Χθες το απόγευμα στην Κοπεγχάγη, όλη η υφήλιος έγινε μάρτυρας ενός γεγονότος που η λέξη σοκ είναι μικρή για να περιγράψει το μέγεθός του.

Ευτυχώς, η κατάληξη με τα μέχρι τώρα δεδομένα είναι πολύ θετική για τον Κρίστιαν Έρικσεν σκεπτόμενοι τι έχει συμβεί σε αντίστοιχα περιστατικά στο παρελθόν. Το αν ο Δανός θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο είναι το λιγότερο που ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή, αφού προέχει να κερδίσει οριστικά τη μάχη για τη ζωή και για να διατηρήσει ένα επίπεδο ποιότητας αυτής στα στάνταρ που έχει συνηθίσει.

Τα ερωτήματα και κατ’ επέκταση οι πολλές θεωρίες συνωμοσίας που αναπτύσσονται μετά από τέτοια σκηνικά είναι αναπόφευκτα πολλά και σίγουρα οδηγούν σε προβληματισμό φιλάθλους, ποδοσφαιριστές, συλλόγους και ομοσπονδίες για το τι μπορεί να έχει συμβεί. Ο Έρικσεν δεν είναι ένας ερασιτέχνης αθλητής που ελέγχεται αραιά και που ή πλημμελώς κατά την άσκησή του, αλλά ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στο κορυφαίο επίπεδο, ο οποίος μάλιστα έχει περάσει και από την Premiere League που εφαρμόζει τα αυστηρότερα ιατρικά πρωτόκολλα. Η ιατρική επιστήμη μέσα από τον ενδελεχή έλεγχο του ασθενούς θα δώσει τις απαντήσεις και θα μάθουμε τι έκανε τον Δανό σούπερ σταρ να καταρρεύσει. Οι προβληματισμοί όμως θα παραμείνουν.

Η καταπόνηση των σύγχρονων αθλητών έχει περάσει πια σε άλλα επίπεδα. Ο αριθμός των αγώνων που δίνουν σε ετήσια βάση προσεγγίζει πια τα όρια αντοχών του ανθρώπινου οργανισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ετήσια βάση αυξάνονται κατακόρυφα οι σοβαροί μυϊκοί τραυματισμοί, τα κατάγματα κοπώσεως και οι μεγάλες αυξομειώσεις στην απόδοση των ποδοσφαιριστών. Πιστεύετε ότι η καρδιά ή ακόμα και ο εγκέφαλος θα μείνουν εκτός κουβέντας; Σίγουρα όχι. Επομένως, το βασικό ερώτημα που μπαίνει στο τραπέζι είναι πόσο μετράει για τις ομοσπονδίες – διεθνείς και εγχώριες – η ανθρώπινη ζωή, πόσο κοστολογείται σε βάθος χρόνου η καταπόνηση των αθλητών και αν τελικά οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούνται μόνο ως μηχανές παραγωγής χρημάτων και όχι ως παιδιά που αμείβονται μεν πλουσιοπάροχα, αλλά κάνουν αυτό που αγαπούν δίνοντας χαρά και στον κόσμο.

Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν στη σύγχρονη εποχή των σπορ αρκετές περιπτώσεις μεγάλων ή μικρότερων πρωταγωνιστών που ανεξαρτήτως οικονομικών απολαβών συνάντησαν το τέρας της κατάθλιψης, το οποίο και σε κάποιες περιπτώσεις τους κατασπάραξε. Ο Έρικσεν και η κατάρρευσή του στο Euro 2020, έριξαν το twitter, γέμισαν τα social media με αναρτήσεις και οδήγησαν όλον τον κόσμο σε συγκινητικά λόγια συμπαράστασης. Θα γινόταν το ίδιο όμως εάν το συμβάν αφορούσε κάποιο ξεχασμένο παιχνίδι, χαμηλής κατηγορίας στο οποίο ο αντίστοιχα άτυχος αθλητής δεν θα μπορούσε να λάβει και την ίδια ιατρική βοήθεια, λόγω έλλειψης κατάλληλων μηχανημάτων ή πολύ χειρότερα γιατρού και ασθενοφόρου στο γήπεδο;

Ο απινιδωτής και το εξειδικευμένο πολυπληθές ιατρικό προσωπικό, έσωσε τη ζωή του Δανού ποδοσφαιριστή. Το συμβάν αυτό θα έχει “επιτελέσει” την αποστολή του, όταν σε κάθε αθλητικό κέντρο, σε όλη την Ευρώπη, θα τοποθετηθούν κατάλληλα ιατρικά μηχανήματα ανάνηψης, όταν σε κάθε αθλητικό κέντρο στην Ευρώπη θα υπάρχει εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό, όταν δεν θα ξεκινά καμία αθλητική δραστηριότητα χωρίς παρουσία γιατρού και ασθενοφόρου, όταν θα δίνονται στον ασθενή οι ίδιες πιθανότητες επιβίωσης. Είτε αυτός παίζει στο κορυφαίο επίπεδο, είτε απλώς αθλείται στην ομάδα της περιοχής του. Εκτός από όλα τα παραπάνω, πολύ σημαντικό είναι να αντιληφθούν πλέον άπαντες πόσο σημαντική είναι η υπογραφή ενός καρδιολόγου στις καταστάσεις υγείας όλων των ομάδων ανά την υφήλιο.

Κλείνω, με την εικόνα των Δανών ποδοσφαιριστών – συμπαικτών του Έρικσεν και στον τρόπο που αυτοί αντιμετώπισαν το όλο σκηνικό. Η ανθρώπινη ασπίδα που δημιούργησαν γύρω από τον πεσμένο στο έδαφος Κρίστιαν, αν και η ντιρεκτίβα της UEFA είναι να μην δίνονται τέτοια πλάνα κατά την μετάδοση, ο τρόπος που ο Σμάιχελ και ο Κάιερ έσπευσαν να καθησυχάσουν την σύντροφο του συμπαίκτη τους και κυρίως ο τρόπος αντίδρασης του αρχηγού στην αρχική αντιμετώπιση του γεγονότος αποδεικνύουν ότι οι αθλητές δεν αγωνίζονται μόνο για τα φράγκα, αλλά νιώθουν και είναι πραγματική οικογένεια. Καιρός λοιπόν, να περάσει αυτό και στις κερκίδες, ορισμένων χωρών βέβαια όπως καλή ώρα η δική μας, που θεωρούν ότι ένα ματς είναι πόλεμος και ο νικητής πρέπει να προκύπτει με κάθε κόστος.