Ο Φεντερίκο Μακέντα αποτελεί παρελθόν. Έφυγε όμως με το κεφάλι ψηλά, έχοντας βάλει πλάτη στα δύσκολα. Και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι ένα παράσημο. Γράφει ο Χρήστος Κονδύλης
Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός ζει ένα μεταβατικό στάδιο. Αυτό που θα τον φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο πραγματικό του μέγεθος. Ωστόσο υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει ακόμα να συμβούν ούτως ώστε το «τριφύλλι» να είναι αντάξιο της ιστορίας που κουβαλά εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Το κομμάτι που θα θιχτεί είναι αυτό των όσων έβαλαν πλάτη στα δύσκολα. Γιατί κι αυτοί αποτελούν το λιθαράκι της μεγάλης επιστροφής.
Ένας από τους ανθρώπους που κλήθηκαν να βάλουν πλάτη στην δύσκολη στιγμή που διέβη ο Παναθηναϊκός είναι ο Φεντερίκο Μακέντα. Ήρθε στο…90′ των μεταγραφών (ελεύθερος) και ουσιαστικά έπρεπε να τρέξει να προλάβει να είναι στο 100% και να προσφέρει αυτά που μπορεί. Ας μην γελιόμαστε. Μπεργκ δεν ήταν. Το παράσημο όμως που τον ανεβάζει ψηλά στα μάτια του κόσμου είναι το γεγονός ότι έγινε ένας από τους «βράχους» της ομάδας όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε κορόνα γράμματα την ύπαρξη του. Κι ας σώθηκε από ελεημοσύνη, κι ας σώθηκε λόγω της αλλαγής του νόμου. Αυτά που προσέφερε ήταν αρκετά για να βάλει το όνομα του στο βιβλίο της ιστορίας της ομάδας.
Όσοι έβαλαν πλάτη ούτως ώστε αυτός ο σύλλογος να μπει στο σωστό δρόμο. Γιατί είχαν μια τρέλα και ένα κοινό. Το σήμα που φορούν στην φανέλα. Που κουβαλάει τόνους και τόνους ιστορίας επάνω της. Κι εκεί κολλάει ο τίτλος του άρθρου. Ο στίχος από το τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα είναι αυτό που συνδέει όλους όσους έβαλαν πλάτη. Όχι μόνο από όσους πέρασαν από αυτόν τον σύλλογο, αλλά και όσους βγήκαν από τα σπλάχνα του. Και ανδρώθηκαν στην συγκεκριμένη ομάδα και έγιναν ολόκληροι άνδρες. Τους αξίζουν τα καλύτερα ακόμα κι όταν φύγουν απο εκεί.
Κλείνοντας,όλοι έχουν βάλει από λίγο πλάτη. Σε άλλους φάνηκε, σε άλλους όχι. Όπως και να χει παρεπιπτόντως είναι όλοι μέλη στην επαναφορά της ομάδας στην κανονικότητα. Γιατί παίκτες και πρόεδροι πάνε κι έρχονται. Ο Παναθηναϊκός θα στέκεται για πάντα.