Ο Θωμάς Μαύρος μίλησε για την εμπειρία του από το νέο γήπεδο της ΑΕΚ αλλά και την κίνηση του να δώσει ορισμένα από τα προσωπικά του αντικείμενα ως ποδοσφαιριστή στο μουσείο του συλλόγου.

Ο μεγάλος Θωμάς Μαύρος μπήκε για πρώτη φορά στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, στάθηκε με συγκίνηση κάτω από τη φωτογραφία του σε έναν από τους τέσσερις πυλώνες που στηρίζουν το στέγαστρο, παρέδωσε για το Μουσείο του συλλόγου ενθύμια μιας μεγάλης καριέρας (η δωρεά είχε γίνει πολύ πριν, αλλά ολοκληρώθηκε συμβολικά μέσα στο χώρο του γηπέδου), ανάμεσα στα οποία το ασημένιο παπούτσι της Ευρώπης του 1979, αλλά και τη φανέλα με την οποία αγωνίστηκε με τη Μικτή Κόσμου και μίλησε στην κάμερα του AEK TV.

-Για το πώς αισθάνθηκε, όταν είδε τη φωτογραφία του σε έναν από τους τέσσερις πυλώνες του γηπέδου:

«Μεγάλη τιμή, μεγάλη συγκίνηση ότι και εγώ κάτι βοήθησα στο μεγάλο όνομα αυτής της μεγάλης ομάδας, που λέγεται ΑΕΚ. Και σίγουρα βλέποντας αυτό το καταπληκτικό γήπεδο χαίρομαι και μπορώ να πω συγχαρητήρια στον Δημήτρη Μελισσανίδη γιατί είναι πολύ μεγάλο αυτό το έργο και τον ευχαριστούμε. Και βέβαια να μπούμε μέσα και να έχουμε μόνο νίκες, χαρές και τίτλους».

-Για τη γενιά ΑΕΚτζήδων που έχει δημιουργήσει μόνος του…

«Σας ευχαριστώ, σας αγαπώ, είναι μεγάλη μου τιμή να ακούω τέτοια λόγια! Ηθελα να κάνω όσους περισσότερους ΑΕΚτζήδες και πάντα μετά από κάθε παιχνίδι ήθελα ο κόσμος να φεύγει υπερήφανος και χαρούμενος. Αυτή ήταν η αποστολή μου και με συγκίνηση βλέπω ότι κάπου πέτυχα σε αυτό έργο».

-Για το αν γνώριζε την κίνηση του Δημήτρη Μελισσανίδη:

«Δεν γνώριζα τίποτα, ήταν έκπληξη. Ξεκίνησε πρώτα από τον φίλο μου, Στέλιο Σεραφείδη και χάρηκα πάρα πολύ όπως και για τα άλλα δύο παιδιά, τον Μίμη (Παπαϊωάννου) και τον Κώστα (Νεστορίδη) και μετά… Ακούστηκε το όνομά μου, δεν το περίμενα και πάλι επαναλαμβάνω ότι είναι μεγάλη τιμή για έναν παίκτη να αναγνωρίζεται ότι και αυτός προσέφερε στην ομάδα του το οτιδήποτε».

-Για την τεράστια δωρεά του στο Μουσείο της ΑΕΚ:

«Τίποτα, απλά πράγματα… Θεώρησα ότι η ΑΕΚ με ανέδειξε για να κάνω αυτό που έκανα και ότι οφείλω να τα καταθέσω στην ομάδα μου, που με είχε στους κόλπους της και μπόρεσα να κάνω όσα πέτυχα, να έχω αυτή την απόδοση, να βάλω αυτά τα γκολ και να βγω δεύτερος σκόρερ στην Ευρώπη και βεβαίως να προσκληθώ, που είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν ποδοσφαιριστή στη Μικτή Κόσμου, μετά τη Μικτή Ευρώπης. Και βέβαια αυτό πρέπει να το κάνει και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, είτε είναι αθλητές παλιοί είτε ο οιοσδήποτε, να εμπλουτίσουμε εδώ το μουσείο της μητέρας ΑΕΚ, της αγαπημένης μας ομάδας, ώστε να περνάει ο κόσμος και να χαίρεται που είναι οπαδός αυτής της μεγάλης ομάδας».

-Για το πώς φαντάζεται τον πρώτο αγώνα στο νέο γήπεδο:

«Πιστεύω ότι θα είναι άκρως συγκινητική η ατμόσφαιρα γιατί εμείς οι ΑΕΚτζήδες το έχουμε και εγώ το καμαρώνω αυτό να είμαστε συναισθηματικοί και θα γίνει ένας πανζουρλισμός το ποιος θα πρωτομπεί μέσα και δεν ξέρω και απ’ έξω γύρω από το γήπεδο τι θα γίνεται. Το μόνο που εύχομαι είναι να είμαστε όλοι υγιείς γιατί η πολύ συγκίνηση είναι και λίγο επικίνδυνη ειδικά σε κάποιους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας και να μας χαρίζει η ομάδα μας νίκες, νίκες και πάλι νίκες».

-Για τα δικά του βιώματα σε αυτό το γήπεδο:

«Κάτι το ανεπανάληπτο νιώθω, περνάνε από το μυαλό μου πολλές στιγμές μέσα εδώ… Ενας ιερός τόπος είναι που και εμείς είμαστε μέλη αυτής της μεγάλης ομάδας και γράψαμε ό,τι μπορούσε ο καθένας πιο όμορφο για την ΑΕΚ. Νομίζω ότι το παιχνίδι με την ΚΠΡ ήταν ένα θρίλερ, ένα παιχνίδι αξέχαστο, η πρόκριση ήταν πάρα πολύ δύσκολη, εμείς μπήκαμε με πιστεύω, δεν ξέρω πώς, γιατί λογική δεν υπήρχε και το καταφέραμε και το τι έγινε μετά είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Δηλαδή εγώ έφυγα από το γήπεδο χωρίς να έχω ούτε το σορτσάκι μου, ούτε την μπλούζα μου, ούτε τα παπούτσια μου, ούτε τις κάλτσες μου. Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Και άλλες πολύ μεγάλες στιγμές που εύχομαι να δούμε και στο καινούργιο γήπεδο με την καινούργια ομάδα μας».

-Για το τι θα σημαίνει για την ΑΕΚ το νέο γήπεδο:

«Τεράστια η δυναμική και τεράστια η βοήθεια που προσφέρει το να παίζεις στο δικό σου γήπεδο με τους οπαδούς σου. Το θυμάμαι και εγώ γιατί πάρα πολλές φορές ο κόσμος εκεί που δεν είχαμε άλλη δύναμη, τα είχαμε δώσει όλα που λέμε ποδοσφαιρικά, αυτός ήταν που μας έσπρωχνε και παίρναμε το αποτέλεσμα. Ηταν μεγάλη η ωφέλεια που είχαμε από τον κόσμο εδώ μέσα, σε αυτό το γήπεδο».