Το παιχνίδι με την Βόλφσμπουργκ, κακά τα ψέματα, ήταν ένα do or die ματς για την ΑΕΚ. Το κλαμπ δεν άντεχε να χάσει για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν τα σημαντικά έσοδα από τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Η ομάδα δεν άντεχε να υποχωρήσει ακόμα περισσότερο στο ranking της ΟΥΕΦΑ με δεύτερο συνεχόμενο αποκλεισμό από προκριματικούς. Ο οργανισμός ΑΕΚ, δεν άντεχε να κάνει πίσω σ’ ένα ακόμα μεγάλο «θέλω».
Μα μήπως δεν ήταν ματς do or die, ο τελικός του κυπέλλου στον Βόλο πριν από τρεις εβδομάδες; Μήπως άραγε δεν ήταν do or die, το ματς με τον ΠΑΟΚ στα πλέι οφ, που έκρινε επί της ουσίας την θέση στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ; Ή μήπως δεν ήταν do or die ο περυσινός τελικός με τον ΠΑΟΚ ή το παιχνίδι με την Τραμπζονσπορ στην Τραπεζούντα; Όλα αυτά και κάποια ακόμα, τέτοιο χαρακτήρα είχαν. Όμως η ΑΕΚ σχεδόν σ’ όλα λιγοψύχισε και έπεσε στο (ποδοσφαιρικό)… die. Και κάπως έτσι, μ’ αυτά τα κομμάτια, έγινε η σύνθεση ενός ψηφιδωτού αποτυχίας την τελευταία διετία. Μια διετία, καταραμένη για την ΑΕΚ.
Μέχρι που ήρθε αυτό το παιχνίδι με την Βόλφσμπουργκ. Αυτό το ματς, πριν από το οποίο ο Καρέρα έλεγε πως «είμαστε υποχρεωμένοι να το δούμε ως το παιχνίδι της ζωής μας». Που ο Στράτος Σβάρνας, παραδεχόταν πως «το έχουμε συζητήσει πολύ στα αποδυτήρια μεταξύ μας αυτό το παιχνίδι και ξέρουμε πως κάτι χρωστάμε και στον κόσμο αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς». Λόγια, θα μου πείτε, τα οποία λέγονται εύκολα και πολλές φορές καταλήγουν σε κλισέ. Όχι τώρα. Όχι σ’ αυτή την βραδιά.
Η ΑΕΚ μπήκε στο ματς με την Βολφσμπουργκ, ακριβώς με την νοοτροπία που είχε περιγραφεί από τον Καρέρα και από τον Σβάρνα που εκπροσωπούσε όλους τους συμπαίκτες του. Με μάχη σε κάθε φάση, σε κάθε μπάλα για επιβίωση. Με νοοτροπία άρνησης να χάσει. Ακόμα και όταν όλα πήγαν θεόστραβα στο πρώτο ημίχρονο. Από το χαμένο πέναλτι, μέχρι το γκολ των Γερμανών στο τελευταίο δευτερόλεπτο, του τελευταίου λεπτού των καθυστερήσεων. Όμως η ΑΕΚ ήταν για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, αποφασισμένη να κάνει την υπέρβαση της, no matter what.
Την κυνήγησε μέχρι και το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων αυτή την υπέρβαση και τελικά την πήρε. Και αν το ξέσπασμα ολόκληρου του οργανισμού της ΑΕΚ μετά το γκολ του Καρίμ, δεν ήταν μόνο ο πανηγυρισμός για την πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ που ερχόταν. Ούτε καν μόνο η χαρά για την υπέρβαση απέναντι σε μια γερμανική ομάδα. Ήταν το πέταγμα πάνω από τις πλάτες όλων μέσα στον οργανισμό της ΑΕΚ, του βάρους των μαζεμένων αποτυχιών τις τελευταίες δυο χρονιές. Ήταν το ξόρκι, δυο (ποδοσφαιρικά) καταραμένων χρόνων.
Και μιας και πιάσαμε τα μεταφυσικά, ας τα ολοκληρώσουμε. Ο Σιμόες με την γκολάρα που πέτυχε ισοφαρίζοντας το ματς, άνοιξε τον δρόμο για την πρόκριση. Όπως είχε κάνει το καλοκαίρι του 2018, όταν με δυο γκολ απέναντι στην Μπριζ, άνοιγε και πάλι τον δρόμο για την πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Ο Ανσαριφάρντ πέτυχε μια γκολάρα στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Αυτή η γκολάρα ήρθε μόλις λίγες μέρες μετά την ασύλληπτη ευκαιρία που έχασε στο ματς με την Λαμία. Σαν κάτι να του χρώσταγε η τύχη. Και κάτι ακόμα. Την μεγαλύτερη αποθέωση του, ίσως συνολικά στην καριέρα του στην ΑΕΚ, ο Μάνταλος την γνώρισε από συμπαίκτες και οπαδούς, σε ματς που έχασε πέναλτι και θα μπορούσε να γίνει μοιραίος.
Αρκετά όμως με τα μεταφυσικά. Πριν πάμε στα καθαρά ποδοσφαιρικά, κάτι που ισορροπεί κάπου… ανάμεσα. Είναι το πάθος και η θέληση. Πριν απ’ όλα, από κάθε ανάλυση συστήματος ή ατομικής απόδοσης, αυτό που μέτρησε για να πάρει η ΑΕΚ την πρόκριση, είναι η ψυχή βαθιά που έβγαλε. Η αποφασιστικότητα και η θέληση. Αυτά πριν από κάθε τι άλλο, έριξαν τους Γερμανούς στο καναβάτσο. Αυτά έλλειπαν πριν από τρεις εβδομάδες στον τελικό του κυπέλλου. Τώρα πλέον όλοι κατάλαβαν καλά τι συμβαίνει όταν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία και τι γίνεται όταν απουσιάζουν.
Και δυο πραγματάκια αμιγώς αγωνιστικά. Εκτός από την γκολάρα λόγω της ποιότητας του Ανσαριφάρντ στο 94’, την πρόκριση την έκρινε η επιλογή του Καρέρα με την τριάδα Σιμόες, Κρίστιτσιτς και Σάκχοφ στην μεσαία γραμμή. Αυτοί ήταν οι τρεις κορυφαίοι παίκτες της ΑΕΚ. Ο τρόπος που οι τρεις τους έκαναν την δουλειά τους, στο ανασταλτικό και στο δημιουργικό κομμάτι, αλλά και σ’ αυτό του πρέσινγκ, ήταν το κλειδί αυτού του παιχνιδιού. Και σκεφτείτε πως εκτός απ’ αυτούς τους τρεις, η ΑΕΚ έχει ως επιλογές για τα χαφ και τον Μάνταλο, ενώ έρχονται από τραυματισμό ο Σιμάνσκι και ο Γαλανόπουλος.
Επίσης ο Λιβάι είναι ένας εξτρέμ που δύσκολα θα βγαίνει από την βασική ενδεκάδα, ενώ ο Μαχαίρας θα κερδίζει όλο και περισσότερο το δικαίωμα να κτυπά την πόρτα της ενδεκάδας. Με λίγα λόγια και στην επίθεση, αλλά και στα χαφ, η ΑΕΚ δείχνει πως έχει το ρόστερ να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις Ελλάδας και Ευρώπης. Αντιθέτως στο κέντρο της άμυνας, «φωνάζει» για μια ακόμα προσθήκη. Αυτά και καλώς να ορίσει αυτή η νέα ευρωπαϊκή περιπέτεια. Όσο για τους ανησυχούντες περί των δυο καρπουζιών σε μια μασχάλη, υπενθυμίζω πως την σεζόν της κατάκτησης του πρωταθλήματος, η ΑΕΚ έφτασε στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ και αποκλείστηκε με δυο ισοπαλίες με τη Ντιναμό Κιέβου και την ευκαιριάρα του Ανσαριφάρντ.