Εντάξει το να μην κερδίζεις την Ισπανία ή αντίστοιχης δυναμικής ομάδες έχει λογική. Το να παλεύεις απέναντι σε ομάδες  επιπέδου Σουηδίας για την πρόκριση το λες και απαιτητό. Το να μην μπορείς να κερδίσεις χώρες όπως το Κόσοβο, η Γεωργία και πιο παλιά τα νησιά Φερόε ή το Λίχτενσταιν συνιστά, εκτός από πρώτου μεγέθους έκπληξη, ποδοσφαιρικό έγκλημα. Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου λένε ότι αποτελεί τον καθρέπτη του συνολικού οικοδομήματος. Μέχρι ενός σημείου έτσι είναι. Από την άλλη το 2004 υπάρχει για να διαψεύδει τα πάντα. Η απρόσμενη εκείνη επιτυχία στα γήπεδα της Πορτογαλίας, που όμοια της δύσκολα θα βρει κανείς στον παγκόσμιο ομαδικό αθλητισμό, απέδειξε ότι για να γίνει μια υπέρβαση, για να φθάσεις στο Έβερεστ χρειάζεται να έχεις σχέδιο, πλάνο και κυρίως μέθοδο και σοβαρότητα.

Το βασικότερο πρόβλημα της Ε.Π.Ο, αλλά και άλλων ελληνικών ομοσπονδιών, είναι ότι οι παράγοντες θεωρούν εαυτούς σημαντικότερους από τους παίκτες, τους προπονητές, από το ίδιο το άθλημα γενικότερα. Η αποχώρηση του Φερνάντο Σάντος μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, λόγω των πολύ κακών σχέσεων που είχε και με την τότε διοίκηση, έβαλε την Εθνική σε τεράστιες περιπέτειες. Δεν ήταν μόνο η αποχώρηση, αλλά και το γεγονός ότι με τον τρόπο που αυτή έγινε ουσιαστικά υποθήκευσε και το μέλλον της ομάδας για την επόμενη διοργάνωση. Η ομάδα πήγε χωρίς φιλικά προετοιμασίας στα προκριματικά του Euro 2016, επιλέχθηκε ο Κλαούντιο Ρανιέρι που είχε πλήρη μεσάνυχτα περί υλικού και ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα και το αποτέλεσμα ήταν το λιγότερο τραγικό. Οι λύσεις Τσάνα και Μαρκαριάν αποδείχθηκαν προσωρινές και εκτός λογικής, για να έρθει ο Γερμανός Σκίμπε να μαζέψει την κατάσταση.

Ο Γερμανός ήρθε το 2015 με σκοπό να επαναφέρει την ομάδα στις μεγάλες διοργανώσεις. Εάν το δει κανείς ψυχρά και βάσει αποτελεσμάτων δεν τα κατάφερε. Δεν ήταν όμως έτσι ακριβώς. Ο Σκίμπε έφθασε την Ελλάδα στα μπαράζ για το Μουντιάλ του 2018, αποκλειστήκαμε από την μετέπειτα φιναλίστ Κροατία και εν πολλοίς η κατάσταση διορθώθηκε. Η απόφαση για την αντικατάσταση του βασίστηκε σε λάθος, κατά την γνώμη μου, κριτήρια. Ο Γερμανός κόουτς παρέλαβε μια Εθνική ομάδα σε τροχιά διάλυσης και την επανέφερε στις ράγες κάνοντας την πάλι αρκούντως ανταγωνιστική. Η συνέχεια γνωστή. Η λαίλαπα της εποχής Αναστασιάδη και ο Φαν Σιπ που ως επιλογή αμφισβητήθηκε με το καλημέρα.

Το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας επί ημερών Φαν Σιπ αναζητείται. Πάρα πολλά πρόσωπα φόρεσαν το εθνόσημο, τα συστήματα να αλλάζουν από αγώνα σε αγώνα και η αίσθηση πως ο ο ομοσπονδιακός προπονητής αποφασίζει με βασικό κριτήριο να μην δυσαρεστήσει την διοίκηση την Ε.Π.Ο. Επί θητείας του κόπηκαν παίκτες που απλά εξέφρασαν μια άποψη σε τηλεοπτική εκπομπή και κλήθηκαν ποδοσφαιριστές που απείχαν πολύ από το να χαρακτηριστούν λύσεις, όταν στις θέσεις τους υπήρχαν διαθέσιμοι άλλοι ικανότεροι και εμπειρότεροι. Το πιο σοβαρό όμως είναι άλλο. Ο Ολλανδός στις δηλώσεις του μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Πιστεύει, με βάση τα λεγόμενα του, ότι έχτισε σε αυτά τα χρόνια την Εθνική της επόμενης μέρας και ότι οι φίλαθλοι έχουν αντιληφθεί το project και τον τρόπο που διαχειρίζεται τις τύχες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Εάν δεν κάνει πλάκα, τότε τα πράγματα είναι αρκετά σοβαρά.

Προσωπικά έχω βαρεθεί όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο να ακούω πως ο ένας “έχει” την Ε.Π.Ο, πως ο άλλος την “ελέγχει”, πως οι εκλογές θα δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Γκαγκάτσης, που προσωπικά δεν τον έχω και σε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση, κατάλαβε ότι ο Ρεχάγκελ δεν σηκώνει πολλά και τον άφησε να παίξει μπάλα μόνος του. Το ίδιο έγινε, ως ένα βαθμό και στην θητεία του Σάντος. Από την στιγμή που η Εθνική επέστρεψε στις ασθένειες του παρελθόντος και στα τσάρτερ της χαράς ιδού τα αποτελέσματα. Οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου, βγάζω τον Παναθηναϊκό από την κουβέντα την δεδομένη στιγμή όχι γιατί δεν θα ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορεί, εάν θέλουν να προσφέρουν κάτι στο άθλημα να αφήσουν την Εθνική εκτός παιχνιδιού. Το αν θα μείνει ο Ολλανδός ή όχι να είναι προϊόν ποδοσφαιρικής ανάλυσης δεδομένων και πολιτικής. Αυτά και καλή μας μέρα….