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα ένα κύμα ξένων ποδοσφαιριστών να εγκαταλείψουν το ρωσικό πρωτάθλημα και να φύγουν (πολλοί από αυτούς) οριστικά και από την Ουκρανία.

«Δεν είναι ο πρώτος τελικός στο Σταντ ντε Φρανς»

Το Σταντ ντε Φρανς δεν είναι άγνωστο σε αγώνες ποδοσφαίρου υψηλού προφίλ, έχοντας φιλοξενήσει την επιτυχία του Παγκοσμίου Κυπέλλου των «μπλέ» το 1998 καθώς και δύο προηγούμενες εκδόσεις του τελικού του Champions League τα 8 χρόνια που ακολούθησαν.

Η Ρεάλ κατέβαλε με 3-0 την ισπανική Βαλένθια το 2000, ενώ η σκληρή αντίπαλος της Μπαρτσελόνα θριάμβευσε έξι χρόνια αργότερα, όταν νίκησε την Άρσεναλ με 2-1 μέσω των καθυστερημένων γκολ των Σάμουελ Ετό και Τζουλιάνο Μπελέτι, αφού οι «κανονιέρηδες» προηγήθηκαν με τον κεντρικό αμυντικό , Σολ Κάμπελ, παρά την πολύ γρήγορη αποβολή του γερμανού τερματοφύλακα, Γένς Λέμαν με απευθείας κόκκινη κάρτα.

Δεν είναι αυτή η έκταση της σχέσης της περιοχής του Παρισιού με το Τσάμπιονς Λιγκ ή το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, όμως , με το γήπεδο Πάρκ ντε Πρένς της Παρί Σεν Ζερμέν να είναι ο προηγούμενος χώρος με επιτυχίες τόσο της Ρεάλ όσο και της Λίβερπουλ στην ηπειρωτική σκηνή.

Το 1981, οι κόκκινοι κατέβαλαν την Ρεάλ 1-0 με γκολ του αριστερού μπακ, Άλαν Κένεντι, ενώ πριν από 6 χρόνια (1975) η Μπάγερν Μονάχου υπερίσχυσε με 2-0 της Λιντς Γιουνάιτεντ χάρη στα γκολ του δεύτερου ημιχρόνου των Φραντς Ροθ και Γκερντ Μύλλερ.

Η έκδοση του 1956 ήταν ένα ιδιαίτερα καλό παιχνίδι με τη Ρεάλ να καταβάλλει την Ρέμς με 4-3 στη γαλλική πρωτεύουσα, σε μια αναμέτρηση που καυχιόταν με τον θρυλικό Αλφρέδο Ντι Στέφανο να σκοράρει για τους πρωταθλητές, ενώ ο Μισέλ Ινταλγκό (μετέπειτα ομοσπονδιακός προπονητής των τρικολόρ) ήταν από την πλευρά της ηττημένης .

Έτσι, το Παρίσι είναι ένα χαρούμενο κυνήγι για τη Ρεάλ, δεδομένου ότι έχει κερδίσει δύο από τους τρεις τελικούς της, στην πρωτεύουσα , αλλά η μία ήττα ήρθε από τους αντιπάλους του Σαββάτου που στοχεύουν να περάσουν από κοινού, δεύτεροι πίσω από τους Ισπανούς (13 τίτλοι) στο σύνολο- λίστα χρόνου των νικητών με το στέμμα.

Η απόφαση του Μπαπέ μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει να επισκιάζει τη δημιουργία της ίδιας της διοργάνωσης, αλλά δεν θα πρέπει να αφαιρέσει από τη συναρπαστική πορεία προς τον τελικό και από τις δύο πλευρές, η οποία έδωσε ένα κάπως απροσδόκητο παιχνίδι και μια ευκαιρία για τη Λίβερπουλ να εκδικηθεί για την ήττα του Κιέβου το 2018