Με την ευκαιρία του Final Four της Euroleague, βρέθηκα τις προηγούμενες μέρες στο Βελιγράδι. Γράφει ο Τάσος Φραγκούλης.

Η πρωτεύουσα της Σερβίας, εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, με τη μεγάλη ιστορία του Βελιγραδίου να αντανακλάται στην αρχιτεκτονική του, η οποία ποικίλλει από βυζαντινά και οθωμανικά κτίρια μέχρι νεοκλασικά και το νέο-βυζαντινό σχεδιασμό στο Νέο Βελιγράδι.

Τα πολλά θέατρα, τα μουσεία, τα μνημεία και οι λυρικές σκηνές της πόλης επιδεικνύουν μια έντονη και πολυδιάστατη πολιτιστική ζωή, ενώ οι παραλίες και τα ποτάμια προσελκύουν λουόμενους, λάτρεις των σπορ και των πάρτι στα περίφημα πλοιάρια των ποταμών που λειτουργούν ως κλαμπ.

Το Βελιγράδι είναι πόλη για βόλτα, με τα πόδια κυρίως, ενώ το κλασικό τραμ, θυμίζει άλλες εποχές και διευκολύνει τις μεταφορές.

Αν πρέπει να βρούμε κάτι αρνητικό – κάτι που θέλει προσοχή καλύτερα – είναι τα taxi. Η χρήση τους σίγουρα δεν παραπέμπει σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα το 2022. Ούτε καν 30 χρόνια πίσω.

Για τους οδηγούς taxi ο τουρίστας, είναι η ευκαιρία να βγάλουν σε μερικά λεπτά ολόκληρο το μεροκάματο. Ίσως και παραπάνω.

Από την άλλη απουσιάζει – εκτός του αεροδρομίου – ο κρατικός έλεγχος, για να προστατεύει τον επισκέπτη, που ήρθε να δει αυτή την υπέροχη πόλη και να αφήσει το συνάλλαγμα του, που τόσο έχει ανάγκη.

Σε καμία περίπτωση βέβαια, αυτό δεν αλλάζει τη συνολική θετικότατη εικόνα της πόλης.

Αξίζει να την επισκεφθεί κανείς και σίγουρα, όταν επιστρέψει, θα έχει πολλά και ωραία πράγματα να θυμάται.