Οι τελικοί των «αιωνίων» μάς είχαν λείψει. Τα δακρυγόνα όχι. Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε περισσότερη αντίδραση και πείσμα από τον Παναθηναϊκό, που δεν το είδαμε. Είμαστε, όμως, στην αρχή μιας σειράς κι είναι σφάλμα αν κρίνει κανείς από την πρώτη αναμέτρηση. Όπως και να ‘χει, υπάρχουν στοιχεία, που αξίζει να σταθούμε.
Εν αρχή ην ο Μουσταφά Φαλ. Ο Μπαρτζώκας ήταν τυχερός που ο Λαντέιλ ήθελε το ΝΒΑ, αλλά ταυτόχρονα κι εξαιρετικός ως προς το «σημάδι» του. Ο Γάλλος ήταν ανίκητος, έβαλε στα καλάθια τον Παπαγιάννη (δεν είναι μικρό πράγμα), γύρω του χτίστηκε η νίκη του Ολυμπιακού. Άλλωστε, η πρώτη περίοδος διαμόρφωσε μια διαφορά, που δεν καλύφθηκε στα υπόλοιπα τρία δεκάλεπτα.
Τελικοί χωρίς τρυκ δεν γίνονται
Ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν είναι τυχαίος προπονητής. Μαζί με τον Γιώργο Βόβορα και το υπόλοιπο τεχνικό επιτελείο, ετοίμασαν μια έκπληξη. Η χρησιμοποίηση του Ουάιτ, σε ρόλο… Γκιστ (ή Λάσμε, αν προτιμάτε) δεν ήταν κάτι που είχαμε ξαναδεί να συμβαίνει. Πήγε καλά κι ο Αμερικανός έκανε -ίσως- το πιο μεστό παιχνίδι του στον Παναθηναϊκό.
Βεβαίως, ο Ουάιτ δεν είναι Γκιστ, το 2022 δεν είναι 2013 κι η προσπάθεια δεν καρποφόρησε. Μην βιαστείτε να αναδείξετε πρωταθλητή, οι τελικοί έχουν δρόμο. Δύσκολα θα έχει ξανά τόσο κακή βραδιά ο Νέντοβιτς, ο Παπαγιάννης θα βγάλει αντίδραση, ο Μπαρτζώκας θα διαβάσει το… κόλπο και θα έχει απάντηση, ο Παναθηναϊκός παίζει στην έδρα του και θα είναι… άλλο ματς.
Η συνταγή που δεν αλλάζει
Σταθήκαμε περισσότερο στον Παναθηναϊκό, γιατί ο Μπαρτζώκας δεν έχει λόγο να αλλάξει τη συνταγή. Η ηρεμία που δίνει στο παιχνίδι ο Σλούκας, το εύκολο καλάθι του Βεζένκοφ, η τρομερή ενέργεια, που βγάζουν Παπανικολάου και ΜακΚίσικ, η… τρέλα του Ντόρσεϊ κι η ουσιαστική βοήθεια από τον Λαρεντζάκη, είναι στοιχεία που δίνουν τίτλο. Βάλτε ακόμα τον πληθωρικό Ουόκαπ και τον Μάρτιν, που δίνει ανάσες στον Γάλλο, κι έχετε όλο το παζλ.
Οι τελικοί θα ήταν καλύτεροι, αν δεν είχαμε αυτό το κακό με τα αυτοκόλλητα διαφημιστικά. Όταν είδα τον ΜακΚίσικ να πέφτει, το μυαλό πήγε στον Γκιστ και στον Χάκετ. Επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει. Αντιλαμβάνομαι πως είναι… αναγκαίο κακό (η Ευρωλίγκα έχει λύσει το πρόβλημα), είναι όμως πολύ κακό και πολύ επικίνδυνο. Καλύτερα λιγότερη ή διαφορετική προβολή, παρά να κινδυνεύουν παίκτες να αλλάξει η καριέρα τους.