Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τη σημαντική νίκη της ΑΕΚ επί του Άρη, η οποία είναι και η τρίτη στα πρώτα τέσσερα ματς της 4ης του θητείας στην ομάδα.

Στην κατάσταση που είχε φτάσει η ΑΕΚ πριν τα Χριστούγεννα, προφανώς και είχε απόλυτη ανάγκη κάθε νίκη, με οποιονδήποτε αντίπαλο. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως οι δυο νίκες με Παναιτωλικό και Λαμία, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποτελούν κριτήριο, για το αν η ΑΕΚ είχε μπει ξανά στον δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα. Ούτε καν το μηδέν στα μετόπισθεν μετά από πολύ καιρό δεν είχε τόσο βαρύνουσα σημασία, γιατί απέναντι οι ίδιοι αντίπαλοι δεν είχαν βρει δίχτυα ούτε στα αντίστοιχα ματς του πρώτου γύρου.

Το πρώτο ουσιαστικό τεστ που θα έδειχνε αν η ΑΕΚ όντως βαδίζει ξανά στον δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα ή συνεχίζει να πορεύεται άνευ πυξίδας, ήταν αυτό το ματς με τον Άρη στο Κλεάνθης Βικελίδης. Απέναντι δηλαδή σε μια ομάδα που προφανώς δεν έγινε ξαφνικά φόβητρο για την ΑΕΚ, αλλά φέτος έχει σκαρφαλώσει μέχρι και την δεύτερη θέση και εντός έδρας είχε σκοράρει σ’ όλα της τα παιχνίδια. Αυτό το τεστ λοιπόν, η Ένωση όχι μόνο το πέρασε, αλλά πήρε και άριστα. Ή για να είμαστε ακριβείς, το άριστα το πήρε ο Χιμένεθ.

Όλα όσα έκανε ο Μανόλο πριν και κατά την διάρκεια του παιχνιδιού με τον Άρη, ήταν απολύτως σωστά. Και κυρίως, ήταν αυτά που χρειαζόταν η ομάδα, για να μπορέσει να παρουσιάσει ίσως για πρώτη φορά φέτος, πλην του ματς με την Βόλφσμπουργκ, εικόνα κανονικής ΑΕΚ. Ο Χιμένεθ έβγαλε στο γήπεδο μια ομάδα που ήταν στημένη σωστά, που αμύνθηκε αψεγάδιαστα, που κτύπησε εκεί που έπρεπε και που ήξερε πώς να πάρει αυτό που ήθελε. Στοιχεία δηλαδή, που σχεδόν σε κανένα ματς δεν είχε φέτος η ΑΕΚ. Τουλάχιστον όχι όλα μαζί, στο ίδιο 90άλεπτο.

Η ιδέα του Χιμένεθ να ενισχύσει με τρίτο χαφ την μεσαία γραμμή και να γυρίσει τον σχηματισμό σε 4-3-3, ήταν το «κλειδί» για να αρχίσει να «κλειδώνει» η ΑΕΚ το παιχνίδι. Διότι σε τέτοια ματς, πάντα η αρχή είναι να «κλειδώσεις» τον αντίπαλο. Με την τριάδα στα χαφ, η ΑΕΚ πήρε παίκτη παραπάνω και αυτό την βοηθούσε να έχει πολύ καλή ανασταλτική λειτουργία ήδη από το κέντρο του γηπέδου. Πριν καν φτάσει στην τελευταία ζώνη άμυνας. Και αν ο Κρίστιτσιτς είχε βοηθήσει λίγο στο δημιουργικό κομμάτι και δεν ήταν άφαντος, αυτός ο σχηματισμός θα είχε βοηθήσει πολύ την ΑΕΚ και δημιουργικά.

Ολόσωστη και ορθόδοξη επιθετικά και μάγκικη, ήταν και η επιλογή του Χιμένεθ να ξεκινήσει με τον Μαχαίρα στο αριστερό άκρο της επίθεσης. Δηλαδή μ’ έναν 20χρονο στην μια πλευρά και μ’ έναν 22χρονο στην άλλη. Που όμως αμφότεροι ήταν καθαρόαιμα εξτρέμ. Δ εν του βγήκε η επιλογή του Μαχαίρα, γιατί δεν του βγήκαν του Θεοδόση οι φάσεις. Αλλά ήταν 100% σωστό το σκεπτικό και ήταν 100% ποδοσφαιρικά λογικό το σχήμα. Και αν μάλιστα έκανε ο Μαχαίρας τα μισά απ’ όσα ο Γκαρσία, η ΑΕΚ θα είχε «καθαρίσει» ήδη το παιχνίδι από το πρώτο ημίχρονο. Αλλά παρόλο που δεν έγινε, ο Χιμένεθ είχε έτοιμη και άριστη διαχείριση από τον πάγκο. Ολόσωστες ήταν όλες οι αλλαγές. Ή εν πάσει περιπτώσεις οι τέσσερις, διότι την 5^η την «έφαγε» ο Μπέμπεκ, ο Τζήλος και το «ρεσιτάλ» fair play από τον αντίπαλο.

Όμως εκτός από το διάβασμα, το στήσιμο και την διαχείριση του ματς, ο Χιμένεθ το άριστα το παίρνει για την αλλαγή αυτής της ριμάδας της νοοτροπίας. Ξέρετε κάτι, το μεγάλο πλεονέκτημα που είχε ο Μανόλο σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο προπονητή αναλάμβανε την ομάδα μετά τον Καρέρα, ήταν πως θα μπορούσε εύκολα να καταλάβει πως αυτό που παρέλαβε, δεν ήταν μια κανονική ΑΕΚ. Διότι πολύ απλά, ξέρει καλά ο Ανδαλουσιάνος, τι ακριβώς σημαίνει κανονική ΑΕΚ. Την είχε δημιουργήσει άλλωστε ο ίδιος σχεδόν στο ιδανικό της, μόλις τρεις σεζόν πίσω.

Ήξερε λοιπόν ο Χιμένεθ από την πρώτη μέρα, προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί και να δουλέψει. Επέμενε από την αρχή σ’ αυτό που λέγεται ομαδική δουλειά μέσα στο γήπεδο. Σ’ αυτό το περιβόητο «όλοι μαζί», που η ΑΕΚ κόντευε να το ξεχάσει. Επέμενε καθημερινά σ’ αυτό. Από τις ασκήσεις που έκανε μέσα στο γήπεδο, μέχρι τις ομιλίες που έκανε στα αποδυτήρια. Από κοντά σ’ αυτό και ο Παναγιώτης Κονέ. Όπως και την πρωταθληματική σεζόν, αλλά από διαφορετικό πόστο.

Επέμενε καθημερινά ο Χιμένεθ σ’ αυτό το «ότι κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πετύχουμε». Και δεν ήταν όλο αυτό μια θεωρία, αλλά κάτι πολύ πρακτικό. Μ’ αυτόν τρόπο προσπαθεί ο Χιμένεθ να λύσει το πρόβλημα που είχε η ΑΕΚ στην ανασταλτική λειτουργία. Πείθοντας πως η άμυνα είναι δουλειά όλων και όχι μόνο των αμυντικών. Έλεγε στους παίκτες πως «όποιος δεν παίζει άμυνα, δεν θα παίζει καθόλου». Και στο Χαριλάου τις πιο κρίσιμες άμυνες στο φινάλε του ματς, τις έβγαλε ο… Λιβάγια. Ενώ σ’ όλο το ματς, η ΑΕΚ δεν έφαγε ούτε μισή φάση.

Προφανώς και η ΑΕΚ με τη νίκη στο Κλεάνθης Βικελίδης, ούτε έφερε τα πάνω κάτω στο πρωτάθλημα, ούτε τίποτε. Έβαλε πάντως από κάτω της βαθμολογικά και τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, πήρε μια καλή δόση αυτοπεποίθησης και κυρίως έδειξε πως αρχίζει να περπατάει σ’ έναν δρόμο που μπορεί και να οδηγεί στην πραγματικότητα και όχι να πηγαίνει στα κουτουρού προς τον γκρεμό. Παρόλα αυτά, έχει ακόμα πολύ… μάκρος και πολλά ζόρια αυτός ο δρόμος. Και ο πρώτος που το ξέρει καλά αυτό, είναι ο Χιμένεθ.

Άφησα για το τέλος δυο παίκτες. Ο ένας είναι ο Λιβάι. Η ΑΕΚ έχει στα χέρια ένα διαμάντι, που μπορεί να κάνει μέσα στο γήπεδο ότι λίγοι παίκτες μπορούν. Από το να σκοράρει με στημένο, μέχρι να κάνει κούρσα που θα αφήσει πίσω δυο αντιπάλους. Δεν γίνεται και δεν πρέπει να μην το εκμεταλλευτεί. Ο άλλος παίκτης, είναι ο Λάτσι. Ακούγαμε από πέρυσι και απ’ αυτούς που τον βλέπουν στις προπονήσεις, τα καλύτερα. Δεν τον είχαμε δει ποτέ, παρά μόνο σ’ εκείνο το σκοτωμένο ματς στη Νέα Σμύρνη, την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος πέρυσι. Το παλικάρι έδειξε στο Χαριλάου, πως αξίζει προσοχής και ευκαιριών. Παρόλο που και η φάση με τον τραυματισμό του Νεντελτσεάρου, έδειξε πως η ΑΕΚ πρέπει οπωσδήποτε να κινηθεί για στόπερ.