RADIO
Σωτήρης Γεωργίου
Ο Σωτήρης Γεωργίου αναπολεί της χρυσές εποχές των 90s στην διασκέδαση και τα αξέχαστα αλλά και αγνά Σαββατόβραδα της παραλιακής!
2021 αλλά και 2019 προ πανδημίας και πιο πριν. Αθήνα Σαββατόβραδο και ειδικά μετά τις εποχές των μνημονίων πας αέρα στην Γλυφάδα. Αν το πεις στους παλαιότερους θα γελάνε. Για όσους δεν τα έχουν ζήσει αυτά τα Σαββατόβραδα των 90s,δεν έχουν ζήσει τίποτα. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Μάλλον δυστυχώς.
Η κάθε εποχή και η κάθε γενιά έχει τα δικά της αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι καθώς όσοι θέλουν να διασκεδάζουν σήμερα αν κάνουν συγκρίσεις θα νομίσουν ότι ζουν κάτι από διασκέδαση. Οι χρυσές εποχές των 90s δεν ξανάρχονται και δεν ξανάρχονται για πολλούς λόγους.
Το οικονομικό και οι απανωτές κρίσεις(μνημόνια,πανδημία κτλ) είναι θαρρώ το τελευταίο. Μάλιστα αν υπήρχαν τότε τα κινητά της σημερινής τεχνολογίας(δηλ λέγε με και φωτογραφική μηχανή υψηλής ποιότητας),θα έβλεπαν οι σημερινοί νέοι και δεν θα έβγαιναν ξανά εκτός!
Οι σημερινοί 40-50αρηδες ήδη αναπολούν με μελαγχολία και κακά τα ψέματα δεν σου κάνει κέφι πια να βγεις έξω σε μια νυχτερινή Αθήνα που κάθε χρόνο φθίνει όλο και περισσότερο και αφανίζεται σταδιακά.
Σάββατο βράδυ από τις 9 η παραλιακή ήταν αδιάβατη. Από την στροφή στον θρυλικό Ιππόδρομο στο τέρμα της Συγγρού, μέχρι την Γλυφάδα, ήθελες χαλαρά ένα διωράκι!
Αν είχες ραντεβού μεσάνυχτα ξεκίναγες από 9.30 μ.μ για να προλάβεις έστω οριακά . Η κίνηση θύμιζε Πανεπιστημίου σε ώρα αιχμής και ακόμα χειρότερα.Θέλετε να μάθετε για επιστροφή;
Ξεκίναγες από Γλυφάδα ,το σήμα κατατεθέν δηλ,κατά τις 05.00 τα ξημερώματα και έφτανες σπίτι σου 07.00! Γι αυτό και οι περισσότεροι και πιο ξενύχτιδες το έπαιρναν σερί για πρωινό μπανάκι μιλώντας άλλωστε πάντα για καλοκαίρια και τέτοια εποχή,ή έτρωγαν το βραδινό -πρωινό τους στην Γλυφάδα στο θρυλικό Old Baker ή τα κορυφαία μπέργκερς στο επίσης θρυλικό Queen!
Άντε και καμία κρέπα στο επίσης ιστορικό Feticcio ! Όλα αυτά για να βρεθείς στα ιστορικά κλαμπ. Το Σάββατο ήταν μια ιεροτελεστία πραγματική. Άλλωστε το Σάββατο στην εποχή που δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και κινητά,ήταν η μέρα που έκανες την δικιά σου πασαρέλα.
Θα έβγαινες για να γνωρίσεις κόσμο,να δεις,να σε δουν,να κάνεις γνωριμίες. Άρα έπρεπε να είσαι στην πένα. Τα αγόρια με τα καλύτερα T-shirts και τις πιο επώνυμες μάρκες ή με έξυπνα λογότυπα και τα κορίτσια με τα πιο φαντεζί φορεματάκια . Προσοχή. Καμία σχέση με σήμερα. Δεν υπήρχε τότε το …χύμα στο κύμα ντύσιμο. Σινιέ που λέμε,το σέξι ήταν να αφήνουμε να φαίνεται κάτι απλά. Να φαντάζεται ο άλλος ,όχι να βλέπει!
Καμία σχέση με σήμερα. Το απόγευμα ξεκίναγε με καφέ,μετά φαγητό που για τους κλάμπερς της εποχής ήταν συνήθως Wendys στο Σύνταγμα αλλά και την Γλυφάδα και που ήταν και το αγαπημένο ειδικά για τα ξένα μοντέλα! Οι πιο μπασμένοι έιχαν κάνει κράτηση στο θρυλικό Rich στην Γλυφάδα για καφέ φαγητό πριν το κλάμπινγκ.
Στην εποχή βέβαια που ο Βασίλης Τσιλιχρήστος είχε φέρει και το εστιατόριο πολυτελείας στους βραδινούς χώρους όπως ειδικά στο Privillege ή πιο πριν από αυτό στο Bedside δίπλα στην αυτοκρατορία του Amfiteatro.
Το κλάμπινγκ ειδικά καλοκαίρι στην Αθήνα ήταν …μονοκούκι! Ιστορικά μαγαζιά. Πιο αρχή απ όλα ερχόμενος από Πειραιά ήταν το “Buzios” του Κακέτση. Ο «Ειρηνικός» των Κουτρουλιάδων που άλλαζε ονομασία ανά εποχή φιλοξενώντας τα πιο δυνατά brands του χειμώνα που κατέβαιναν παραλιακή και το “Ακρωτήρι” ήταν τα διαχρονικά ιστορικά μαγαζιά μαζί και με τα “Αστέρια” ενδιάμεσα των δύο αυτών που ήταν του Παπαργυρόπουλου και πολλές φορές ήταν και μπουζούκια(ιδιαίτερος χαμός εκεί με Βίσση ή Κιάμο).
Υπήρχαν και άλλα μικρότερα κατά καιρούς καλοκαιρινά κλαμπάκια. Βέβαια για μερικά χρόνια το καλύτερο και πιο ντιζαϊνάτο κλαμπ όλων των εποχών στην Ελλάδα,το Amfiteatro ,που ψηφίστηκε και στα κορυφαία του κόσμου! Κλαμπ που έπρεπε να περιμένεις ώρες για να μπεις μέσα.
Πραγματική μάχη. Μαγαζιά των 5.000 κόσμου που όμως όταν είχες άκρη τους μετρ ή τους πορτιέρηδες ήταν σαν να ήξερες τον ..πρωθυπουργό και τα κορίτσια θα σε είχαν τον καλύτερό τους φίλο αν είχες τέτοιες γνωριμίες!
Το να μπαίνεις αέρα σε αυτά τα κλαμπ ή να έχεις καλό τραπέζι,αυτόματα σε έκανε να έχεις τις καλύτερες γνωριμίες από το άλλο φύλο και να είσαι σαν πρίγκηπας γενικά και για τους φίλους σου! Και βέβαια υπήρχε κάτι σημαντικό. Δεν είχε σημασία αν είχες λεφτά για να πας στα κλασάτα κλαμπ και μαγαζιά.
Αν ήσουν χαρούμενος άνθρωπος,ένα χαρούμενο ζευγάρι ή παρέα,κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως πολλές παρέες που σήμερα λένε δώσε δύο μπουκάλια και μετά είναι όλο μανούρα και χαϊλίκι,τότε έτρωγαν πόρτα!
Όπως λένε και οι παλιοί πορτιέρηδες,που έκαναν πράγματι face control και όχι ρόλο…τροχονόμου σήμερα στις περισσότερες των περιπτώσεων,ούτε το 5% από τους σημερινούς δεν θα έμπαινε τότε μέσα στα θρυλικά κλαμπ της Αθήνας! Αυτές οι ναυαρχίδες σήμερα έκλεισαν όλες μα όλες. Γκρεμίστηκαν πλην από τα “Αστέρια”που όμως έχουν αλλάξει ύφος.
Συνεπώς αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν υπάρχει πια κλάμπινγκ καλοκαίρι στην Αθήνα. Δεν υπάρχουν χώροι στην θάλασσα δίπλα. Που να πας πια; Γι αυτό και πας αέρα στην Γλυφάδα και την Βουλιαγμένη πια
Στις εποχές αυτές ήταν που υπήρξαν και θρυλικά σχήματα στα μπουζούκια αλλά πιο λάιτ που λέμε. Η Αθήνα στην δεκαετία του ’90 ανέδειξε το κλάμπινγκ.
Όλοι οι νέοι έτρεχαν στα κλαμπ και ακόμα και αυτοί που ήταν του μπουζουκιού ειδικά το χειμώνα,το καλοκαίρι ήταν κλάμπερς βασικά! Ασφαλώς όμως υπήρχαν και τα μπουζούκια που όμως γίνονταν πιο after. Και πολλοί κλάμπερς που αγαπούσαν τα μπουζούκια έσκαγαν μύτη αργά.
Ο χαμός γινόταν φυσικά στο ιστορικό “Σόδομα και Γόμορα” δίπλα στο “Buzios” που το έτρεχε ο Μάριος Παπαδάτος (κορυφαίος μάνατζερ σήμερα τραγουδιστών)και εκεί θυμάμαι στα πρώτα βήματα τον Στέλιο Ρόκο με το “Σμαράγδια και ρουμπίνια). Μετά τις 5 πανικός για ένα τραπέζι. Τότε έσκαγε ο καλός κόσμος. Αν είχες μεγάλο …μέσο,έμπαινες από το μυστικό πορτάκι από το “Buzios” και ήσουν ο πιο μουράτος!
Φυσικά εποχές με “Romeo” (ο μεγάλος χαμός έγινε στα χρόνια του Τσαλίκη)στα φόρτε του να τιγκάρει δεύτερη φορά στις 05.00 και να πηγαίνει μέχρι 08.00 χαλαρά!
Και φυσικά να θυμηθώ και λίγο πιο μετά αρχές του 2000,το χαμό με Πλούταρχο στο “Ποσειδώνειο”. Τότε το καλύτερο πρόγραμμα ήταν το δεύτερο ή …τρίτο και η καλύτερη ώρα να πας ήταν μετά τις 04.00! Πως είπατε; Ακριβώς . Και οι φίρμες τότε ήταν στην πίστα ώρες,όχι μια ωρίτσα και άλλη μια προς το τέλος και γεια σας. Και έκλειναν αυτές το πρόγραμμα!
Τότε δεν υπήρχαν κινητά και έτσι έπρεπε να ζεις την στιγμή. Ζούσες για να πεις την άλλη μέρα τι έγινε. Τότε έπρεπε να μιλησεις στο κορίτσι,έπρεπε να φλερτάρεις.
Υπήρχε διάχυτο ένα όμορφο φλερτ. Αγνές ,αθώες,ειδικά σε σχέση με σήμερα,εποχές. Τότε δεν υπήρχε φλερτ από τα κινητά. Τότε έκανες 2-3 μέρες να ψήσεις μια κοπέλα να βγεις έξω.
Μιλάμε για το σύνολο των περιπτώσεων . Και να μάθεις πληροφορίες από τους κοινούς φίλους. Και ήταν είδηση να πέσει το πρώτο φιλί! Χαρούμενα πρόσωπα,δεν υπήρχε σνομπισμός. Ακόμα και αν κάποια δεν σε γούσταρε,θα ήταν ευγενική. Ο περισσότερος κόσμος χόρευε. Δεν ήταν ακούνητος με ένα κινητό στο χέρι.
Περίμενες να ακούσεις τα αγαπημένα σου τραγούδια που δεν υπήρχε YouTube να τα βρεις ή δεν τα είχαν στα ραδιόφωνα για να τα πάιξουν. Ένας ακόμα λόγος που “ξεφούσκωσαν” τα κλαμπ. Θυμάμαι Snap και Rhythm is a Dancer και Haddaway – What Is Love .Ο χαμός!
Φυσικά αυτά που έφερνε ο Tsili στο “Αmfiteatro” ύμνοι που δεν έβρισκες ούτε σε ψαγμένο δισκοπωλείο! Και 5500 κόσμος στο “Αmfiteatro” με τα αεροπλάνα να περνάνε από πάνω τα ξημερώματα ! Και με Armand Van Helden, Paul Oakenfold και John Digweed ,όχι στην Μύκονο αλλά στην Αθήνα και την Γλυφάδα(ή στο “παιδί” του το “Venue” Βάρκιζα κτλ).
Θα επανέλθω όμως με θέμα για το πιο ιστορικό μαγαζί! Αυτές οι εποχές των 90s μας χαιρέτησαν με τις καλύτερες αναμνήσεις. Τώρα δεν υπάρχει σοβαρό κλάμπινγκ,δεν υπάρχουν μαγαζάρες,δεν είναι είδηση να πας σε ένα κλαμπ,δεν υπάρχει αγνό φλερτ ,δεν υπάρχει ποιότητα,δεν υπάρχει αποκλειστική μουσική. Κοινώς δεν υπάρχει πραγματική διασκέδαση.
Η νύχτα που ζήσαμε στο ’90 και το ’00 ,χαιρέτησε. Μαζί και οι καλές εποχές….
