Κάναμε το δικό μας επιτόπιο ρεπορτάζ στην καμένη Βαρυμπόμπη. Η συνάντηση με τους πυροσβέστες, η καρδιά που σφίγγεται, ο βουβός θρήνος. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Καθηλωμένοι στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, βλέπαμε με δέος τη φωτιά στη Βαρυμπόμπη να καταπίνει δάση και σπίτια. Οι εικόνες ήταν γροθιά στο στομάχι, οι σκέψεις πολλές. «Για πόσο ακόμα θα βλέπουμε την πατρίδα μας να καίγεται», «πότε θα σταματήσουμε την αυτοκαταστροφική μας μανία», «πότε θα υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης των πυρκαγιών» κι άλλα, που είμαι σίγουρος κι εσείς σκεφτήκατε.

Δουλειά μας δεν είναι να παρακολουθούμε την τηλεόραση, αλλά να βρισκόμαστε στην καρδιά των γεγονότων. Εντάξει, αθλητικό site είμαστε, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαστε δημοσιογράφοι και το καθήκον μάς κάλεσε στη Βαρυμπόμπη. Πλέον, για ένα οδοιπορικό είναι αρκετό ένα κινητό, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό.

Έπρεπε να οπλιστούμε με θάρρος, όχι γιατί θα κινδυνεύαμε, αλλά επειδή δεν είναι εύκολο να καταγράψεις τον πόνο, τη θλίψη, το βιός που χάθηκε, τα δάση που νέκρωσαν, τα ζώα που χάθηκαν. Μαζί με τον Γιώργο Χελάκη ξεκινήσαμε και μέχρι να στρίψουμε από την Εθνική προς τη Βαρυμπόμπη απλά βλέπαμε τον ουρανό να είναι σκοτεινός και συζητούσαμε για τα γεγονότα.

Στη στροφή για Τατοΐου πρώτο αστυνομικό μπλόκο. Δείξαμε τη δημοσιογραφική ταυτότητα, περάσαμε, είπαμε ένα «καλή συνέχεια», μας έγνεψε με ευγένεια ο αστυνομικός κι αυτόματα καταλάβαμε ότι όλα ξεκινούσαν. Όσο προχωρούσαμε, τόσο πιο έντονη ήταν η μυρωδιά του καμένου. Ακόμα και με κλειστά παράθυρα, ακόμα και με σύστημα ανακύκλωσης του αέρα, που υπήρχε μέσα στο αυτοκίνητο.

Τα πρώτα καμένα δέντρα, το πρώτο οίκημα, που είχε καεί ολοσχερώς. Επιχείρηση πρέπει να ήταν, απ’ έξω συνάδελφος τηλεοπτικού συνεργείου έκανε το live του. Από εκεί και πέρα… χάος, θλίψη, πόνος. Περιουσίες που χάθηκαν, πνεύμονες που σταμάτησαν να λειτουργούν -τις επιπτώσεις θα τις αντιληφθούμε αργότερα όλοι μας-, παντού στάχτη, μαυρίλα, καταχνιά. Από τη γη, σε αρκετά σημεία έβγαιναν καπνοί, δείγμα του ότι ακόμα σιγόκαιγε…

Στο διάβα μας συναντήσαμε αστυνομικούς, ανθρώπους που εμφανώς ήταν κάτοικοι, δίχως να γνωρίζουμε αν τα δικά τους σπίτια κάηκαν, ή τη γλίτωσαν, δημοσιογράφους, εθελοντές που μάζευαν νερά και είδη πρώτης ανάγκης, ανθρώπους που έφερναν φαγητά και νερά για τους συνανθρώπους τους και πολλούς πυροσβέστες.

Μιλούσαμε λίγο, για να είμαστε ακριβείς με δυσκολία έβγαιναν οι λέξεις. Θελήσαμε να πάμε στο Τατόι. Στον δρόμο συναντήσαμε ένα πυροσβεστικό όχημα, άλλο ένα. Πιο κάτω τρίτο όχημα κι ένας πυροσβέστης να περιποιείται ένα τραύμα στη γάμπα του, την οποία είχε τυλίξει πρόχειρα με γάζα. Εύκολα καταλάβαινες ότι δεν πήγε σε γιατρό να τον περιποιηθεί, από μόνος του προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την πληγή, αλλά ήταν εκεί, στο πόστο του.

Από ένα σημείο και πέρα η πρόσβαση απαγορεύονταν, για λόγους ασφαλείας. Ρωτήσαμε έναν βαθμοφόρο, μας απάντησε με ευγένεια, είχε το κουράγιο να μας πει για το «πειρατικό», τον ευχαριστήσαμε, του είπαμε κοινότυπα «μπράβο» και «συνεχίστε έτσι», φάνηκε να χαμογελά. Κι αυτός κι οι άνδρες του κατάκοποι, αλλά ήταν εκεί.

Ήξεραν ότι είχαν δώσει άλλη μια μάχη, ευτυχώς δίχως ανθρώπινες απώλειες, δυστυχώς με κόστος σε δέντρα, ζώα και σπίτια. Η φωτιά είναι δυνατότερη από τη θέληση και την αυταπάρνηση, αλλά σε αυτά τα παιδιά μόνο σεβασμός αξίζει. Κάποιοι, άλλωστε, παράτησαν άδειες κι οικογένειες, για να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος…

Είδαμε πολλά καμένα σπίτια, επιλέξαμε να τραβήξουμε γενικά πλάνα, δεν κάνουμε εμπόριο θλίψης. Άλλωστε η κάμερα δεν καταγράφει το συναίσθημα, τη σιωπή που επιβάλλουν τα καμένα δέντρα, τη μυρωδιά, τον πόνο, το γαμημένο «γιατί». Δεν είχαμε διάθεση για σόου, αλλά θεωρήσαμε χρέος μας να βρεθούμε εκεί, να καταλάβουμε τι έχει συμβεί, να έχουμε άποψη.

Δεν θα καταγράψουμε συμπεράσματα, δεν θα εκφράσουμε άποψη, δεν θα πούμε κοινότυπες σαχλαμάρες. Πήγαμε, είδαμε, πονέσαμε. Αυτό… Θελήσαμε να είναι αυθεντικό, γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιούμε ούτε τις εντυπωσιακές φωτογραφίες των συναδέλφων, ούτε βίντεο από κάμερες υψηλής ανάλυσης. Μεταφέρουμε την εικόνα, όπως θα έκανε καθένας από εσάς…