«Ανήμερα του Άη Γιάννη θα ανάψουμε φωτιές να γίνουν στο ντουμάνι στάχτη οι αναποδιές». Λαϊκό άσμα της δεκαετίας του ’90 που είχε να κάνει με τον Άη Γιάννη τον Κλήδονα που, αν δεν κάνω λάθος, ελάχιστη σχέση με τον εορτάζοντα την 7η του μήνα Ιανουαρίου, εκάστου έτους, Ιωάννη τον Βαπτιστή. Δεν αποκλείεται οι Γιάννηδες, Βαπτιστής και Κλήδονας, να είναι το ίδιο πρόσωπο αλλά με τόσους Γιάννηδες που ζουν γύρω μας, άντε να βρεις άκρη!
Όπως λέει και ο φίλος μου, ο Γιάννης Κουκουλάς, αν πετάξεις πέτρα ή γάιδαρο θα πετύχεις ή Γιάννη. Πού να φανταστώ πλησιάζοντας το γήπεδο Περιστερίου, ανήμερα του Αγιαννιού, ότι θα ζούσα μια από τις συγκλονιστικότερες, ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις των τελευταίων μηνών. Οι τελευταίοι αγώνες του Ατρόμητου με τον ΠΑΟΚ δεν προδιέθεταν για κάτι τέτοιο. Ο ΠΑΟΚ αντιμετωπιζόταν, από τις στοιχηματικές εταιρείες, ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Ομολογώ ότι περίμενα μια δύσκολη βραδιά για τον Ατρόμητο. Με εξαίρεση τον αγώνα με την ΑΕΚ και τη νίκη 1-0, η ομάδα του Περιστερίου δεν είχε να επιδείξει κάτι το σπουδαίο εντός έδρας. Ήταν, βλέπετε, οι εντός έδρες ήττες από Βόλο και ΠΑΣ Γιάννινα που δεν άφηναν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Το τί ακολούθησε, μόνο μετρ του είδους όπως ο Αλεσάντρο Αμενάλμπαρ, ο Κρίστοφερ Μαγκουαϊρ, ο Νάιτ Σιάλαμαν ή ο Άλεξ Πίνα θα μπορούσαν να αποδώσουν με τόσο εμφατικό τρόπο.
Η ιστορία είναι πλέον γνωστή. Ο ΠΑΟΚ, αν και προηγήθηκε δύο φορές, τελικά γνώρισε την ήττα με 3-2. Τεράστια νίκη του Ατρόμητου, στα όρια του θριάμβου με ολική επαναφορά και γρήγορη μετάβαση από την «κόλαση» στον «παράδεισο».
Τιμώντας το πνεύμα των ημερών, με χαρτοπαιχτικούς όρους, ο Ατρόμητος στην υποτιθέμενη υπεροχή του ΠΑΟΚ απάντησε με «καρέ του άσσου». Ο Δικέφαλος αντί για «φλος ρουαγιάλ» έριξε στον αγωνιστικό χώρο μια «κέντα του 10» ( νούμερο του Ουάρντα που πέτυχε το δεύτερο γκολ) κι έχασε και τα ρέστα του.
Ο πρώτος, «ο άσσος κούπα» του Ατρόμητου εμφανίστηκε όταν ζητήθηκε αλλαγή «φύλλου» πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο ημίχρονο κι ενώ το σκορ ήταν 0-1. Ο 19χρονος (17/9/2001) Χρήστος Μαντάς πήρε τη θέση του Γιαννιώτη που αποχώρησε λόγω προβλήματος τραυματισμού. Δεν ήταν η παρθενική εμφάνιση του υψηλόσωμου (1,85) τερματοφύλακα. Σίγουρα όμως ήταν η πλέον πειστική.
Σε τετ-α-τετ του Σβιντέρσκι στο 52ο αντέδρασε με εκπληκτικό τρόπο αποτρέποντας το 0-2 που ενδεχομένως να ήταν καθοριστικό για την τελική έκβαση του αγώνα. Ομολογώ ότι ο νεαρός τερματοφύλακας από τη πρώτη στιγμή που τον είδα στους αγωνιστικούς χώρους, με είχε εντυπωσιάσει. Παίζει με τη ωριμότητα, τη αποφασιστικότητα και τη αγωνιστική πληρότητα ενός 25χρονου. Για να μην σας κουράζω πιστεύω ότι, αν τα μυαλά του δεν πάρουν αέρα, θα ξεπεράσει κατά πολύ τον Βασίλη Μπάρκα. Χωρίς υπερβολή θεωρώ ότι είναι ο κορυφαίος τερματοφύλακας της γενιάς του. Είναι σίγουρο ότι ο Ατρόμητος θα δώσει τη ευκαιρία στον νεαρό να αναδείξει το τεράστιο ταλέντο του. Η ομάδα του Περιστερίου έχει αποδείξει ότι φροντίζει με στοργή και σύνεση τα παιδιά της.
Ο δεύτερος άσσος, ο «άσσος τριφύλλι» τραβήχτηκε στη διάρκεια του αγώνα. Χουάν Μουνίθ το όνομα του. Ο 28χρονος Ισπανός μέσος ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να εμφυσήσει στον «οργανισμό» του Ατρόμητου την πνοή και το οξυγόνο που του έλειπε, για να κάνει την υπέρβαση. Μαγική η στιγμή, που κάνοντας την αγαπημένη του κοφτή κίνηση, από μέσα δεξιά στα αριστερά προς τον άξονα, βρήκε ελεύθερο πεδίο δράσης.
Βούτυρο στο ψωμί του, καθώς οι δύο αμυντικοί χαφ του ΠΑΟΚ είχαν χαθεί μεταξύ… Τσιμισκή και Αριστοτέλους. Σούταρε με δύναμη, η μπάλα πήγε ψηλά στη δεξιά γωνία και… «μάμα μια» που θα λέγε κι ο Βασίλης Σκουντής αν δεν είχε επιλέξει να περιγράφει τα καρφώματα του Γιάννη μας στο NBΑ. Γκολάρα και 1-1!
Οι σεναριογράφοι, όμως, είχαν κέφια κι έτσι αποφάσισαν να ανεβάσουν ρυθμούς. Με πρωταγωνιστή, τον προσφάτως επανακάμψαντα στη γειτονιά της Τούμπας, Ουάρντα, ο ΠΑΟΚ παίρνει προβάδισμα και πάλι. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται στον πάγκο του Δικέφαλου. Ο Αιγύπτιος σκόρερ φιλάει το δικέφαλο στο στήθος του, επιδεικνύει με προκλητικό τρόπο τη φανέλα προς τους ελάχιστους παράγοντες και φίλους του Ατρόμητου, θεωρεί ότι θα φύγει νικητής και τροπαιούχος από το πρώην σπίτι του αλλά «άλλαι αι Βουλαί του κυρίου». Είναι προφανές ότι ο συμπαθής κατά τ’ άλλα ποδοσφαιριστής αγνοεί ότι «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
Εν προκειμένω, ο κύριος ήταν ο τρίτος άσσος του Ατρόμητου «ο μπαστούνι». Νταμίρ Κάναντι το όνομα του. Ο αυστριακός «εμφανίστηκε» μετά από καιρό στο γήπεδο Περιστερίου, κόουτσάροντας με αριστοτεχνικό τρόπο την ομάδα. Την ώρα που όλοι είχαν πιστέψει ότι ο Ατρόμητος θα γνώριζε μια ακόμα οδυνηρή ήττα, ο Κάναντι όρθωσε το ανάστημά του και με συνεχείς οδηγίες και διαφοροποίηση αγωνιστικών πλάνων, μέσα σε λιγότερο από 10 λεπτά, οδήγησε την ομάδα του στην ολική επαναφορά. Το 1-2 του 82ου λεπτού έγινε 3-2 στο 90’ και κάτι. Και μάλιστα με σκόρερ δύο χαφ. Τους Χαρίση και Νάτσο. Οι Μουνίθ, Λάζαρος και Μάτιτς που είχαν περάσει ως αλλαγή στον αγώνα υπηρέτησαν με ιδανικό τρόπο τα σχέδια του κόουτς για την επική ανατροπή.
Ο Κάναντι που θέλουν οι οπαδοί του Ατρόμητου, ο προπονητής που εμπιστεύεται με κλειστά μάτια ο ιδιοκτήτης της ομάδας Γιώργος Σπανός, με εμφατικό τρόπο «επέστρεψε» στο κοουτσάρισμα της ομάδας.
Θα αναρωτιέστε, δικαιολογημένα, ποιός είναι ο τέταρτος άσσος που συμπληρώνει το καρέ;
Ε λοιπόν ο «άσσος καρώ» που συμπληρώνει του καρέ της επιτυχίας είναι ο Γιώργος Σπανός. Ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, με τον αυθορμητισμό και το πάθος ενός φανατικού οπαδού δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να ενισχύει τη προσπάθεια των παιχτών του. Με απόλυτο σεβασμό στους αντιπάλους ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με τα δικά του παιδιά.
Τον παρακολουθούσα στη διάρκεια του αγώνα. Με εντυπωσίασε η δύναμη και το πάθος αλλά και η τρυφερότητα που αντιμετώπιζε τις προσπάθειες, επιτυχημένες ή αποτυχημένες των παιχτών του. Είχε ένα καλό λόγο κι ένα «πατρικό» χάδι για όλα τα παιδιά του. Και πάντα προσφωνώντας τους με τα μικρά τους ονόματα. «Μπράβο Σπύρο, πρόσεχε Χρήστο, πάμε δυνατά να γυρίσουμε το παιχνίδι». Δεν το άκουσα, αλλά πιστεύω, ότι όταν επιχειρούσε το πλασέ ο Σπύρος Νάτσος, φώναξε… «Βάλτο αγόρι μου»!
Και σε απόσταση 5- 6 μέτρων από το σημείο που παρακολουθούσα τον αγώνα ο κυρ Μιχάλης. Παρακολουθούσε όρθιος με έκδηλη την αγωνία. Μου θύμισε τον κυρ Μιχάλη της δεκαετίας του ‘ 70 που όρθιος μπροστά στο κάγκελο στην εξέδρα του γηπέδου της Νίκαιας παρακολουθούσε με το ίδιο πάθος, την ίδια δύναμη, την προσπάθεια της αγαπημένης του ομάδας, της Ιωνικάρας. Κι όταν ο Νάστος πέτυχε το γκολ της νίκης στο 92’ ο κυρ Μιχάλης γι’ αρκετή ώρα πανηγύριζε σαν μικρό παιδί αναπολώντας, υποθέτω, νύχτες μαγικές ονειρεμένες.
Τελικά το ποδόσφαιρο είναι πολλές στιγμές με χαρές και, κυρίως, λύπες αλλά και μία μοναδική στιγμή όπου νοιώθεις ότι ο κόσμος όλος σου ανήκει.