Στο μονόδρομο της συμμετοχής σε ευρωπαϊκή διοργάνωση προστέθηκε και η «υποχρέωση» της κατάκτησης του κυπέλλου. Γράφει ο Στέλιος Σαρέσκος.

Ολοκλήρωσε τη… μισή δουλειά ο Παναθηναϊκός με την πρόκριση στον τελικό και για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια θα διεκδικήσει ένα τρόπαιο. Η άλλη μισή θα «έρθει» αν το κύπελλο καταλήξει στα χέρια των «πράσινων» το βράδυ της 21ης Μαΐου. Έτσι, η καινούργια δοκιμασία που έχει μπροστά της η ομάδα του Γιοβάνοβιτς, είναι η… έξτρα «υποχρέωση» να κόψει το νήμα της σεζόν αγκαλιά με την κούπα.

Ο δεύτερος τη τάξει τίτλος, στο ξεκίνημα της σεζόν, έμεινε στη σκιά της επιτακτικής ανάγκης να κερδίσει η ομάδα την έξοδο της στην Ευρώπη. Η επάνοδος του ΠΑΟ στα ευρωπαϊκά σαλόνια είναι συνδεδεμένη, σε σημαντικό ποσοστό, και με την επιβίωση του συλλόγου! «Ας βγούμε Ευρώπη και βλέπουμε τι θα γίνει στο κύπελλο», ήταν η λογική στη αφετηρία του περασμένου Σεπτεμβρίου και πάνω σ’ αυτή ιεραρχήθηκαν οι στόχοι της χρονιάς.

Ακόμα και μετά τη νίκη – πρόκριση στο Περιστέρι στο τέλος Οκτωβρίου, παρέμεινε αμετακίνητη η προσήλωση στο κυνήγι μιας θέσης στη τετράδα της βαθμολογίας. Η κληρωτίδα άρχισε να  ανοίγει την όρεξη και για το κύπελλο. Ανεβάζοντας σιγά – σιγά τον πήχη των προσδοκιών αλλά και των απαιτήσεων. Τα Χριστούγεννα βρήκαν τον ΠΑΟ στα προημιτελικά, έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο του Βόλου. Η ευκαιρία μεγάλωσε για τα καλά στο άκουσμα της Αναγέννησης Καρδίτσας ως αντιπάλου στη φάση των «8»…

Κάπου εκεί, με την παρουσία στα ημιτελικά να μοιάζει δεδομένη – όπως κι έγινε – ο οργανισμός Παναθηναϊκός άλλαξε σκέψη και το… «πάμε κι όπου βγει», μετατράπηκε σε «πάμε να το πάρουμε», όπως τον παλιό καλό καιρό… Ο δρόμος έγινε ορθάνοιχτος απέναντι στη Λαμία. Από το βράδυ της Τετάρτης στο αρχικό «πρέπει» της Ευρώπης προστέθηκε κι αυτό της κατάκτησης του κυπέλλου.

Ανάγκη να πανηγυρίσει έναν τίτλο μετά από οκτώ χρόνια

Όσο «καταδικασμένος» είναι ο Παναθηναϊκός να ανασύρει από το χρονοντούλαπο το ευρωπαϊκό του διαβατήριο. Άλλο τόσο «υποχρεωμένος» νιώθει – εδώ που έφθασε – να κάνει τον γύρο του θριάμβου στο ΟΑΚΑ. Όπως και τη νύχτα της 26ης Απριλίου 2014, απέναντι στον ίδιο αντίπαλο με εκείνο το εντυπωσιακό 4-1. Και η σημερινή ανάγκη για να πανηγυρίσει η ομάδα έναν τίτλο μετά από οκτώ χρόνια μιζέριας. Γίνεται ακόμα μεγαλύτερη για έναν σημαντικό λόγο:

Τότε, η μέθη της επιτυχίας «εξαφάνισε» όλα τα στραβά κι ανάποδα που προηγήθηκαν στο πρωτάθλημα (πάλευε με τον Ατρόμητο για τη 3η θέση και μετρούσε οκτώ ήττες πριν από τον τελικό) και έκανε σχεδόν αδιάφορη την πορεία στα πλέι – οφ (για τις θέσεις 2-5).  Η κατάκτηση του κυπέλλου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη όλων. Σχεδόν κανείς δεν θυμόταν λίγο καιρό μετά ότι οι «πράσινοι» τερμάτισαν πρώτοι στην ειδική κατάταξη…

Τώρα, η χρονική σειρά είναι διαφορετική, γεγονός που κάνει πιο «βαρύ» το διακύβευμα…  Ο τελικός της 21ης Μαΐου θα ρίξει την αυλαία της σεζόν και όλοι ξέρουμε ότι η τελευταία γεύση μένει πιο έντονα από όποια άλλη έχει προηγηθεί…

Το ζύγι του ενθουσιασμού που θα επιφέρει η έξοδος στην Ευρώπη (ο Παναθηναϊκός θα συναντήσει τον ΠΑΟΚ και στις 17 Μαΐου, στην Τούμπα, στον επίλογο των πλέι – οφ), τέσσερις μέρες πριν από τον τελικό. Θα «εκτοξευτεί» σε τυχόν κατάκτηση του τροπαίου (το ίδιο θα συμβεί ακόμα και αν δεν εξασφαλιστεί νωρίτερα ο ευρωπαϊκός στόχος) ή θα ανατραπεί από το συναίσθημα μιας αποτυχίας να κερδίσει η ομάδα έναν τίτλο που, όπως και αυτός του πρωταθλητή, είναι συνυφασμένος με την ιστορία του συλλόγου.