RADIO
Κώστας Γκόντζος
Η μούφα κι η σαχλαμάρα πήγε σύννεφο, καθώς μόνο έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν. Γράφει ο Κώστας Γκόντζος για το χρονικό της επικείμενης «πράσινης» αποτυχίας.
Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό είναι ότι έχει πιστέψει κι ο ίδιος αυτά που χρόνια τώρα ένα επικοινωνιακό επιτελείο της συμφοράς, σε συνεργασία με μια ομερτά στην ενημέρωση γύρω απ’ όσα συμβαίνουν στον σύλλογο, σερβίρουν στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Και ταυτόχρονα -το χειρότερο απ’ όλα- έχει πιστέψει πως… αρκεί αυτό.
Αρκεί δηλαδή να έχουμε το «πάνω χέρι» στο πώς παρουσιάζουμε την εικόνα της ομάδας και τη σιγουριά πως ό,τι και να γίνει, και δικαιολογίες θα βρούμε, και στην τελική εκείνο το κομμάτι που κάνει και τον πολύ θόρυβο θα «πειθαρχήσει», και από κει και πέρα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Αλλιώτικα η παγερή αδιαφορία, στα όρια της αναλγησίας, σε όσα βλέπουμε για μια ακόμα χρονιά και μάλιστα στη χειρότερη -μέχρι τώρα- έκδοσή τους, δεν δικαιολογείται.
Πόσο μάλλον δεν δικαιολογείται, όταν μιλάμε για ένα κύκλωμα, ή μια ομάδα ανθρώπων, που μέχρι πριν λίγα χρόνια… δεν άντεχε να παίζει ο Παναθηναϊκός με… δύο αμυντικά χαφ, να διεκδικεί τίτλους, αλλά να κερδίζει… μόνο με 1-0, να πηγαίνει στους οκτώ και τους τέσσερις του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα, αλλά να… μην μπορεί να κάνει την υπέρβαση να… πάρει την κούπα, να, να, να, να. Χίλια «να», που τότε φάνταζαν σαν… κατάντια και τώρα σαν ένα μακρινό όνειρο απατηλό, άπιαστο και πολύ-πολύ-πολύ μακρινό.
Ένα όνειρο, που οι μαύροι καπνοί από τη λαίλαπα της φωτιάς, που οι ίδιοι άναψαν στον Παναθηναϊκό, εμποδίζουν ακόμα και να φαίνεται κάπου στον ορίζοντα. Να μην γελιόμαστε λοιπόν και να μην λέμε συνεχώς τζάμπα τα ίδια και τα ίδια.
Ο Παναθηναϊκός έχει περάσει ανεπιστρεπτί σε ένα στάδιο, ως ομάδα και σύλλογος, στο οποίο κάνουν κουμάντο, αποφασίζουν, διοικούν κι… ενημερώνουν ταυτόχρονα τον κόσμο, αυτοί που τον διέλυσαν και τον κατέστρεψαν.
Αυτοί που όχι μόνο δεν θα ζητήσουν ποτέ συγνώμη και δεν θα παραιτηθούν (ποιος το έκανε άλλωστε σ’ αυτή τη χώρα και για ποια καταστροφή;), αλλά εξακολουθούν με λύσσα να υπερασπίζονται θέσεις, πρόσωπα και καταστάσεις, που ολοφάνερα είναι ακατάλληλοι ανίκανοι, που κινούνται στα όρια της λαμογιάς και που -το χειρότερο- είναι αδίστακτοι μπροστά στη διατήρηση των όποιων προνομίων τους προέκυψαν από το κατσίκωμα στον σβέρκο του ιστορικού συλλόγου.
Και για να μην πάμε μακριά, μήπως θέλετε να δούμε λίγο το… ιστορικό του φετινού καλοκαιριού και όσων έγιναν, σε ταυτόχρονη υπενθύμιση των όσων έλεγαν ότι,… θα γίνουν;
Υποτίθεται πως το σοκ του αποκλεισμού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενεργοποίησε αντανακλαστικά, διαθέσεις και αποφάσεις, που θα… άλλαζαν τα πάντα, που θα έφερναν… υπέρβαση και που αυτή την φορά δεν θα έκαναν τα λάθη του παρελθόντος.
Εν αρχή λοιπόν ήρθαν οι «αποκλειστικές πληροφορίες» για την υπέρβαση. Στα… 15 εκατομμύρια διαβάζαμε κι ακούγαμε, το μπάτζετ του Παναθηναϊκού αυτό το καλοκαίρι.
Τώρα να ρωτήσω εγώ, δυο μήνες μετά τι έγιναν τελικά αυτά τα 15 εκατομμύρια, ξοδεύτηκαν, είναι εκεί και… περιμένουν σαν τα ΕΣΠΑ να αξιοποιηθούν, θα δοθούν μέσα σε… δέκα μέρες, πού είναι τέλος πάντων, είναι μάλλον πολυτέλεια.
Όπως φυσικά είναι όχι απλά πολυτέλεια αλλά… θράσος, να τολμήσω να απαιτήσω απ’ αυτούς που τα έλεγαν, ή να μας πουν τι ακριβώς έγιναν, ή απλά να ζητήσουν συγνώμη για τη μούφα που αμόλησαν και στην τελική να πουν έστω «σόρι λάθος, έτσι μας είπαν, ή έτσι μάθαμε εκ παραδρομής»; Αστεία πράγματα φυσικά.
Και μετά την.. υπέρβαση στο μπάτζετ τι έγινε; Αρχικά μάθαμε ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν ήθελε τους μισούς τουλάχιστον απ’ αυτούς που είχε στο ρόστερ του ο Παναθηναϊκός την περασμένη σεζόν. Κι άρχισε το παραμύθι, όπου ξαφνικά όλη η Ευρώπη ήθελε και… καιγόταν να αποκτήσει αυτούς που εμείς… δεν θέλαμε. Ναι, άλλο παράδοξο κι αυτό.
Ξαφνικά όλες οι ομάδες, από τη Λα Λίγκα, από το Καμπιονάτο, από τη Γερμανία, την Αγγλία, την Τουρκία και δεν συμμαζεύεται, έδιναν μάχη να αποκτήσουν από τον Παναθηναϊκό, που δεν βγήκε Ευρώπη. Ούτε καν αυτούς που υποτίθεται έπαιζαν βασικοί κι άντε να τους ξεχώρισαν σαν κάτι ενδιαφέρον, όπως ο Βιγιαφάνες, ο Μαουρίτσιο, ο Σένκεφελντ και λοιπά, αλλά αυτούς που… δεν έπαιζαν και που σχεδόν δεν τους είχε δει και ο… Παναθηναϊκός να παίζουν. Αλλά τους είδαν… αυτοί, που μάλλον είχαν στείλει σκάουτερ στις… προπονήσεις στο Κορωπί, να βρουν ταλέντα και παιχταράδες.
Έτσι φάγαμε ένα μήνα σχεδόν, να διαβάζουμε και να ακούμε ότι η μισή Ισπανία δίνει μάχη για τον… Αϊτόρ, ότι η άλλη μισή είχε πέσει με τα μούτρα να προλάβει να πάρει τον… Χουανκάρ, ενώ μια σειρά ομάδες από την υπόλοιπη Ευρώπη έκαναν… ουρά στα σύνορα να προλάβουν να αποκτήσουν τον Αγιούμπ, τον Σανκαρέ, το Σαβιέ, τον Σάντσεθ και πάει λέγοντας.
Μούφα στη μούφα και παραμύθι στο παραμύθι, για τα οποία κανείς ακόμα δεν έχει πει ένα «σόρι λάθος», ή δεν μας έχει εξηγήσει γιατί ξαφνικά… απέσυραν το ενδιαφέρον τους όλες αυτές οι ομάδες ανά την Ευρώπη.
Τον ίδιο καιρό, όταν μιλούσες για τη δυσκολία να αποδεσμεύσει ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα βαρίδια, που μάζεψαν και αποθέωναν τόσα χρόνια αυτοί οι ίδιοι, κι ότι κινδύνευε να πάει να κάνει προετοιμασία όχι για να στήσει μια νέα ομάδα, αλλά για να δει… ποιους δεν θέλει να κρατήσει, έσπευσαν τα εξαπτέρυγα της επικοινωνιακής πολιτικής της συμφοράς, να σε… ταπώσουν με κάτι αστεία για «τελειωμένους από τον Παναθηναϊκό, που κάνουν πόλεμο».
Ταυτόχρονα είχες και κάποια… χάπατα, μπουκωμένα από το αμάσητο σανό που έχουν καταπιεί δεκαπέντε χρόνια τώρα, να σου λένε «μα μην κάνεις ό,τι έλεγες κάποτε ότι έκαναν άλλοι, μην γκρινιάζεις άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και πάει λέγοντας». Και σιγά σιγά αρχίσαμε να βλέπουμε τι… θα γίνει.
Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν κατάφερε να απαλλαγεί από αυτούς που δεν ήθελε, αλλά ξαφνικά από την προετοιμασία μαθαίναμε ότι όλοι αυτοί «αναγεννήθηκαν στα… χέρια τού Γιοβάνοβιτς και ότι αξίζουν μια… δεύτερη ευκαιρία».
Βέβαια το ότι για τους περισσότερους δεν ήταν η… δεύτερη αλλά ή… δέκατη ευκαιρία από τότε που ήρθαν στον Παναθηναϊκό μικρή σημασία είχε. Σημασία είχε ότι ξαφνικά μαθαίναμε ότι ο Αγιούμπ βάζει ποιότητα, ότι ο Αίτόρ είναι αγνώριστος, ότι ο Σαβιέ δίνει λύσεις, ότι ο Καρλίτος δουλεύει όσο ποτέ, ενώ μέχρι και γι’ αυτόν τον έρμο τον Σανκαρέ μάθαμε ότι έχει κερδίσει τον Γιοβανοβιτς, που υπολογίζει στην… αδιαμφισβήτητη ποιότητά του, που αν.. αδυνατίσει κιόλας θα την εκτοξεύσει στα ύψη.
Τον ίδιο καιρό αν τολμούσες να πεις «παιδιά τι γίνεται με τις μεταγραφές μήπως, λέμε μήπως, καθυστερούμε λίγο», η απάντηση ερχόταν πληρωμένη και με ύφος που δεν δεχόταν αντιρρήσεις. «Ο σχεδιασμός προχωράει. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός δεν βιάζεται, καθώς έχει το… ατού ότι δεν δίνει προκριματικά για την Ευρώπη».
Τώρα το ότι υπήρχαν «ακραιφνείς Παναθηναϊκομάχοι», που θεωρούσαν και… ατού κιόλας για τον Παναθηναϊκό το ότι έμεινε εκτός Ευρώπης, να το ξεπεράσουμε καλύτερα, γιατί αν το πάρουμε στα σοβαρά πρέπει, ή τους συγκεκριμένους να τους στείλουμε ομαδικώς από εκεί που μας ήρθαν, ή να συμφωνήσουμε και εμείς ότι τελικά είναι «ατού» και μάλιστα να παλέψουμε και στη νέα σεζόν να κρατήσουμε αυτό το «ατού» και να μην ξαναβγούμε Ευρώπη.
Για να μην το πολυκουράζουμε άλλο. Στο δια ταύτα, ο Παναθηναϊκός δέκα μόλις μέρες πριν την έναρξη της σεζόν, όχι απλά δεν έχει ξεφορτωθεί αυτούς, που υποτίθεται ότι… δεν ήθελε, όχι μόνο εξακολουθεί να προετοιμάζεται δουλεύοντας με μια ομάδα βασισμένη σ’ αυτούς που δεν ήθελε, αλλά δεν βλέπει το παραμικρό φως στο τούνελ, ακόμα και στην ποσοτική πλέον ενίσχυσή του, σε βασικά κενά, που με γυμνό μάτι βλέπουν όλοι ότι υπάρχουν.
Μεταξύ μας, σε μια ΠΑΕ όπου όλο αυτό τον υποτιθέμενο σχεδιασμό, τις αποχωρήσεις, τις μεταγραφές, τα νέα συμβόλαια, τη στελέχωση της ομάδας σε όλα τα επίπεδα, την έχει αναλάβει σύμφωνα με το ρεπορτάζ ΕΝΑΣ άνθρωπος (ο Σπύρος Βλάχος), ο οποίος μάλιστα δεν διαθέτει και κάποια τεχνογνωσία, ή προϋπηρεσία σε τέτοιο πόστο, αρκεί για να δείξει, και το πού θα καταλήξει η όλη ιστορία, και το γιατί θα καταλήξει εκεί που θα καταλήξει.
Πλέον δεν είναι το θέμα των στενών χρονικών περιθωρίων για μεταγραφές. Το βασικό είναι πως τέτοια εποχή αντικειμενικά θα πάρεις -αν πάρεις- ό,τι έχει περισσέψει ανά την Ευρώπη, ή ό,τι έχει μείνει ανενεργό, χωρίς ομάδα και χωρίς κάποια στοιχειώδη προετοιμασία μέχρι σήμερα.
Οπότε, πιθανότερο είναι ακόμα κι αν προλάβεις να κάνεις κάποιες κινήσεις, αυτές όχι μόνο να μην είναι καλύτερες σε ποιότητα απ’ αυτούς που ήδη έχεις, αλλά σύντομα να μπουν κι αυτές στο γνωστό γκρουπ αυτών «που θέλουμε να αποδεσμεύσουμε».
Το πρόβλημα σε όλα τα παραπάνω, δεν είναι το ότι απλά… έτυχε. Αλλά το ότι σίγουρα… πέτυχε. Αυτή θα ήταν η κατάληξη με μαθηματική ακρίβεια. Αφού πια εδώ και δυο μήνες, ουσιαστικά είχαμε το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας.
Πάντως ακόμα και με όλα αυτά, αν μιλούσαν πιο ειλικρινά κι έλεγαν «παιδιά δεν είμαστε για πολλά, πήραμε ένα προπονητή που ελπίζουμε να κάνει το περσινό ρόστερ να παίζει καλύτερα κι από ‘κει και πέρα ό,τι κάτσει», δεν θα υπήρχε και μεγάλο πρόβλημα.
Το θέμα είναι ότι για μια ακόμα σεζόν, η μούφα και η σαχλαμάρα πήγε σύννεφο. Το «έτσι και γιουβέτσι» άλλαζε από Δευτέρα σε Τρίτη και από Σάββατο σε Κυριακή. Και το χειρότερο είναι, ότι όλο αυτό το σκηνικό θα συνεχιστεί. Οι συγκεκριμένοι, μόνο έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν.
