Με αφορμή την ανάρτηση της δημοφιλούς ηθοποιού, Ιωάννας Πηλιχού, που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, μοιραζόμαστε μαζί σας τις σκέψεις μας. Γράφει η Λίλα Παπαπάσχου

Είναι τουλάχιστον θλιβερό, εν έτη 2022 να συζητάμε για την παιδεία του κοινού, μιας θεατρικής παράστασης εν προκειμένω. Η ανάρτηση της γνωστής ηθοποιού Ιωάννας Πηλιχού αναπαράχθηκε -και πολύ καλά έκανε- στα social media, γυρίζοντάς μας πίσω στον… Μεσαίωνα.

Όσα περιγράφει ότι συνέβησαν κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά κυρίως το περιστατικό που έλαβε χώρα στα παρασκήνια, γεννούν πολλά ερωτηματικά σχετικά με το πού πάμε και για πού τραβάμε.

Το θέατρο είναι μέθεξη

Μέσα από την τοποθέτηση της ηθοποιού, γίνεται σαφές ότι συχνά το θέατρο παρεξηγείται ως… αρένα. Ένας χώρος δηλαδή -πώς λέμε το Κολοσσαίο- όπου το κοινό έχει πάντα δίκιο. Ειδικά στα ανοιχτά θέατρα το κακό έχει παραγίνει.

Οι θεατές τρώνε, πίνουν, σχολιάζουν με τον διπλανό τους δυνατά, μιλάνε στο κινητό ή σκρολάρουν ανερυθρίαστα. Θεωρώντας, μάλλον, πως αφού είμαστε έξω δεν γίνονται αντιληπτά όσα συμβαίνουν στην πλατεία. Την ίδια στιγμή που οι καλλιτέχνες εκτίθενται -κυριολεκτικά!- στη σκηνή. Και αντιλαμβάνονται τα πάντα, πιστέψτε με!

Μην πυροβολείτε τον πιανίστα

Η εκάστοτε καλλιτεχνική πρόταση δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Νομοτελειακό αυτό. Ακόμα κι αν πρόκειται για την αρτιότερη παράσταση. Η υποκειμενικότητα της τέχνης είναι το χαρακτηριστικό που την κάνει τόσο μοναδική κι αναντικατάστατη.

Δεν αντιλέγω πως, στις δύσκολες μέρες που ζούμε, το θέατρο είναι μία «πολυτέλεια», αν και για μένα είναι ανάγκη. Οι περισσότεροι παραγωγοί, όμως, προσφέρουν την ευκαιρία της θέασης και σε λιγότερο προνομιούχους συμπολίτες μας. Για να μην μιλήσω για τις θεατρικές προσκλήσεις, που μοιράζονται αφειδώς μέσα από διαγωνισμούς.

Δυστυχώς, δεν νομίζω ότι εν τέλει αυτό εκτιμάται. Αντίθετα, ενισχύεται η πεποίθηση πως οι καλλιτέχνες δεν έχουν ανάγκη από τα χρήματα, αφού το κάνουν για την… ψυχή τους. Ή ακόμα χειρότερα και το είδα τζάμπα και βγαίνω μετά και το κράζω. Γιατί ο προπηλακισμός έχει πολλές μορφές.

Μπανιστήρι ή πέτρες;

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στον… λιθοβολισμό των παρασκηνίων. Τόλμησες κυρία μου, που πληρώσαμε να σε δούμε κιόλας -ή όχι- να μαλώσεις τα παιδιά μας. Τι έκαναν τα καημένα; Πλησίαζαν εκεί που άλλαζες, μήπως δουν λίγη σάρκα. Σιγά τα ωά. Όταν τα πετάτε στις παραλίες είναι καλά;

Μάλιστα… Ε, μετά μην αναρωτιέστε προς τι η οργισμένη αντίδραση των νεαρών, που τους απαγορεύτηκε το μπανιστήρι. Έτσι έμαθαν, έτσι κάνουν… πατριαρχικώς βεβαίως – βεβαίως. Απειλώντας ακόμα και τη σωματική ακεραιότητα των ηθοποιών, που -πάνω και πέρα από όλα- είναι εργαζόμενοι.

Επίλογος: Το θέατρο μας έχει ανάγκη όλους. Έχουμε κάθε δικαίωμα να απέχουμε από αυτό, αν θεωρούμε πως δεν έχει κάτι να μας προσφέρει. Έχουμε κάθε δικαίωμα να εκφράζουμε τη γνώμη μας δημοσίως, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι θετική. Έχουμε όμως και την υποχρέωση να σεβόμαστε τους καλλιτέχνες. Ακόμα κι όταν διαφωνούμε με το «όραμά» τους. Κι έχουμε σαφέστατα ευθύνη όλοι για την αποφυγή περιστατικών, σαν αυτό που «καταγγέλλει» η δημοφιλής ηθοποιός.

Αλλιώς ας ρίξουμε στα θέατρα λιοντάρια και χριστιανούς, σηκώνοντας και τον αντίχειρα στους μελλοθάνατους, ανάλογα με τα γούστα μας.

• Για να μαθαίνετε πάντα πρώτοι την αθλητική επικαιρότητα, ακολουθήστε μας στη σελίδα μας  στο Facebook. στο Twitter. στο Instagram. στο Youtube. στο TikTok