Απολαύσαμε το πανηγυράκι της Eurovision, εμπεδώσαμε ότι είμαστε για τα πανηγύρια, αλλά ευτυχώς που υπάρχει κι ο Καπουτζίδης για να κράξουμε. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Τι πανηγυράκι κι αυτό. Συγκινημένοι όλοι, που νίκησε η Ουκρανία στη Eurovision. Όχι, τα καλά πρέπει να τα λέμε. Ακούς το τραγούδι και λες «ναι ρε φίλε, αυτό είναι άσμα». Διαβάζεις και το μήνυμα του Ζελένσκι και λες εδώ είμαστε. «Το θάρρος μας εντυπωσιάζει τον κόσμο, η μουσική μας κατακτά την Ευρώπη». Μα δεν ήταν απλή μουσική, ήταν χάδι στ’ αυτιά μας.

Το ότι πανηγύρισαν στο ΝΑΤΟ τη νίκη της Ουκρανίας, όπως κι αν ήρθε αυτή, δεν μας κάνει εντύπωση. Όσοι ασχολούνται γνωρίζουν ότι σε κάποιο νατοϊκό γραφείο, οι υπεύθυνοι πολιτισμού της συμμαχίας, έστησαν όλο αυτό το πανηγυράκι. Για κάτι τέτοιες στιγμές το θέλουν, αλλά ποιος ασχολείται με τη Eurovision; Την προηγούμενη φορά που νίκησε η Ουκρανία, το τραγούδι ήταν ξέπλυμα για τους συνεργάτες των ναζί, τώρα θα μας χαλάσει;

Ο… άνετος Καπουτζίδης

Αυτό που θα μείνει, απ’ όλο το άθλιο πανηγυράκι, είναι η τοποθέτηση του Γιώργου Καπουτζίδη. Κάποιος μπήκε στον κόπο να του γράψει «είσαι κακιά αδερφή». Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσα προβλήματα κουβαλάει ο τύπος, που έστειλε μήνυμα για να την… πει σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος δημοσιοποίησε τη σεξουαλικότητά του.

Φτάσαμε στο 2022 κι ακόμα κρίνουμε τους ανθρώπους από τον τρόπο που ερεθίζονται ερωτικά. Λες κι είναι υποχρεωμένοι να φτάνουν σε οργασμό, με τον ίδιο τρόπο που φτάνω εγώ κι εσύ. Ακόμα, στο Ιράν της Ευρώπης, υπάρχει σύγχυση μεταξύ της αναπαραγωγής και του σεξ. Ακόμα κάποιοι αναζητούν στον Θεό και στην ιατρική το γιατί κάποιος έχει διαφορετικό τρόπο απόλαυσης. Φοβερά πράγματα…

Ο ευφυής κι αστείρευτος Γιώργος «δίκασε» τον βλάκα, λέγοντας «είμαι αδελφή, αλλά όμορφη, πετυχημένη και καλή». Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει σε κάθε μία από τις λέξεις που χρησιμοποίησε; Κι αλήθεια, ενοχλεί το «αδελφή», ή το ότι μια… «αδελφή» (άθλιος όρος, που καταχρηστικά χρησιμοποιώ) μπορεί να είναι τόσο πετυχημένη σε όλα;

Το άθλιο πανηγυράκι

Προσωπικά δεν ενοχλούμαι σε τίποτα από τον Καπουτζίδη. Μακάρι να είχαμε κι άλλους με το δικό του πνεύμα και την καλλιτεχνική υπόσταση. Δεν με φοβίζει (αλήθεια, τα πιστεύετε αυτά;) πως τα παιδιά μας μπορεί να παρασυρθούν. Αντιθέτως, φοβάμαι ότι τα παιδιά που πήγαν στα Φάρσαλα κι έστησαν πανηγυράκι για τον Κατσαούν, θα ψηφίσουν αύριο.

Είμαστε μια χώρα που αποθεώνει τον Κατσαούνη και μέμφεται τον Καπουτζίδη! Συμπαθέστατος ο παίκτης του Survivor, πρότυπο για κάθε αρχή. Έτοιμος να υποκλιθεί στον λεφτά, που θα τον πάει στο Μαϊάμι, καθώς ποτέ πριν δεν είχε μπει σε αεροπλάνο. Είναι και πονηρούλης, είναι κι εραστής, διαχειρίζεται το πολύ 400 λέξεις (με την ντοπιολαλιά γίνεται πιο συμπαθής), μια χαρά παιδί. Α, ήταν και «βατράχι», ή κάτι τέτοιο.

Δυο διαφορετικοί κόσμοι. Ο ένας της τέχνης, ο άλλος του παιδιού της διπλανής πόρτας, που κυνηγώντας τα χρήματα, φτάνει στα όρια του «καλού γαμπρού». Με τον Καπουτζίδη, μέχρι να παγώσει η Κόλαση…