Έπαψε να υπάρχει ο ΠΣΑΚ; Χωρίστηκαν οι προπονητές ανάλογα την κατηγορία που κοουτσάρουν, αναρωτιέται ο Γιώργος Κογκαλίδης…

Καιρό τώρα γίνεται συζήτηση για το αν έπρεπε να ανοίξουν τα «μικρότερα» πρωταθλήματα. Η κουβέντα ξεκινά από κάτω προς τα πάνω, με το… υπόγειο να πιέζει και το… ρετιρέ να… λιάζεται. Και σαν να μην φτάνει αυτό, καινούριο φρούτο προέκυψε στην μπασκετική φρουτοπία: Οι προπονητές της Α2!

Παρακολουθώ, όχι μόνο από επαγγελματική διαστροφή, όλη τη συζήτηση, που γίνεται για την έναρξη προπονήσεων και αγώνων της Α2, Α1 Γυναικών κι όλων των εθνικών κατηγοριών (και κάποιες σκόρπιες φωνές, για τα παιδιά μας, των οποίων το βιολογικό ρολόι απορρυθμίστηκε με απρόβλεπτες συνέπειες, παρότι στην αλυσίδα μετάδοσης του ιού έχουν πολύ χαμηλή θέση) κι αναρωτιέμαι τι απέγινε εκείνος ο Σύνδεσμος Προπονητών (ΣΕΠΚ);

Δεν υπάρχει πουθενά. Σε μία εποχή που βάλλεται το μπάσκετ και τα μέλη του από παντού, αυτός ξέχωρα ότι δεν παίρνει κάποια πρωτοβουλία, δεν συμμετέχει σε καμία συνάντηση φορέων, συζητήσεων κτλ. Κι αυτό είναι αφενός πρόβλημα λειτουργίας του οργάνου, αφετέρου η αναμφισβήτητη προσωπικότητα του Παναγιώτη Γιαννάκη, θα έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην όποια τοποθέτηση.

Ως έχων την υποχρέωση σήκωσα 6-7 τηλέφωνα. Με έκπληξη διαπίστωσα διστακτικότητα, άρνηση, απογοήτευση. «Δεν θα αλλάξει τίποτα» ήταν η επωδός των συνομιλιών. Εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα τον κόουτς Γιαννάκη (το γνωρίζει κι ο ίδιος), όπως και τα περισσότερα από τα μέλη του Συμβουλίου (Μπολάτογλου, Μουρατίδης, Μαρκόπουλος κ.α.), οι οποίοι βρίσκονται χρόνια στην ηγεσία του και έχουν την ευθύνη λειτουργίας του.

Ο Σύνδεσμος Προπονητών, είναι ιστορικός θεσμός και συνέβαλε τα μέγιστα στην άνοδο του μπάσκετ. Από τα χρόνια του Φαίδωνα Ματθαίου, ξεκινώντας από τα σεμινάρια στην Αρχαία Ολυμπία, τα ταξίδια στην Αμερική, από ένα περιοδικό που είχε κι ήταν καινοτόμο για την εποχή του.

Πάντα ένιωθα ότι το μπάσκετ είχε καθοδήγηση από τους δασκάλους του. Ένιωθα ότι οι κανόνες, οι αρχές, οι προπονητικές ιδέες, διαμόρφωναν χαρακτήρες και συνειδήσεις, πέρα από αθλητές και προπονητές. Τώρα νιώθω μία άνευ προηγουμένου (και λόγου) οπισθοχώρηση.

Όταν δεν διεκδικείς τον χώρο σου, δεν έχεις φωνή, πρωτοβουλίες, ιδέες, τότε σε ξεπερνούν οι εξελίξεις. Υπάρχουν, προπονητές ανωτάτου επιπέδου, οι οποίοι μπορούν να μεταφέρουν τα μηνύματα και το σκεπτικό του Συνδέσμου, με τρομακτική απήχηση και αναγνωρισιμότητα. Αντ’ αυτού έχει μείνει ο Γιατράς κι ένας δυο άλλοι να μιλούν μεμονωμένα.

Αντί οι προπονητές να μπουν μπροστά και να συνθέσουν (και να συνδέσουν) σε μια δύσκολη εποχή, εσωστρέφεια και παιχνίδι ισορροπιών. Τα μέλη του ΣΕΠΚ δεν έχουν το απαιτούμενο κοουτσάρισμα. Εκατοντάδες οικογένειες είναι σε πρόβλημα και δεν υπάρχει ανοιχτό φόρουμ, ώστε αν μη τι άλλο να αναγνωριστεί αυτό το πρόβλημα και να αναζητηθούν λύσεις. Να δημιουργηθεί ζύμωση από τη κινητικότητα, τώρα που υπάρχει αληθινή ανάγκη επιβίωσης. Η αποχή και η έλλειψη ατζέντας έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά, αλλά δεν είμαι βέβαιος σε ποιον: Στα μέλη, ή στον Σύνδεσμο.

Αντί επιλόγου: Οι προπονητές της Ευρωλίγκας έκαναν τον δικό τους Σύνδεσμο, ανοίγοντας μια τρύπα στον ΣΕΠΚ. Χθες βγήκε ανακοίνωση από «προπονητές της Α2» (δείτε εδώ)! Τι είναι πάλι ετούτο; Υπάρχουν προπονητές Α1, Α2 κτλ; Υπάρχει παράρτημα ΣΕΠΚ δεύτερης κατηγορίας; Δεν υπάγονται όλοι οι προπονητές στον ίδιο Σύνδεσμο; Χρειάζεται να αυτοπροσδιορίζονται για να διεκδικήσουν το δίκαιο αίτημά τους; Κι αλήθεια, δεν αποδυναμώνεται από μόνο του, όταν περιορίζεται, όταν οι… προπονητές Α1 (έλεος) δεν μιλούν, γιατί δεν υπάρχει καθοδήγηση από το συνδικαλιστικό τους όργανο;