Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για τον επείγοντα χαρακτήρα που έχει για τον Ολυμπιακό η απόκτηση αριστερού μπακ-χαφ.

Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για τον επείγοντα χαρακτήρα που έχει για τον Ολυμπιακό η απόκτηση αριστερού μπακ-χαφ.

Πρόκειται βλέπεις για τον Ολυμπιακό. Άρα για την παγιωμένη συνήθεια του κόσμου του να βλέπει την ομάδα του να κάνει μεταγραφές και τον Γενάρη μήνα. Κι όταν γράφω μεταγραφές έχει σημασία ο πληθυντικός. Διότι στον Ολυμπιακό δεν εννοούν να κάνουν μόλις μία. Συνήθως κάνουν περισσότερες. Είναι πολύ πιθανό να γίνει το ίδιο και αυτό τον Γενάρη. Θεωρητικά οι ερυθρόλευκοι επείγονται να φέρουν έναν αριστερό μπακ, από την στιγμή που ο Βινάγκρε πέρασε και δεν ακούμπησε.

Εδώ υπάρχει αριθμητικό πρόβλημα που δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί. Ο 37χρονος Χολέμπας παίζει το ένα παιχνίδι μετά το άλλο. Ούτε να συνεχίσει σε αυτό τον ρυθμό γίνεται, ούτε φυσικά είναι δίκαιο να του ζητούνται να κάνει τα ίδια πράγματα που έκανε στα τριάντα του. Κατά συνέπεια ο Ολυμπιακός δεν ψάχνει για ένα μπακ που θα έρθει για να ξεκουράζει τον Χολέμπα. Ψάχνει για μπακ που θα αναλάβει ευθύνες και θα ετοιμαστεί για να παίζει βασικός όχι σε χρόνο μέλλοντα, αλλά σε χρόνο ενεστώτα.

Ο Μπρούμα ήρθε τραυματίας, ξανατραυματίστηκε και ακόμα δεν έχουμε δει τι μπορεί να προσφέρει. Το δείγμα κόντρα στη Λάρισα ήταν ενθαρρυντικό, αλλά με αντίπαλο πιο καλές ομάδες μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα. Άλλωστε για τέτοιες ομάδες, όπως η Λάρισα, δεν χρειάζεται να έχεις το Μπρούμα για να πάρεις τη νίκη. Τα ίδια ισχύουν και για τον Ντρέγκερ. Προφανώς δεν πρόκειται για παίκτη μεγάλης κλάσης, αλλά όταν παίζεις στην Μπουντεσλίγκα κι έχεις πέρσι 18 συμμετοχές, δεν είσαι για πέταμα. Τουλάχιστον μπορείς να δίνεις τις απαραίτητες ανάσες στον Ραφίνια που παίζει ασταμάτητα και με κίνδυνο μυικών τραυματισμών.

Σε ό,τι αφορά τον Πέπε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τραυματίας ήρθε κι αυτός, αλλά πάει καιρός που έγινε καλά και είναι στη διάθεση του Μαρτίνς. Η διαφορά είναι πως όποτε παίζει δεν πείθει. Όποιος ισχυριστεί κάτι άλλο μάλλον δεν θέλει να δει την πραγματικότητα. Τον παρακολουθώ και δεν μπορώ να καταλάβω τι θέση παίζει και ποιο είναι το δυνατό του σημείο. Θεωρητικά έχει τη δυνατότητα να ανοίγει το παιχνίδι παίρνοντας την μπάλα εκεί που συνήθως την παίρνει και ο Εμβιλά. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο στην περίπτωση που τη δώσουν. Διότι να την κλέψει αυτός σταματώντας αντίπαλο είναι πολύ δύσκολο.

Μέχρι τώρα δεν το έχουμε δει να συμβαίνει και δεν μπορώ να καταλάβω πως θα συμβεί αργότερα. Αν παίξει πιο ψηλά, κάτι σαν οχτάρι δηλαδή, τότε δεν θα υπάρχουν κενοί χώροι. Θα έρχεται γρήγορα πάνω του αντίπαλος και μέχρι τώρα ο Πέπε δείχνει να έχει ιδιαίτερη δυσκολία να ανταπεξέλθει τι προσωπικές μονομαχίες. Για ταχύτητα ας μην το συζητήσουμε καθόλου. Βλέποντας για παράδειγμα αυτόν και τον Ανδρούτσο δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί ο Ολυμπιακός να επιμείνει στον Πορτογάλο κι όχι σε ένα δικό του παιδί από την μαχητικότητα του οποίου δεν θα έχει ποτέ παράπονο.

Τα σημειώνω αυτά γιατί ο Ολυμπιακός βρίσκεται μπροστά στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου και πρέπει να πάρει αποφάσεις. Κατά τη γνώμη μου, η εξασφάλιση ενός ικανού αριστερού μπακ είναι το πρώτο ζητούμενο. Εκεί με την επιλογή του Βινάγκρε που δεν ασχολήθηκε καθόλου με την νέα του ομάδα, υπάρχει πρόβλημα. Σε όλες τις άλλες θέσεις έχει λύσεις.

Όπως αναφέραμε στην αρχή του κειμένου ο Ολυμπιακός δεν σταματά συνήθως σε μια μεταγραφή. Στην προκειμένη περίπτωση όμως έχει άμεση ανάγκη από παίκτη στα αριστερά του. Κι όχι παίκτη που θα τον βρει στα τέλη του Γενάρη αλλά όσο γίνεται πιο γρήγορα. Παίκτη που θα έρθει ετοιμοπόλεμος χωρίς τραυματισμούς και θέματα φυσικής κατάστασης. Αυτός ίσως είναι ένας λόγος που οι ερυθρόλευκοι έχουν τόσο ψηλά στην λίστα τους τον Μολδαβό (με πορτογαλικό διαβατήριο) Όλεγκ Ρέαμπτσιουκ…