Από την μία πλευρά μια ομάδα με ρόλους, με αρχή, μέση και τέλος. Από την άλλη ένα συνονθύλευμα χωρίς βασικό άσο για δύο ολόκληρες σεζόν. Πραγματικά είναι να απορεί κανείς πως χτίζεται ένα σύνολο με τόσες αστοχίες. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Μεγάλος νικητής ο Ολυμπιακός. Οι ερυθρόλευκοι μετρούν πλέον τέσσερις νίκες σε πέντε αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό την φετινή σεζόν. Δύο στην Euroleague, μία στον τελικό Κυπέλλου, όπου κατέκτησαν και το τρόπαιο και μία στο πρωτάθλημα. Η τελευταία χρονικά είναι και αυτή που του δίνει, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο και το απόλυτο πλεονέκτημα στα play- off της Basket League. Θα πει κανείς πως όλα κρίνονται τον Ιούνιο, αλλά ας είμαστε σοβαροί. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως ο Παναθηναϊκός, ακόμα και αν είχε πάρει αυτός το πλεονέκτημα, μπορεί να πάρει τρία ματς σε μια σειρά αγώνων από τον φετινό Ολυμπιακό; Δεν νομίζω.

Ο Παναθηναϊκός και το γύρω γύρω όλοι

Κατάλαβε κανείς τι ακριβώς παίζει η ομάδα του Πρίφτη; Εμένα, με τις λίγες γνώσεις που έχω, μου φάνηκε σαν το παλιό ρολόι που παίζαμε σχολείο. Τρίποντα από όπου γίνεται και ο Θεός βοηθός. Αυτό το πράγμα συγγνώμη, αλλά μπάσκετ δεν λέγεται. Η μπάλα στον Νέντοβιτς ή στον Μέικον και σουτ. Την πιάνει ο Παπαπέτρου το ίδιο. Να μην σουτάρει ο Έβανς, ο Σαν Ρος και ο Γουάιτ; Παιδιά είναι και ζηλεύουν. Μου αρέσει που ακούγαμε πως ο κόουτς ήθελε να αξιοποιηθεί ο Παπαγιάννης. Γελάει ο κόσμος. Να αξιοποιηθεί από ποιον; Από τα δυάρια και τριάρια που έχουν βαφτιστεί άσοι; Η απορία παραμένει πως κατάφεραν Αλβέρτης, Διαμαντίδης και Πρίφτης να χτίσουν μια ομάδα γεμάτη παραλείψεις, αστοχίες και λάθος επιλογές. Από την αρχή της χρονιάς οι πράσινοι δεν παρουσιάζουν την παραμικρή βελτίωση. Στην επίθεση πάνε με βάση το ατομικό ταλέντο και στην άμυνα με κάτι αναχρονιστικές ζώνες βγαλμένες από το χρονοντούλαπο των περασμένων δεκαετιών.

Κοουτσάρει έτσι για να αποκτήσει άλλοθι;

Ο τρόπος που ο Δημήτρης Πρίφτης διαχειρίστηκε το υλικό του στο ντέρμπι γεννά πολλά και εύλογα ερωτηματικά. Η μη χρησιμοποίηση των Καββαδά και Κασελάκη και ο τρόπος που έπαιξε ο Μαντζούκας δεν έχει λογική. Ο Κασελάκης με την μαχητικότητα του και την επιθετικότητα του πόσο χειρότερος θα ήταν από τον απόλυτα αρνητικό Γουάιτ; Ο Καββαδάς δεν θα μπορούσε να πάρει ορισμένα λεπτά ακόμα και για να κάνει μόνο ένα δύο πιο σκληρά φάουλ χωρίς να φορτωθεί ο Παπαγιάννης και να εκνευρίσει τους αντίπαλους παίκτες; Ο Μαντζούκας για ποιο λόγο δεν πήρε ούτε δευτερόλεπτο στο δεύτερο ημίχρονο, όταν στο πρώτο μέρος μόνο αρνητικός δεν ήταν; Πραγματικά και ακούγοντας τις δηλώσεις του Έλληνα τεχνικού στο τέλος μου γεννήθηκε η σκέψη ότι χτίζουμε άλλοθι ενόψει της απόλυτα αποτυχημένης χρονιάς που έρχεται. Στο ντέρμπι του ήρθε από το πουθενά να επαναφέρει τον τραυματία Σαν Ρος στην θέση του άσου. Έλεος κάπου δηλαδή.

Δεδομένη η διαφορά ποιότητας και κλάσης

Καλά δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική. Ο Ολυμπιακός είναι πιο γεμάτος, έχει προσωπικότητες στην περιφέρεια, εκεί δηλαδή που τις χρειάζεται μια ομάδα, έχει αρχές στο παιχνίδι του και το βασικότερο ξεκάθαρο πλάνο. Στηρίζει τα πάντα στην σκληρή του άμυνα. Παίρνει ενέργεια από την σκληράδα που βγάζει. Ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να πάει στο ίδιο στυλ. Ώς ένα βαθμό αυτό το πλάνο του βγήκε. Μόνο που όταν ο ένας το έχει χτίσει όλη την χρονιά και εσύ το κάνεις αποσπασματικά, είναι απολύτως λογικό να μην είσαι το ίδιο αποτελεσματικός σε διάρκεια. Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει δύο άσσους με ικανότητες στην δημιουργία. Έχει ένα τεσσάρι από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Έχει ικανότητα να βγάζει ήρωες της μιας βραδιάς, γιατί τους δίνει χώρο να παίξουν όλο τον χρόνο. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη στηρίζεται μόνο στις ατομικές εμπνεύσεις και στο ταλέντο ενός δύο παικτών. Είναι τραγικό να έχεις αυτό το υπερόπλο μέσα στην ρακέτα και να μην υπάρχει ένας παίκτης στο ρόστερ να το αξιοποιήσει. Κρίμα για το παιδί, κρίμα για την ομάδα, κρίμα για το άθλημα…

Νομίζω ήρθε η ώρα του ….giveaway

Η 11η Απριλίου είναι κομβική στην ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Το 1996 τα αδέλφια έραψαν το πρώτο αστέρι στο Παρίσι. Ακολούθησε ένα πραγματικό ταξίδι στα αστέρια για πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Έχτισαν μια αυτοκρατορία που έτρεμε όλη η Ευρώπη. Ένα πραγματικό ταξίδι στην κορυφή όχι ….κινηματογραφικό. Νομίζω η ώρα ήρθε. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος επιβάλλεται να βοηθήσει την ομάδα να βρει τον δρόμο της. Δεν θέλει να ασχοληθεί μαγκιά του και δικαίωμα του. Δεν μπορεί όμως να την “εκδικείται”. Δεν αρμόζει ούτε στο όνομα του, ούτε στην ιστορία της οικογένειας του. Δεν ταιριάζει ούτε στην ίδιο με βάση την δεδομένη αγάπη που τρέφει για τον Σύλλογο. Πρέπει ως γνήσιος συνεχιστής του πατέρα και των θείων του, να βρει την διάδοχη κατάσταση. Πρέπει να βοηθήσει στην μετάβαση στην νέα εποχή. Είναι άδικο για το όνομα του και την προσπάθεια που έκανε μετά το 2012 να σώσει την κατάσταση, να συνδεθεί με την καταστροφή. Ας είναι ο Παναθηναϊκός το επόμενο giveaway…..