Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την βαριά ήττα της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ αλλά και για το γενικότερο αμυντικό πρόβλημα της Ένωσης.

Για όσους δεν έχουν κατανοήσει ή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακριβώς τι συνέβη το απόγευμα της Κυριακής στο ΟΑΚΑ, ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της, που η ΑΕΚ δέχθηκε τέσσερα γκολ σ’ ένα ημίχρονο σε εντός έδρας ματς είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη. Ούτε την μαύρη χρονιά του υποβιβασμού, δεν είχε συμβεί αυτό, που έπαιζε με στόπερ τον Γιάγκο και δεξί μπακ τον Αρκούδα.

Το τρομακτικό της υπόθεσης είναι, πως αυτό το πρωτοφανές στην ιστορία της ΑΕΚ, δεν ήρθε από το πουθενά. Δεν την κτύπησε ξαφνικά κεραυνός. Ήταν μια φυσική ποδοσφαιρική συνέχεια, της εικόνας που έδειχνε η ΑΕΚ εδώ και τουλάχιστον δυο μήνες. Θυμίζω απλώς, ότι στην Τούμπα, την πρώτη αγωνιστική των πλέι οφ, καθαρά ποδοσφαιρικά, η ΑΕΚ πάλι πέντε γκολ δέχθηκε. Τρια που μέτρησαν, ένα που δεν οριακά δεν μέτρησε και ένα που ήταν καθαρή φάση γκολ, αλλά ο Κρμεντσικ έστειλε την μπάλα χιλιοστά άουτ.

Όσα γκολ λοιπόν από τύχη δεν έφαγε στο ματς με τον ΠΑΟΚ, τα έφαγε δυο εβδομάδες μετά από τον Ολυμπιακό. Και θα μπορούσαν να ήταν περισσότερα. Διότι η εικόνα της ΑΕΚ, σταθερά εδώ και δυο μήνες, είναι μιας ομάδας προβληματικής σ’ όλα τα επίπεδα. Από το κομμάτι της νοοτροπίας, μέχρι και αυτός της τακτικής. Με σταθερές παθογένειες, που αντί να γιατρεύονται, θέριευαν ακόμα περισσότερο. Και που μόνο ο Χιμένεθ πίστευε και μάλιστα το είχε υποσχεθεί στον Μελισσανίδη, πως μετά την διακοπή ως δια μαγείας όλο αυτό θα αλλάξει.

Παρόλο που δεν χρειαζόταν να είναι δα κάποιος προπονητής, για να μετρήσει τις απουσίες λόγω εθνικών και να διαπιστώσει πως ακόμα και αν μπορούσε (που δεν θα μπορούσε) με δυο εβδομάδες δουλειά να φτιάξει η εικόνα της ΑΕΚ, δεν θα υπήρχαν έτσι κι αλλιώς παίκτες για να δουλέψουν. Όχι φυσικά πως ότι έγινε ή δεν έγινε στο διάστημα της διακοπής είναι το πρόβλημα. Αλλά είναι ενδεικτικό του πόσο εκτός πραγματικότητας ήταν ο Χιμένεθ. Και κατ’ επέκταση και συνολικά η ΑΕΚ.

Μια προβληματική ομάδα, αδούλευτη και άνευρη, με προπονητή που έχει χάσει εντελώς την μπάλα και με πολλούς από τους ποδοσφαιριστές να έχουν σταθερά τη νοοτροπία του «πέρα βρέχει», έτρεφε ψευδαισθήσεις πως θα μπορούσε να διεκδικήσει πράγματα σε πλέι οφ και κύπελλο. Και σ’ αυτό που κανείς δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει, ήρθε το ίδιο το ποδόσφαιρο, να δώσει την λύση. Εξαιρετικά επώδυνη μεν, αλλά λύση. Αυτό το ιστορικό στραπάτσο, εκτός από μεγάλο πόνο και τεράστια ντροπή, έφερε και μια σκούπα σε κάθε είδους ψευδαισθήσεις και ποδοσφαιρικές στρεβλώσεις.

Μας τελείωσαν οι ελπίδες σε προπονητές που λειτουργούν σαν καμικάζι. Μια φορά θα εκραγούν στον αντίπαλο και δέκα θα εκραγούν πάνω σου. Και θα στα διαλύσουν όλα, όπως τα διαλύει τώρα ο Χιμένεθ, που τρεις μέρες τώρα δούλευε σχήμα με τριάδα στην άμυνα, για να αποφασίσει δυο ώρες πριν την σέντρα πως δεν θα το εφαρμόσει. Η ΑΕΚ χρειάζεται μια αλλαγή τώρα για να σωθεί ότι σώζεται και το καλοκαίρι έχει ανάγκη από έναν προπονητή κανονικό μ’ όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ούτε καμικάζι, ούτε τυχοδιώκτη, ούτε μαθητευόμενο μάγο. Κανονικό, με περγαμηνές και με έργο. Προπονητή που θα τον κλείσει αύριο, όχι μεθαύριο και μέχρι να τελειώσει η φετινή σεζόν θα έχει διαβάσει την ομάδα και θα ξέρει τι θέλει και πως το θέλει για να κτίσει αυτό που θέλει.

Παράλληλα βέβαια, έχει γίνει πλέον απολύτως σαφές, πως μια αλλαγή προπονητή από μόνη της, δεν σώζει την κατάσταση. Δεν μπορεί να βγάλει την ΑΕΚ από το τέλμα έλλειψης ανταγωνιστικότητας στο οποίο έχει βαθιά βυθιστεί, όποιος προπονητής και αν έρθει. Ακόμα και αν είναι ο καλύτερος του κόσμου. Αυτό που έγινε στο ματς με τον ΠΑΟΚ και κυρίως στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έδειξε πως το ρόστερ της ΑΕΚ δεν χρειάζεται προσθήκες το καλοκαίρι. Χρειάζεται ξήλωμα κανονικό. Για πολλούς και διάφορους λόγους, είναι λίγοι εκείνοι που μπορούν να αποτελέσουν υλικά για το κτίσιμο μιας νέας ομάδας. Είτε για λόγους αγωνιστικής ποιότητας, είτε ακόμα και για λόγους νοοτροπίας. Η ΑΕΚ έχει και κάποιους εξαιρετικά μέτριους παίκτες που δεν έπρεπε έτσι κι αλλιώς να έχουν θέση στο ρόστερ της, έχει όμως και κάποιους καλούς παίκτες που έχουν πια καεί και δεν μπορούν να δώσουν κάτι περισσότερο.

Αυτή η ξεγυριστή σφαλιάρα, αυτή η ταπεινωτική πεντάρα, έδειξε πλέον ξεκάθαρα τον μοναδικό δρόμο που υπάρχει για να ακολουθήσει η ΑΕΚ. Κανονικός προπονητής, σαρωτικές αλλαγές στο ρόστερ. Μονόδρομος. Οτιδήποτε άλλο δοκιμάσει, οποιονδήποτε άλλο δρόμο επιλέξει να ακολουθήσει, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα καταλήξει και πάλι πάνω σε στραπάτσο. Όπως σταθερά συνέβαινε τα τελευταία τρια χρόνια. Διότι για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό το βασανιστήριο που περνάει τους τελευταίους δυο μήνες και έφτασε στην κορύφωση του μ’ αυτή την πεντάρα, είναι απλώς το αποτέλεσμα των συσσωρευμένων λανθασμένων κινήσεων και επιλογών της τελευταίας τριετίας. Το ποδόσφαιρο, όπως πάντα συμβαίνει, την ΑΕΚ όχι μόνο την τιμώρησε σκληρά. Αλλά της έδειξε και τι οφείλει να κάνει, για να βγει επιτέλους απ’ αυτό τον φαύλο κύκλο της αποτυχίας.

Βεβαίως η σεζόν ακόμα δεν έχει τελειώσει. Η ΑΕΚ την Τετάρτη έχει ματς κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, την Κυριακή πηγαίνει στην Θεσσαλονίκη για ματς με τον Άρη. Αν χάσει την Ευρώπη θα έχει φάει μια σφαλιάρα εξίσου σβουρικτή, ίσως και περισσότερο, με την πεντάρα στο ντέρμπι. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, το μόνο σίγουρο είναι πως ο Χιμένεθ δεν μπορεί να το μαζέψει το πράγμα. Μόνο να το κάνει χειρότερο. Όσο για τους παίκτες, δεν ξέρω αν θα τους βοηθήσει το “μάντρωμα” στο ξενοδοχείο. Σίγουρα κάποιοι εξ αυτών, στην ΑΕΚ και στον κόσμο της, δεν έχουν πλέον τίποτα περισσότερο να δείξουν. Μόνο στους εαυτούς. Αυτό αν το αντιληφθούν, ίσως σώσει κάτι μέχρι και το τέλος της σεζόν. Και μετά… σκούπα.

Και κάτι τελευταίο. Άκουσα πολλά και διάφορα για την κίνηση αντιπροσωπείας των οργανωμένων οπαδών, να σταματήσει τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή πριν μπουν στα αποδυτήρια και να τους τα ψάλλει. Κάποιοι θεώρησαν την εικόνα ντροπιαστική. Στα μάτια τα δικά μου, το μόνο ντροπιαστικό ήταν η εικόνα της ΑΕΚ στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Και ένας από τους λόγους που φτάσαμε σ’ αυτή την εικόνα, είναι διότι κάποιοι μέσα στην ομάδα, δεν γράψω κανείς, δεν αισθάνθηκαν ούτε μια στιγμή φέτος, υπόλογοι απέναντι στον κόσμο. Εξυπακούεται πως μιλάμε μόνο για λόγια και επουδενί κάτι άλλο. Ενώ γι αυτούς που όλο αυτό το είδαν… κάπως, θυμίζω πως στην Ντόρτμουντ, μετά από βαριά ήττα, ολόκληρη η ομάδα πήγε από μόνη της μπροστά στο πέταλο των οργανωμένων οπαδών και τα άκουσε επί 20άλεπτο.