Για την φετινή ΑΕΚ μπορεί κάποιος να πει πολλά. Άλλωστε τα περισσότερα έχουν ειπωθεί. Προβληματική, με αγωνιστικές παθογένειες και κενά που δεν κάλυψε ούτε τον Γενάρη, ελλειμματική σε πολλά τακτικά κομμάτια από την ανασταλτική λειτουργία, μέχρι και την ανάπτυξη του παιχνιδιού. Επομένως μ’ αυτά τα δεδομένα, θεαματικές αλλαγές στην εικόνα αλλά και στα αποτελέσματα, δεν πρόκειται να υπάρξουν μέχρι και το τέλος της σεζόν.
Επίσης για το τι μπορεί να δουλέψει και τι όχι και τι μπορεί να διαχειριστεί και τι όχι ο Χιμένεθ, υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα. Όπως και τι μπορούν και τι δεν μπορούν να προσφέρουν ένας προς ένας, όλοι οι ποδοσφαιριστές του ρόστερ. Επομένως η ΑΕΚ ούτε χρειάζεται να περιμένει κανένα ματς με τον Βόλο, κανένα παιχνίδι των πλέι οφ ή του κυπέλλου, για να αξιολογήσει προπονητή και υλικό. Και μάλιστα, δεν θα πρέπει καν να πέσει σε καμία παγίδα παραμορφωτικού της εικόνας καθρέφτη, που ενδεχομένως θα προκύψει από κάποιο θετικό αποτέλεσμα είτε στα πλέι οφ, είτε στο κύπελλο.
Όλα αυτά είναι δεδομένα που δεν θα άλλαζαν ότι και να γινόταν στο παιχνίδι με τον Βόλο. Εκείνο όμως που πραγματικά είναι αδύνατον να εξηγηθεί, είναι η νοοτροπία που έβγαλε η ΑΕΚ στο ματς του Πανθεσσαλικού. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι όσοι μπήκαν στο γήπεδο, αντιμετώπισαν το παιχνίδι, σαν να έκαναν αγγαρεία. Σαν να έπρεπε να βγάλουν την υποχρέωση. Παίκτης της ΑΕΚ, δεν πρέπει να βγήκε μια φορά πρώτος στην μπάλα. Οι προσωπικές μονομαχίες, που κρινόντουσαν στην δύναμη και την θέληση, δεν πρέπει να πήγαν ούτε μια φορά σε παίκτη της ΑΕΚ. Πρέσινγκ στον αντίπαλο για να κερδίσει η ΑΕΚ την μπάλα και να κάνει δική της επίθεση, ούτε για αστείο σχεδόν σ’ όλο το ματς.
Οι παίκτες του Βόλου, που ήταν αδιάφοροι βαθμολογικά, έπαιζαν λες και κρινόταν η κατηγορία. Και πολύ καλά έκαναν. Οι παίκτες της ΑΕΚ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έπαιζαν με την λογική του «άντε να τελειώνουμε και μ’ αυτό το ματς, να δούμε τι θα γίνει». Παρόλο που το παιχνίδι στον Βόλο, όσο και αν αυτό ακούγεται κάπως, ήταν κρισιμότατο για την ΑΕΚ. Διότι είναι κρισιμότατο και ζωτικής σημασίας, να καταφέρει τουλάχιστον η Ένωση να βγει στην Ευρώπη.
Και δείτε τώρα τι έγινε. Από εκεί που η ΑΕΚ με το αποτέλεσμα του παιχνιδιού στην Λεωφόρο, θα μπορούσε με νίκη στον Βόλο να πάει στα πλέι οφ σε απόσταση τεσσάρων βαθμών από τον ΠΑΟΚ και έξι από τον ΠΑΟ, τώρα μπορεί να βρεθεί μπλεγμένη ήδη από την πρώτη αγωνιστική. Σκεφτείτε να βγάλει η κλήρωση για το πρόγραμμα, πρεμιέρα ΠΑΟΚ – ΑΕΚ στην Τούμπα και ΠΑΟ – Αστέρας Τρίπολης. Και η ΑΕΚ χάσει. Θα έχει βρεθεί κάτω από τον ΠΑΟΚ, ισόβαθμη με τον ΠΑΟ και θα τρέχει και δεν θα φτάνει.
Παρόλο λοιπόν που ήταν πολύ σημαντικό το διακύβευμα του παιχνιδιού στον Βόλο, η ΑΕΚ μπήκε με την λογική του «πέρα βρέχει». Μια λογική που δυστυχώς την έχει εδώ και πολύ καιρό και σε πολλά παιχνίδια. Ίσως ακόμα πιο σημαντικά απ’ αυτό του Βόλου, όπως για παράδειγμα ο περυσινός τελικός του κυπέλλου με τον ΟΣΦΠ. Και πραγματικά, είναι ακατανόητη αυτή η λογική. Ακόμα και τίποτα να μην κρινόταν στο ματς του Πανθεσσαλικού, μόνο από εγωισμό οι παίκτες που φοράνε τα κιτρινόμαυρα, δεν θα έπρεπε να επιτρέψουν σε τέσσερα φετινά παιχνίδια απέναντι στον Βόλο, να έχουν μόνο μια νίκη. Πολλώ δε μάλλον, από την στιγμή που υπήρχε και διακύβευμα και μάλιστα σημαντικό.
Μπορώ να καταλάβω πολλά. Μπορώ να καταλάβω τον Σιμάνσκι που ήταν «σκασμένος» από τα συνεχόμενα 90άλεπτα στο «κόκκινο» και σ’ αυτό το ματς δεν μπορούσε να περάσει μισή μπαλιά. Μπορώ να καταλάβω πως το ίδιο ίσχυε και για τον Λιβάι. Μπορώ να καταλάβω και το ρίσκο που πήρε ο Χιμένεθ, να βάλει τον ανέτοιμο μετά από τραυματισμό Μιτάι, για να μην κάνει αλχημεία στο αριστερό άκρο της άμυνας. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί έπρεπε να ξεκινήσει και σ’ αυτό το ματς ο Σιμάνσκι, ενώ υπήρχε ο Σάκχοφ. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί στο δεύτερο ημίχρονο, με την ΑΕΚ να κυνηγά στο σκορ, όταν μπήκε ο Ολιβέιρα έπρεπε να βγει ο Καρίμ. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Μάνταλος ούτε σ’ αυτό το ματς πήρε μια φορά την ομάδα πάνω του.
Κυρίως αυτό που αδυνατώ να καταλάβω, είναι την νοοτροπία με την οποία μπήκε η ομάδα στο γήπεδο σ’ ένα τέτοιο ματς. Χωρίς νεύρο, χωρίς πίεση στον αντίπαλο, χωρίς θέληση, χωρίς διάθεση, χωρίς τίποτα. Έπαιζε την ΑΕΚ ο Βόλος στο μισό γήπεδο σ’ ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο και αυτό δεν είχε να κάνει ούτε (μόνο) με τις ελλείψεις στην τακτική, ούτε (μόνο) με τις αγωνιστικές ελλείψεις λόγω τραυματισμών ή την κούραση σημαντικών παικτών. Είχε να κάνει με τη νοοτροπία και την διάθεση. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτή τη νοοτροπία και αυτή την διάθεση, είναι το μόνο που μπορεί η ΑΕΚ να αλλάξει ενόψει πλέι οφ και κυπέλλου. Κάτι άλλο, δεν μπορεί. Αν το κάνει, μπορεί και κάτι να σώσει. Αλλιώς φασκελοκουκούλωστα.