Η ΑΕΚ κέρδισε στην Λεωφόρο το πρώτο ντέρμπι, μετά από 16 συνεχόμενα χωρίς νίκη. Είναι και το πρώτο που κράτησε το μηδέν στην άμυνα, επίσης μετά από 16 συνεχόμενα. Δεν της έδωσε αυτή η νίκη, ούτε το πρωτάθλημα, ούτε το κύπελλο. Επομένως για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν είναι στα μέτρα της ΑΕΚ να βγει στους δρόμους για να την πανηγυρίσει.
Εκείνο που έδωσε στην ΑΕΚ αυτή η νίκη και έχει την σημασία της, είναι οριστικό τέλος στο μαρτύριο να αγωνιά μέχρι και την τελευταία αγωνιστική των πλει οφ, μήπως εκτός από την φετινή σεζόν που πήγε ήδη στα σκουπίδια, κινδυνέψει να πάει και η επόμενη. Διότι αυτό τον κίνδυνο θα έβαζε στην ΑΕΚ, ένας αποκλεισμός από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Όμως αυτή η αγωνία και αυτό το μαρτύριο, η ΑΕΚ το έληξε στην Λεωφόρο. Και ασχέτως αν στις καθυστερήσεις ο Νεντελτσεάρου πήγε να στείλει στον κάλαθο των αχρήστων όλους τους κόπους των συμπαικτών του, αυτή τη νίκη η ΑΕΚ δεν την έκλεψε. Την πήρε γιατί με την εικόνα που είχε στο δεύτερο ημίχρονο, έδειξε πως την άξιζε περισσότερο από τον ΠΑΟ. Ίσως με την νοοτροπία που έβγαλε στο γήπεδο, να την ήθελε και περισσότερο. Έστω και αν δεν θα καταστρεφόταν ούτε καν με ήττα.
Για να πιάσουμε καθαρά το αγωνιστικό κομμάτι, για να μπορέσει να πάρει η ΑΕΚ αυτή τη νίκη, δούλεψαν όλοι όσοι μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου. Απ’ αυτούς που ξεκίνησαν στην βασική ενδεκάδα σ’ όλες τις γραμμές, μέχρι τον Μπακάκη που ήρθε από τον πάγκο για πρώτη φορά μετά από τον τραυματισμό του και πρόλαβε όλους τους παίκτες του ΠΑΟ και πέταξε την μπάλα πλάγιο μετά το δοκάρι του Μακέντα στο πέναλτι.
Παρόλα αυτά, τα έφερε η ποδοσφαιρική μοίρα, που οι δυο παίκτες της ΑΕΚ που «κλείδωσαν» την ευρωπαϊκή νίκη μέσα στην Λεωφόρο, ήταν ο Μάνταλος και ο Τσιντώτας. Δυο από τους παίκτες δηλαδή, που αφενός έχουν το δικό τους σημαντικό μερίδιο ευθύνης στο πόσο στραβά έχει πάει η φετινή χρονιά, αφετέρου έχουν συγκεντρώσει πάνω τους σχεδόν όλα τα πυρά και το ανάθεμα για την φετινή μαρτυρική σεζόν της ΑΕΚ.
Ο Μάνταλος δεν είναι απλώς ο σκόρερ του νικητήριου γκολ, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι το πρώτο του απέναντι στον ΠΑΟ. Είναι ο παίκτης που κινεί όλα τα νήματα, προκειμένου να αλλάξει εντελώς η εικόνα της ΑΕΚ από το πρώτο στο δεύτερο ημίχρονο. Στο πρώτο μέρος υπάρχει μια ομάδα που εκτός από σφικτή στις γραμμές, δεν μπορεί ούτε να κρατήσει την μπάλα, ούτε να αναπτυχθεί, ούτε καν να φτάσει σωστά στην αντίπαλη περιοχή.
Αντιθέτως στο δεύτερο ημίχρονο, η ΑΕΚ βρίσκει τρόπους να απλώνει το παιχνίδι της, να ξεδιπλώνει σωστά επιθέσεις και να πατάει με χαρακτηριστική ευκολία την αντίπαλη περιοχή. Σ’ αυτό φυσικά συνέβαλε και η πίεση και η ενέργεια του Κρίστιτσιτς, του Σιμάνσκι και του Γαλανόπουλου στα χαφ και οι κινήσεις του Καρίμ και του Τάνκοβιτς. Κυρίως όμως συνέβη, διότι ο Μάνταλος έκανε συνεχώς κινήσεις με την μπάλα ανάμεσα στις γραμμές του Παναθηναϊκού και τις έσπαγε την μια μετά την άλλη, φτιάχνοντας τεράστιους χώρους για να βγάλουν την μπάλα μπροστά οι συμπαίκτες του.
Όσο για τον Τσιντώτα, αυτό που έκανε στο 68’, δεν ήταν απλώς η απόκρουση του παιχνιδιού. Ήταν η απόκρουση της χρονιάς. Και ήταν ίσως ήταν και ένα μήνυμα στον αντίπαλο, πως αφού δεν σκόραρε σ’ αυτή την φάση, δεν θα μπορέσει να σκοράρει σε καμία. Άλλωστε η επόμενη ευκαιρία για γκολ που έκανε ο ΠΑΟ στο ματς, ήταν το χαμένο πέναλτι του Μακέντα στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού.
Επιστρέφω στον Μάνταλο, διότι υπάρχουν δυο ακόμα στοιχεία. Το πρώτο είναι πως μέχρι και την Πέμπτη το απόγευμα, δυσκολευόταν ακόμα και να περπατήσει. Πολλώ δε μάλλον να παίξει βασικός την Κυριακή σε ντέρμπι. Τελικά έπαιξε και το καθόρισε. Το δεύτερο στοιχείο, είναι πως έβγαλε ένα πρώτο ημίχρονο, άφαντος. Όπως δυστυχώς στα περισσότερα ματς της φετινής σεζόν. Όπως δυστυχώς και στα 16 από τα συνεχόμενα ντέρμπι που η ΑΕΚ δεν κέρδισε.
Και ξαφνικά από άφαντος, έγινε game changer. Ψάξε τώρα βρες, τι γίνεται στο κεφάλι και στην ψυχολογία αυτού του παιδιού. Και κυρίως, ψάξε βρες την απάντηση στο ερώτημα, γιατί αφού μπορεί να το κάνει σ’ ένα ματς, άραγε δεν μπορεί να το κάνει σε κάθε ματς. Αλλά αυτό μόνο ο ίδιος μπορεί να το απαντήσει.
Για να ξέρουμε πάντως και τι λέμε, αυτή η νίκη που πέτυχε στην Λεωφόρο, το μόνο που (θα πρέπει να) αλλάζει στη ζωή της ΑΕΚ, είναι πως δεν αγωνιά μέχρι και την Κυριακή για την έξοδο στην Ευρώπη. Διότι κατά τα άλλα, ότι έγινε στην Λεωφόρο, δεν θα (πρέπει να) βάλει απολύτως τίποτα, κάτω από κανέναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Οι πάντες (θα πρέπει να) έχουν κριθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Πάντως το γεγονός πως το ευρωπαϊκό εισιτήριο μπήκε ήδη από τώρα στο τσεπάκι της ΑΕΚ, αφενός επιτρέπει να κινηθούν πολύ πιο γρήγορα οι διαδικασίες για την υλοποίηση του σχεδιασμού για την επόμενη σεζόν, αφετέρου ίσως ξεκλειδώσουν άμεσες μεταγραφικές εξελίξεις. Ο Ντα Σίλβα έχει στα χέρια του πρόταση της ΑΕΚ και μάλιστα καλή. Για λόγους ευνόητους, ο αρχηγός της Ρεν δεν επρόκειτο να απαντήσει πριν ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με την Ευρώπη. Τώρα όμως…
Και κάτι τελευταίο για τον Γαλανόπουλο. Εννοείται πως είναι ότι καλύτερο έχει βγει από την φετινή καμένη χρονιά της ΑΕΚ. Για χίλιους λόγους. Ένας απ’ αυτούς λόγους, είναι ο τρόπος και η αρχηγική νοοτροπία με την οποία διαχειρίστηκε την ψυχολογική πίεση που προσπάθησαν κάποιοι παίκτες του Παναθηναϊκού να βάλουν και στους συμπαίκτες του και στον διαιτητή. Είναι ένα παιδί που κάθε φορά αποδεικνύει, εκτός από την αγωνιστική του εικόνα, πως πραγματικά ξέρει ποια φανέλα φοράει.