To παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα το είδαν από τον πάγκο. Ηταν άλλοι οι πρωταγωνιστές, αυτοί που πήραν την ομάδα από το χέρι και την οδήγησαν στον μεγάλο θρίαμβο επί των «μπλαουγκράνα» Στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα άλλαξαν εντελώς τα πράγματα. Ηταν αυτοί οι μεγάλοι πρωταγωνιστές. Δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία παρατήρησαν δεν ήταν αρκετές οι γραφίδες που προφήτευσαν το τέλος του Βασίλη Σπανούλη και του Γιώργου Πρίντεζη.
Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί αλλά αυτοί που το… ανεβάζουν δεν λένε να βάλουν μυαλό. Με πρώτη ευκαιρία επανέρχονται αναμασώντας τα ίδια. Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα επαληθευτεί η… προφητεία τους. Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης θα σταματήσουν να παίζουν επαγγελματικό μπάσκετ. Μέχρι τότε θα είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε με τις προφητείες του κάθε «ειδικού». Οι δυο σπουδαίοι παίκτες θα συνεχίζουν μέχρι τότε να σαπίζουν και α κρίνουν παιχνίδια με τις επιδόσεις τους. Να κάνουν δηλαδή όσα έκαναν και στο Βελιγράδι.
Εκεί που ο Σπανούλης έσπασε το ρεκόρ του Ναβάρο κα έβαλε πλώρη για να πιάσει το Νίκο Γκάλη. Επειδή κανένας από τους δυο δεν γουστάρει να μιλάει για τον εαυτό του βάζοντας πάντα μπροστά την ομάδα ας το σεβαστούμε. Κι ας μείνουμε στη διαπίστωση ότι ο Ολυμπιακός μπορεί σε κάθε παιχνίδι α εμφανίζει διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Και στους πρώτους ρόλους όπως έγινε με τους δυο αρχηγούς και στους δεύτερους ρόλους όπως έγινε με τον Χάρισον στην Βαρκελώνη και τον Λαρεντζάκη στο Βελιγράδι.
Αυτή η δυνατότητα στον Ολυμπιακό είναι αξιοσημείωτη. Θυμίζω ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας πήρε το παιχνίδι κόντρα στην Μπαρτσελόνα περιορίζοντας το ροτέισον σε μόλις εφτά παίκτες. Στο Βελιγράδι το άνοιξε συμπεριλαμβάνοντας τον Λαρεντζάκη ο οποίος συνέβαλε καθοριστικά στην αντεπίθεση και στη νίκη. Στους ψηλούς τα κάστανα βγήκαν από την φωτιά από τον Χασάν Μάρτιν την μια φορά και από τον Ζαν Σαρλ την δεύτερη. Ο φετινός Ολυμπιακός δεν είναι υπερομάδα. Είναι όμως κανονική ομάδα με βάθος στο ρόστερ και παίκτες που μπορούν συνεισφέροντας με διαφορετικό τρόπο να του πάρουν παιχνίδια…