Δεν τα καταφέραμε τελικά. Η Εθνική μας ομάδα έχασε με κάτω τα χέρια στον τελικό του Προολυμπιακού τουρνουά της Βικτώρια από την παρέα του Σατοράνσκι και μοιραία αποκλείστηκε από την Ολυμπιάδα του Τόκιο. Γράφει ο Χρήστος Σούτος…

Οι συνθήκες και τα δεδομένα ήταν έτσι κι αλλιώς δύσκολα πριν την έναρξη των αγώνων, αφού η ομάδα πήγε με πολλές και σημαντικές απουσίες στον Καναδά. Δεν νομίζω πριν το τζάμπολ να υπήρχε κανείς που να έδινε στο σύνολο του Ρικ Πιτίνο σοβαρές πιθανότητες πρόκρισης. Οι περισσότεροι βέβαια πίστευαν ότι το μοναδικό εισιτήριο θα το έπαιρνε ο γηπεδούχος Καναδάς ή η γεμάτη αστέρια από το μαγικό κόσμο του NBA Τουρκία, όμως τελικά αυτό κατέληξε στην Τσεχία. Κοιτάζοντας το τουρνουά μπασκετικά, θα καταλάβει κανείς πως η λογική του αθλήματος επιβεβαιώθηκε από το αποτέλεσμα. Πως;

Ο Καναδάς είχε αρκετούς NBAers στην σύνθεση του και πολύ ταλέντο. Δεν είχε όμως χημεία, οργάνωση και αρχές στο παιχνίδι του. Οι παίκτες του μαζεύτηκαν λίγο πριν την έναρξη των υποχρεώσεων και οι ελάχιστες κοινές τους παραστάσεις ως σύνολο εν τέλει τους κόστισαν. Η Τουρκία από την άλλη, μπορεί να διέθετε στο ρόστερ της αρκετά αστέρια, όμως σε καίριες θέσεις είχε σοβαρό έλλειμμα ταλέντου και ποιότητας. Κίνα και Ουρουγουάη, για διαφορετικούς λόγους, ήταν αμφότερες απλά για να συμπληρωθούν οι όμιλοι. Φθάνουμε έτσι στους χθεσινούς μονομάχους του τελικού, την νικήτρια Τσεχία και την Ελλάδα. Ας ξεκινήσουμε από την δική μας Εθνική. Χωρίς αρκετά από τα μεγάλα ονόματα της, με σοβαρό πρόβλημα στις θέσεις των φόργουορντ και με λύσεις- πίσω από τους Σλούκα, Καλάθη, Παπαγιάννη και Μήτογλου- ελάχιστα έμπειρους για να σηκώσουν το ειδικό βάρος και πάλι καλά που έφθασε έως το τέλος. Η ήττα από την Τσεχία πονάει περισσότερο για τον τρόπο που ήρθε και όχι ως η αιτία που οδήγησε στον αποκλεισμό. Ήταν όμως φαβορί η δική μας Εθνική ή μόνο στο μυαλό μας είχαμε ήδη πακετάρει τις αποσκευές μας για την Ιαπωνία;

Η παρέα του Βέσελι και του Σατοράνσκι δεν είναι αυτό που συχνά λέγεται φόβητρο ή μπασκετικό θηρίο. Είναι όμως ΟΜΑΔΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Είναι μαζί καιρό ο βασικός κορμός, έχουν σημαντικές εμπειρίες και κοινές παραστάσεις ως σύνολο από μεγάλα ραντεβού και διαθέτουν παίκτες με συγκεκριμένους ρόλους και μπαρουτοκαπνισμένους από δύσκολα ματς με το πρέπει πάνω από το κεφάλι τους. Η δική μας ομάδα απέχει πολύ σε αυτούς τους τομείς από την αντίπαλο της. Το κακό ξεκίνημα με την Τουρκία στον ημιτελικό μαζεύτηκε γιατί οι Τούρκοι δεν είχαν το απαιτούμενο βάθος για να αντέξουν στην πίεση και να διατηρήσουν τον ίδιο ρυθμό. Με τους Τσέχους όμως δεν ίσχυε αυτό. Το κακό ξεκίνημα όσο και αν προσπαθήσαμε δεν το βγάλαμε από πάνω μας με αποτέλεσμα να αρκούσε ένα ακόμα καλό διάστημα των αντιπάλων μας για να πάρουν μη αναστρέψιμες διαφορές. Συμπέρασμα; Πέρασε η καλύτερη και πιο δουλεμένη ομάδα, πέρασε η ποιοτικότερη και πιο ισορροπημένη ομάδα. Άρα τι μένει για εμάς;

Μένει η προσπάθεια αφενός και αφετέρου το μάθημα που πρέπει να πάρουμε από την διαδικασία αυτή. Ο Ρικ Πιτίνο, ο μεγαλύτερος σε όνομα προπονητής που είχε ποτέ η επίσημη αγαπημένη, έφυγε και δεν θα επιστρέψει, άφησε όμως μια σημαντική παρακαταθήκη για το άμεσο μέλλον. Μίλησε για αξιοποίηση των υποδομών, για τους νέους Έλληνες παίκτες που δεν παίρνουν τον χρόνο που απαιτείται για να εξελιχθούν στις ομάδες τους και έβαλε τις βάσεις να δούμε το παιχνίδι αλλιώς. Η Ελλάδα παραδοσιακά παίζει το λεγόμενο σκεπτόμενο μπάσκετ. Χαμηλός ρυθμός, αρκετό ποστάρισμα, μετρημένες κατοχές και μικρά σκορ. Ο Αμερικανός μας έφερε κάτι διαφορετικό. Δυνατή και επιθετική άμυνα με στόχο το εύκολο καλάθι στον αιφνιδιασμό, σουτ από όλους αρκεί να υπάρχει λογική και κυρίως πίστη από τον παίκτη που θα το πάρει και πολύ τρέξιμο για να γίνεται η επίθεση απέναντι σε ανοργάνωτη άμυνα. Το βασικότερο είναι τώρα να βρεθεί ο άνθρωπος που θα διαδεχθεί τον Πιτίνο. Αστειότητες του στυλ ότι ο προπονητής δεν είναι και το σημαντικότερο γρανάζι της μηχανής δεν έχουν θέση στο σήμερα. Να δουν επιτέλους οι ελληνικές ομάδες τα ελληνόπουλα και να τα αξιοποιήσουν. Για παράδειγμα ο Λαρεντζάκης. Γιατί να πάρει ο Ολυμπιακός και άλλον παίκτη μπροστά από τον Έλληνα γκαρντ; Δεν μπορεί ο συγκεκριμένος να πάρει θέση κανονική στο ροτέισον την επόμενη σεζόν και να μην χρησιμοποιείται ως έσχατη λύση για να μαζέψει τις καταστάσεις; Γιατί οι ομάδες δεύτερης ταχύτητας στην Ελλάδα να μην έχουν βασικούς μικρούς γηγενείς μπασκετμπολίστες και πρέπει να πληρώνουν κάθε απίθανο ξένο με αμφίβολα αποτελέσματα;

Πολλά μπράβο στον Πιτίνο και τους συνεργάτες του. Πολλά μπράβο στους παίκτες που τίμησαν την γαλανόλευκη και έφθασαν ένα βήμα πριν τον θρίαμβο. Καιρός να τελειώνουμε με την φαρσοκωμωδία των εκλογών στην Ομοσπονδία και να μπει πλέον ο προγραμματισμός σε μια σειρά. Αρκετά ταλαιπωρήθηκε το άθλημα από προσωπικά συμφέροντα και εγωισμούς, από οπαδικά ορμώμενους σωτήρες και από στρατούς κάθε χρώματος. Άνθρωποι που αγαπούν το σπορ υπάρχουν, το ίδιο και άνθρωποι που έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια από διάφορα πόστα. Μέχρι τότε μας μένει η ελπίδα για αλλαγές…..