Τις αρνητικές επιπτώσεις των πυρκαγιών τις αντιλαμβανόμαστε. Υπάρχει, όμως, και κάτι σπουδαίο που γεννήθηκε στους δρόμους της φωτιάς, και πρέπει να μείνει άσβεστο. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Περί της οικολογικής καταστροφής, ουδείς λόγος. Περί της οικονομικής καταστροφής, ακόμα κι ο πιο αδαής αντιλαμβάνεται πως χάθηκαν περιουσίες, χάθηκαν επιχειρήσεις, χάθηκαν… επαγγέλματα. Περί της συναισθηματικής βίας, όταν χάνεις αναμνήσεις και κόπους μιας ζωής, χρήματα που έβγαλες στους δρόμους για να χτίσεις ένα σπιτάκι, το οποίο σε λίγα λεπτά εξαφανίζεται, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Κι, όμως, δεν είναι όλα μαύρα…

Ακόμα και στη χειρότερη τραγωδία έχουμε υποχρέωση να ψάξουμε για κάτι καλό, κάτι θετικό, γιατί αυτό επιτάσσει η νομοτέλεια της ζωής. Δεν θα χρειαστεί να σκαλίσουμε τις στάχτες και τα αποκαΐδια, υπάρχει μια… σπίθα, που στο χέρι μας είναι να θεριεύσει και να χτυπήσουμε τη φωτιά με τη φωτιά. Είναι οι συνειδήσεις, που γεννήθηκαν στους δρόμους της φωτιάς…

Άκουσα τον 19χρονο, με την ιδιαίτερη χροιά στη φωνή να προδίδει την επαρχιακή του καταγωγή, δίχως περισπούδαστες αναλύσεις, με την αθωότητα του νεαρού και την αφοπλιστική του ειλικρίνεια να λέει «… εμείς ζούσαμε από τη φύση, εδώ εργαζόμασταν, τώρα για να ξαναγίνει το δάσος θέλει 30-40 χρόνια. Εγώ θα είμαι 60 χρονών, άρα πρέπει να φύγω από τον τόπο μου, να πάω αλλού να δουλέψω»!

Ένα παιδί στους δρόμους, που δεν καλύφθηκε από τα παρηγορητικά λόγια του δημοσιογράφου, γύρισε με τα κόκκινα μάτια από τους καπνούς, την ώρα που προσπαθούσε να σώσει ό,τι σώζεται από τον τόπο του, κι είδε κατάματα τη σκληρή πραγματικότητα. Θα γίνει εσωτερικός μετανάστης, ακόμα κι αν το δικό του σπίτι δεν κάηκε, γιατί απλά δεν θα έχει δουλειά, ή -στην καλύτερη- δεν θα έχει τη δουλειά που αγαπούσε.

Πολλά νέα παιδιά βγήκαν στους δρόμους κι έδωσαν μάχη με τις φωτιές. Τα περισσότερα δίχως γνώση αντιμετώπισής τους, με μοναδικό όπλο την αποκοτιά της ηλικίας. Παιδιά, που ενδεχομένως ακούνε «τραπ», που είναι όλη μέρα με το κινητό στο χέρι, που για κάποιους μεγαλύτερης ηλικίας ήταν… χαμένη γενιά.

Αυτά τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους και πήραν την τύχη της ιδιαίτερης πατρίδας στα χέρια τους, τη στιγμή που η κεντρική εξουσία τα άφησε αβοήθητα. Δεν είχαν εγχειρίδιο, αλλά μήπως είχαν εγχειρίδιο οι πιτσιρικάδες της εποχής, που βρέθηκαν στα βουνά της Αλβανίας το ‘40; Είχαν τη στήριξη της πολιτικού συστήματος οι ΕΠΟΝίτες, που βγήκαν στους δρόμους απέναντι στα γερμανικά τανκς; Είχαν υποψιαστεί οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ότι θα έγραφαν… ιστορία, όταν ζητούσαν αναβολή, πριν ακόμα μετατραπεί το φοιτητικό κίνημα σε παλλαϊκή εξέγερση;

Οι συνειδήσεις χτίζονται στους δρόμους της φωτιάς. Εκεί μεγαλώνουν απότομα, βίαια, δίχως να το καταλάβουν. Αυτά τα παιδιά έζησαν έννοιες, που μέχρι πρότινος έμοιαζαν παρωχημένες, αδιάφορες, κουραστικές για την απλότητα της καθημερινότητάς τους. Αλληλεγγύη, αγάπη για τον συνάνθρωπο, να βάλεις τη ζωή σου σε κίνδυνο για κάτι, που δεν προσφέρει εγγυημένο κέρδος, για έναν αγώνα ιερό, που δεν γνώριζες πριν λίγες μέρες. Παιδιά, που εξαντλούσαν τη… μαγκιά σε τατουάζ και σκουλαρίκια, σε γλυκανάλατα ποστ στα social media, έδειξαν σε όλους μας πόσο μάγκες είναι.

Μέσα από τα συντρίμμια που… καπνίζουν, μέσα από το απόκοσμο καμένο δάσος, μέσα από τους δρόμους που η άσφαλτος καίει και μοιάζουν να μην οδηγούν πουθενά, η σπίθα για μια γενιά, η οποία βαπτίστηκε στη φωτιά, θεριεύει. Αυτά τα παιδιά αίφνης κατάλαβαν ότι έχουν και πολιτική συνείδηση και πολιτικό λόγο. Αυτά τα παιδιά κατάλαβαν ότι το σπίτι του γείτονα είναι και δικό τους σπίτι. Αυτά τα παιδιά είναι η ελπίδα για την επόμενη μέρα…

Αυτά τα παιδιά δεν τα κοροϊδεύεις εύκολα. Ξέρουν ότι πάλεψαν μόνα τους, κόντρα σε όλους και σε όλα, απέναντι σε μια ασύμμετρη απειλή και νίκησαν, ακόμα κι αν δεν έσωσαν το χωριό τους. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν σε μια αξημέρωτη νύχτα, που φώτιζαν τα δέντρα, τα οποία καίγονταν. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν στους δρόμους της φωτιάς και θα ξερνάνε φωτιά σε όποιον επιχειρήσει να σταθεί απέναντί τους.

Αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, μάς έκαναν στην άκρη. Ζήτησαν και πήραν στα χέρια τους τον κόσμο, που μας είχαν δανείσει και τον κάναμε σαν τα μούτρα μας. Αυτά τα παιδιά θα πάρουν με τις πέτρες όσους επιχειρήσουν να εγκαταστήσουν ανεμογεννήτριες, όσους προσπαθήσουν να επενδύσουν στα καμένα. Αυτά τα παιδιά θα χτίσουν δάση και πόλεις, γιατί ανδρώθηκαν στους δρόμους της φωτιάς…

Αντί επιλόγου: Δεν ήταν μόνο εκείνοι που πάλεψαν με τη φωτιά. Είναι κι αυτοί που έδωσαν ό,τι είχαν, έστω ένα μπουκάλι νερό, δημιουργώντας ένα υπέροχο κύμα αλληλεγγύης. Είναι κι ο Αντετοκούνμπο, είναι οι πολίστες της Εθνικής, είναι ο Γκαγκαλούδης, είναι το Μαρούσι, είναι ο ΠΣΑΚ, είναι ο Ολυμπιακός, είναι ο Τσιτσιπάς, είναι πολλοί. Η ζωή μας άλλαξε (προς το χειρότερο) μετά τις πυρκαγιές. Στα δύσκολα το «εγώ» γίνεται «εμείς» κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να μας συμβεί.