Ο Ολυμπιακός για να περάσει την Μονακό χρειάστηκε αρκετές αγωνιστικές υπερβάσεις. Οι δύο από τρεις νίκες του στηρίχθηκαν σε δεδομένα που πριν από την έναρξη της σειράς δύσκολα θα έλεγες ότι θα δούμε στο παρκέ. Βάση πάντα, σε όλα τα νικηφόρα παιχνίδια, ήταν η σκληρή και επιθετική άμυνα, όμως, για να κάνουν οι ερυθρόλευκοι το βήμα πρόκρισης χρειάστηκε να βγάλουν και τις επιθετικές τους αρετές.

Οι ενενήντα πόντοι χθες, οι ογδόντα επτά στο τρίτο ματς, δείχνουν πως η ελληνική ομάδα κέρδισε την πρόκριση παίζοντας με τον τρόπο που άρεσε στους Μονεγασκους.

Εκτός από την χαρά για την πρόκριση του Ολυμπιακού και την εκπροσώπηση μας στο κορυφαίο ραντεβού, από τα φετινά play-off προκύπτουν και ορισμένα άλλα ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Πρώτον ότι η Εφές παραμένει μια ομάδα ικανή για το back to back. Δεύτερον ότι η Μπαρτσελόνα δεν είναι το γκράντε φαβορί που οι περισσότεροι νομίζουν. Τρίτον ότι το να υποτιμάς το μέγεθος και την φανέλα της Ρεάλ είναι ύβρις.

Τέταρτον ότι ο Τρινκέρι, δύο συνεχόμενες φορές, απέδειξε ότι το κύριο συστατικό της επιτυχίας είναι να έχεις έναν κόουτς που να γεννά ιδέες και να μπορεί να διαχειριστεί το υλικό του κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και φτάνουμε στην Μονακό. Η ομάδα του Πριγκιπάτου δεν θα είναι φωτοβολίδα. Έχει έρθει για να μείνει και να μας απασχολήσει πολύ και στο μέλλον, το άμεσο για να ακριβολογούμε. Χρήματα διαθέτει πολλά, καλούς παίκτες το ίδιο, λίγο περισσότερη εμπειρία να προσθέσει και να είστε σίγουροι ότι δεν αργεί η ώρα που θα ξαναδούμε Γάλλους στη γιορτή.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο κόσμος του Ολυμπιακού εξέφραζε το παράπονο πως δεν είχε δοθεί η ευκαιρία στην ομάδα του να διεκδικήσει ένα τρόπαιο στην “έδρα” της. Πώς είχε παίξει τελικούς, το 2015 και το 2017 για πιο πρόσφατα, στις έδρες των αντιπάλων της. Δεν έχουν και πολύ άδικο βέβαια. Σίγουρα δεν φταίει ο ανάδρομος Ερμής ή κάποιο άλλο σκοτεινό σχέδιο γι’αυτό, αλλά η ανικανότητα των τότε ομάδων του Ολυμπιακού που δεν έφθασαν στο τέρμα του δρόμου, όταν οι τελικές φάσεις διεξάγονταν στην Ελλάδα. Φέτος όμως και μετά την αλλαγή έδρας του Final – Four ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Μπορεί το Βελιγράδι να είναι η πρωτεύουσα της Σερβίας, αλλά το διήμερο εκείνο θα μοιάζει με ….ΣΕΦ. Δεν θα είναι μόνο η πλειοψηφία των μεταφερόμενων οπαδών που θα είναι ερυθρόλευκης απόχρωσης. Αλλά και οι ίδιοι οι Σέρβοι που θα σταθούν στο πλευρό των παικτών του Γιώργου Μπαρτζώκα στην αχανή και επιβλητική αρένα της σερβικής πρωτεύουσας. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει το τέταρτο τρόπαιο της ιστορίας του μέσα στο δικό του έδαφος. Μαζί με τον κόσμο του. Μένει να κάνει το καθήκον του.

Η πρόκριση του Ολυμπιακού έχει στα δικά μου μάτια και μια ακόμα σπουδαία παράμετρο. Τον αρχηγό της ομάδας, τον Γιώργο Πρίντεζη. Αθλητής με τεράστια προσόντα, που έχει δουλέψει πάρα πολύ στην καριέρα του και σπάνιο ήθος. Ένα από τα καλύτερα τεσσάρια στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένας παίκτης, που έκανε χάρη στο μόχθο του και την προσπάθεια του, τα μειονεκτήματα του πλεονεκτήματα.

Θα ήταν ιδανικό φινάλε μιας τόσο μεγάλης και όμορφης πορείας να σηκώσει ο Πρίντεζης το βράδυ του  τελικού την Euroleague στον ουρανό του Βελιγραδίου. Σε ένα γεμάτο γήπεδο με τους οπαδούς της ομάδας του να τον αποθεώνουν. Ακόμα και τώρα, στα αθλητικά “γεράματα” του, ο αρχηγός του Ολυμπιακού υπέγραψε με την δική του εμφάνιση το 1-0 στην σειρά βάζοντας το νερό στο αυλάκι για την πρόκριση. Ολυμπιακός δεν είμαι, αλλά οι αθλητικές αξίες είναι υπεράνω χρωμάτων και συλλογικών προτιμήσεων. Με το καλό!