Ο Κώστας Γκόντζος γράφει για τον Μπόλονι, τον Παναθηναϊκό και το νέο στραβοπάτημα των Πρασίνων στην Super League στο ματς με τον Βόλο.

Θυμάμαι ακόμα την περιβόητη φράση του Αντρέα Βγενόπουλου που είχε γίνει τίτλος με τεράστια ξύλινα γράμματα τότε, σε όλες σχεδόν τις αθλητικές εφημερίδες.

“Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”.

Τελικά είχε απόλυτο δίκιο.
Και πια φαίνεται ανάγλυφα και στο πιο δύσπιστο ακόμα και αισιόδοξο φίλο του Παναθηναϊκού.

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Η… ρότα που πήρε από εκείνη την ρήση του ηγέτη της ΠΕΚ και των εκατομμυρίων πράσινων καρδιών, ήταν τόσο ορμητική και σαρωτική, που πλέον φαντάζει αδύνατο να αντιστραφεί και να φανεί κάποια αχτίδα ελπίδας ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί κάποτε να επιστρέψει εκεί που ήταν πριν… αρχίσει να… φουσκώνει το ποτάμι της οργής, που τότε όλοι πάλευαν… να μην γυρίσει πίσω.
Όλα τα υπόλοιπα που κουβεντιάζουμε και σχολιάζουμε πια, είναι περισσότερο για να λέμε κάτι να περνάει η ώρα και να ξεχνιόμαστε.
Και μην μου πει κάποιος το κλασικό “κούρασε αυτή η επανάληψη τα ίδια και τα ίδια λες τόσα χρόνια, το θέμα είναι τώρα τι γίνεται¨.

Γιατί αν κάτι κούρασε και επαναλαμβάνεται συνεχώς μονότονα τα τελευταία χρόνια, αυτό δεν είναι η γνώμη ενός δημοσιογράφου που στην τελική κανένας δεν είναι υποχρεωμένος ούτε να την διαβασει, ουτε να την ακούσει ούτε φυσικά πολύ περισσότερο να την ασπαστεί.
Αυτό που κούρασε και είναι μονότονα και απελπιστικά ίδιο, είναι ο Παναθηναϊκός, η κατάστασή του και η κατάντια του.

Κι αν κάποιος “κουράζεται” περισσότερο από το τι λέει ένας δημοσιογράφος απ’ όσο κουράζεται και απογοητεύεται από την κατάσταση της ομάδας του, τότε ειλικρινά να το ψάξει.

Όσο για το τι πρέπει να γίνει τώρα, δυστυχώς και πάλι θα επανέλθω σ’ αυτό με το οποίο ξεκίνησα.
Το ποτάμι αδέρφια, δυστυχώς δεν γυρίζει πια πίσω.

Και πως να γυρίσει δηλαδή;

Τι να κάνει και το έρμο το… ποτάμι;

Να κάνει κανονικό παίκτη και όχι… παλαίμαχο παλαιστή του κατς τον Μολό;

Να… ξετραυματίσει τον Βιγιαφάνες που πληρώνεται 600 και πάνω χιλιάδες ευρώ τον χρόνο για να… γιατροπορεύεται τρεις μήνες;
Να κάνει τους σημερινούς ποδοσφαιριστές που απαρτίζουν το ρόστερ του Παναθηναϊκού να… εκτιναχθούν σαν ποιότητα και νοοτροπία;
Να εξαφανίσει με ένα μαγικό τρόπο το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός που είδατε να μην μπορεί να κερδίσει ΚΑΙ τον Βόλο, είχε ΕΚΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ περίπου εφτά οκτώ παίκτες, εκ των οποίων οι έξι ήρθαν το καλοκαίρι και οι οποίοι έχουν όλοι κλειστα τριετή συμβόλαια με κάτι εκατοντάδες χιλιάδες; ευρώ τον χρόνο έκαστος;

Να πει στον έρμο το ποτάμι στον Μπόλονι, πως όταν μιλάς για Παναθηναϊκό, τότε δεν λες “έτσι είναι αυτά, εμείς στο προηγούμενο ισοφαρίσαμε στο τελευταίο λεπτό σήμερα μας ισοφάρισαν οι άλλοι” για παιχνίδια με ομάδες όπως ο ΟΦΗ και ο Βόλος;

Αλλά και τι να του πει του Μπόλονι;

Σάμπως δεν κατάλαβε ο Ρουμάνος με την μία σε τι δυναμικότητας και μεγέθους ομάδα ήρθε;

Φυσιολογικά πράγματα σου λέει είναι αυτά, ανάμεσα σε … ισοδύναμες και ίδιου μεγέθους ομάδες.

Για να μην το πολυκουράζουμε λοιπόν.

Η ουσία -κι όχι φέτος αλλά εδώ και κάμποσα χρόνια- είναι μία.

Ο Παναθηναϊκός υπέστη με την… βοήθεια όλων αυτών που βάλθηκαν να τον “αλλάξουν” και να τον “απελευθερώσουν” και υπό τα απαθή βλέμματα των “πολλών” που έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται αλλά δεν αντιδρούσαν γιατί αυτοί ήταν “πάνω απ’ όλα Παναθηναϊκοί και δεν ήταν με… κανένα”, μια τρομακτική μετάλλαξη του ποδοσφαιρικού και γενικότερου DNA του.
Αργά αλλά σταθερότατα, μεταβλήθηκε σε μια μεσαία σε μπόϊ ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος καθώς απ’ ότι φάνηκε ήταν πιο εύκολο να κατέβει ο Παναθηναϊκός στο… ύψος αυτών που τον πήραν στα χέρια τους, παρά να… ανέβουν αυτοί στο μπόϊ των απαιτήσεων και του ονόματος του Παναθηναϊκού που κούρσεψαν με τα… ρεσάλτα της απελευθέρωσης και εκτόξευσης.

Κι αυτός ο Παναθηναϊκός, έτσι όπως είναι δομημένος και συγκροτημένος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να αλλάξει επίπεδο.
Μπορεί να πάει καλύτερα, ναι.

Μπορεί να κάνει και υπερβάσεις του ενός αγώνα, του ενός μήνα ή και της μιας σεζόν ακόμα, αλλά υπερβάσεις πάντα σε επίπεδο ομάδων όπως ο Ατρόμητος, η Λαμία, ο ΟΦΗ, ο Άρης, ο Αστέρας Τρίπολης, ο ΠΑΣ Γιάννινα και λοιπά.
Να ξαναγίνει όμως ο ανταγωνιστικός Παναθηναϊκός και πολύ περισσότερο ο Ευρωπαίος Παναθηναϊκός δεν υπάρχει περίπτωση.
Στην καλύτερη κι έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα, από… μικρομεσαίος να γίνει… μεγαλομεσαίος.
Μεσαίος όμως σε δυναμικότητα, σε νοοτροπία, σε μενταλιτέ και σε δυναμική θα μείνει έτσι κι αλλιώς.
Και κάτι τελευταίο.

Διάβασα και άκουσα, πως ο Μπόλονι έβαλε, λέει, άγριο χέρι στους παίκτες του.

Μόνο που δεν κατάλαβα τον λόγο.

Για ποιο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν… καλύτερα και δεν το έκαναν, τους έκραξε;

Για το ότι δεν μπορούσαν από το 60 και μετά να τρέξουν πέντε μέτρα ή να πηδήσουν… εφημερίδα;

Από το ότι οι περισσότεροι δεν μπορούν -και δεν μπορούν γιατί δεν ξέρουν- να κάνουν μια ντρίμπλα ή μια ενέργεια της προκοπής;

Για το ότι αρκετοί απ’ αυτούς μπορεί να αμείβονται σαν κανονικοί ποδοσφαιριστές αλλά εδώ και καιρό δεν είναι τέτοιοι;

Για το ότι ο Μαουρίτσιο που είχε κάτι μήνες να προπονηθεί άντεξε μόνο 20 λεπτά;

Για το ότι ο Μολό που είχε έντεκα μήνες να παίξει, μπήκε και δεν βοήθησε;

Δεν ξέρω ειλικρινά για ποιο λόγο τους έκραξε;

Όπως επίσης δεν ξέρω και σε ποιους απευθυνόταν ο Κουρμπέλης όταν έλεγε στους συμπαίκτες του “πως δεν έχουμε νοοτροπία μεγάλης ομάδας”.
Όταν οι συμπαίκτες του, βλέπουν τον αρχηγό τους, να μην μπορεί από το 50 σχεδόν να τρέξει μέσα στο γήπεδο και να αναγκάζεται να κάνει…. μπλονζόν για να προλάβει από την φανέλα τον αντίπαλό του σαν να πρόκειται για πρωτάθλημα Τύπου, τότε για ποια ακριβώς νοοτροπία και τίνος να τους μιλήσεις;

Για να τελειώνουμε λοιπόν.

Το μόνο που μπορεί να κάνει αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός, ο Μπόλονι, οι παίκτες και όλοι τους εκεί στο Κορωπί και στην ΠΑΕ, είναι ένα.

Να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχθούν κατ’΄αρχήν το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ μέγεθός τους σαν ομάδα και οργανισμός και να μην ακροβατούν σε ροζ συννεφάκια και με βαρύγδουπες δηλώσεις για “νοοτροπία μεγάλης ομάδας” για “υποχρέωση όλων να καταλάβουν σε ποια ομάδα είναι” και τέτοια και να κοιτάξουν να βελτιώσουν πέντε πράγματα.

Πέντε πράγματα στο κανονικό τους επίπεδο, που να μπορούν να τα βελτιώσουν και όχι βλακείες και όλα τα συναφή. Καθώς αυτό μπορούν να κάνουν, εκεί είναι τα κυβικά τους κι αυτή θα είναι από δω και πέρα η μοίρα τους.

Βλέπετε η “δουλειά” έγινε τόσο σωστά και μεθοδικά τα τελευταία χρόνια, που πραγματικά.

Το ποτάμι, πλέον, δεν γυρίζει πίσω…